Daar is fixer Koen Blijweert (54) weer – nooit veroordeeld, maar genoemd in een sliert van affaires en fraudedossiers. Ondanks zijn bedenkelijke reputatie dook de zakenman-lobbyist eind augustus 2010 op bij politiek overleg tussen N-VA en MR. Op een plek waar Blijweert zich als een vis in het water voelt: het Brusselse sterrenrestaurant Bruneau. Met zijn aanwezigheid bezorgt hij zijn tafelgenoten een politieke kater van jewelste. “Niet voor herhaling vatbaar.”
Extravert en joviaal – het zijn omschrijvingen die vaker opduiken als Koen Blijweert (54) ter sprake komt. Een uitbundige man, aangenaam in de omgang, iemand die zijn gehoor weet te vermaken en die – ondanks zijn suikerziekte – graag in dure restaurants dineert. Die eigenschappen stelden de steenrijke zakenman uit de Rupelstreek in staat om de voorbije decennia een vuistdik adressenboek uit te bouwen. Blijweert kent iedereen met ook maar een beetje macht, en troont zijn invloedrijke vrienden graag mee naar de betere restaurants van het land.
Nog een eigenschap van Blijweert is dat hij behoorlijk trots is op zijn indrukwekkende netwerk. “Hij wil dat iedereen weet dat hij invloed heeft”, zegt een invloedrijke socialist. Maar Blijweert mag dan wel graag opscheppen over zijn machtige vrienden, omgekeerd geldt dat minder. Haast niemand wil met de lobbyist geassocieerd worden; vandaar ook de vele anonieme bronnen in dit verhaal. Aan Blijweert hangt namelijk een geurtje. Hij omschreef zichzelf ooit lacherig als “de man van de zeventig verhoren”, en deed dat niet zomaar. Nooit werd hij veroordeeld, maar hij dook de voorbije jaren ontelbare keren op in fraudedossiers.
Eén van de affaires waarin zijn naam opdook is die met milieuboxen uit de jaren negentig. Niet eens zo lang geleden raakte Blijweert alweer in opspraak, toen bekend raakte dat hij het bordeelbezoek van de Brusselse substituut Dirk Merckx gefinancierd had. Die zou Blijweert geholpen hebben om belastingen te ontduiken.
Het dichtst bij de cel kwam Blijweert in september 2000, toen hij enkele dagen in voorhechtenis belandde. Blijweert was betrokken bij Action Trading, een bedrijf van Charlie De Pauw jr. De kleinzoon van de legendarische Brusselse betonboer had een btw-carrousel met gsm’s opgezet, en het was Blijweert die het startkapitaal voor de onderneming geleverd had. Maar zoals gezegd: Blijweert werd nooit veroordeeld.
De invloed van de lobbyist gaat terug op zijn vader, de in 1996 overleden Renaat Blijweert. Een man van simpele komaf, die rijk trouwde. Na de dood van zijn schoonvader nam Renaat Blijweert het roer over van het Antwerpse bouwbedrijf Amelinckx. Dat was in die periode de grote concurrent van de al genoemde (en heel erg omstreden) Charlie De Pauw.
“We hebben het nu over de periode dat de bouwsector nog nauwe banden had met de politiek”, zegt een ex-minister uit Blijweerts adressenbestand. “Er bestond geen enkele regeling voor partijfinanciering, en in ruil voor geld werd er al eens makkelijker een bouwvergunning doorgeschoven. De Blijweerts waren toen overal, en vooral binnen de toenmalige CVP.”
Koen Blijweert runt op dit moment het verzekeringsbureau Assumax in Waasmunster en zit met zijn broer Peter – een bonafide zakenman – in de aluminium. “Maar Koen is echt wel de zoon van zijn vader”, zegt een oude bekende van de familie. En dan gaat het niet noodzakelijk over zijn zakelijke instinct.
Blijweert erfde voor een stuk het adressenboekje van Renaat en nam gretig diens lobbywerk over. Etienne Schouppe en Blijweert bijvoorbeeld kennen elkaar al heel lang. (Overigens zijn Schouppe, Bart De Wever en Blijweert vorige week ook samen op restaurant gespot, nvdr). Pieter De Crem stond ooit zelfs op Blijweerts loonlijst. Maar Blijweert beperkte zich niet tot de christen-democratie: hij heeft contacten in alle partijen.
Wie zich tegen de macht aanvleit, komt dezer dagen onvermijdelijk in de omgeving van N-VA-voorzitter Bart De Wever. Blijweert zou De Wever onderhand ook al jaren kennen. En zo komt het dat Blijweert eind augustus in de Bruneau opduikt. Nog erbij: Bart De Wever, Blijweerts oude kameraad Siegfried Bracke, Didier Reynders (MR), diens rechterhand en voorzitter van de raad van bestuur van de NMBS-Holding Jean-Claude Fontinoy en Louis Michel (MR).
Organisator van dat etentje was ex-staatssecretaris en liberaal Pierre Chevalier, ook niet geheel onomstreden. Chevalier: “De Wever had me gevraagd om hem in contact te brengen met Louis Michel, en ik heb dat gedaan.”
We hebben het nu over augustus 2010, op een moment dat de onderhandelingen met de zeven partijvoorzitters helemaal stuk aan het lopen zijn. De Wever zag in de liberalen een oplossing voor de politieke ellende, maar Elio Di Rupo (PS) hing verhalen op over de onstabiliteit en onbetrouwbaarheid van de MR.
Om die te checken nam hij via Chevalier contact op met Louis Michel. En niet veel later werd er een etentje belegd in de Bruneau. Zonder Chevalier, maar mét Blijweert. Blijweert daarover: “Chevalier had me gevraagd om die ontmoeting te regelen en erbij te zijn.’ Chevalier ontkent dat echter. ‘Ah ja, zat ik daar dan als spook?”
Hoe dan ook was Blijweerts aanwezigheid voor de andere tafelpartners een complete verrassing. Behalve misschien voor Jean-Claude Fontinoy, ook al een goede bekende van Blijweert. “Ik had het gevoel dat Fontinoy hem mee had genomen”, zegt één van de aanwezigen. Feit is dat niemand het echt op prijs stelde.
“Wij hebben niet de gewoonte om discrete politieke gesprekken te houden met buitenstaanders erbij”, luidt het aan de kant van de MR. “En wij ook niet”, zegt Siegfried Bracke. “Ik ken Koen inderdaad al lang, en ik laat hem niet vallen, maar achteraf kwamen we allemaal tot dezelfde conclusie. Dit is niet voor herhaling vatbaar.”
Bron » Het Nieuwsblad
