De Bende van Nijvel herrijst uit zijn as in een spannende misdaadthriller die diepte vindt achter de actie.
Politieagenten, rechters, politici en bandieten vormen één staatsgevaarlijke pot nat in dit spannende debuut van François Troukens, in een vorig leven zelf bandiet. Dat die doofpot verontrustend Belgisch smaakt, is niet alleen omdat de film een terugkeer van de Bende van Nijvel suggereert. Troukens houdt het nagelbijtend dicht bij ons.
Vandaar zijn originele keuze voor Olivier Gourmet als hoofdrolspeler, iemand die we niet kennen als actieheld, maar van de sociale drama’s van de Dardennes. De doorgewinterde acteur geeft een alledaagse herkenbaarheid aan de geroutineerde overvaller Frank Valkens, een gangster die oude waarden als loyaliteit hoog in het vaandel voert. De familieman belooft zijn vrouw dat hij alleen nog een allerlaatste slag moet slaan. Wanneer die misloopt, begint hij hogere machten te vermoeden.
Kevin Janssens injecteert het nodige spierballengerol als Valkens’ handlanger, met meer dan één memorabele scène. Lubna Azabal blijft wat onderbenut, maar Bouli Lanners gaat helemaal aan de haal met zijn personage van commissaris en bromsnor. Tueurs is niet de eerste misdaadfilm waarin een laatste slag misloopt en hoogmoed voor de val komt, maar er zit meer diepte in dan je van het genre gewoon bent.
Wat niet betekent dat er geen spectaculaire actiescènes aan te pas komen. Om die in beeld te brengen, kon Troukens de hulp gebruiken van co-regisseur Jean-François Hensgens, voorheen chef camera van de films van Joachim Lafosse. Voor een overval op een geldtransport keken ze goed naar Sicario van Denis Villeneuve en Heat van Michael Mann. Of haalt de ex-gangster die choreografie uit de tijd dat hij zelf zulke overvallen uitvoerde?
Uiteraard is het allemaal larger than life, maar tegelijk voelt de Belgische setting al te echt aan. Daarin geeft Troukens zijn Vlaamse collega’s het nakijken op eigen terrein. De Vlaamse misdaadfilm is intussen een gevestigd genre maar kampt soms nog met een knullig soort overdrijving – zie De premier. Te alle tijden blijft Tueurs gefocust op het persoonlijke drama van mensen die slechts radertjes zijn in een cynisch spel dat hun krachten te boven gaat.
Bron » De Standaard | Jeroen Struys