Had problemen met rijkswachtkolonel Lhost.

Nicole Andrien was de maîtresse van Jacques Le Clercq, de baas van het Amerikaanse filiaal van Delhaize. Ze ontmoette hem voor het eerst in 1975 toen ze als sm-specialiste aan de kost kwam in de hoerenbuurt van het Noordstation. Het kostte me heel wat moeite om haar te ontmoeten, mediaschuw als ze was geworden door de felle perscampagne van Albert Mahieu. Deze handelsingenieur en financieel analist poneerde koudweg dat de Bende van Nijvel niet meer was dan een racket tegen de Delhaize op bevel van een Amerikaanse concurrent om wraak te nemen voor een mislukte overname. De maffia werd met de klus bedacht. (...)

Die dag op het zonovergoten terras van een taverne vlakbij het koninklijk paleis in Laken zal ik niet vlug vergeten. Ik had immers geen flauw benul hoe Nicole Andrien eruitzag. Mijn gezelschap bestond uit twee bejaarde echtparen, een man achter een laptop die zuinig van een Spa dronk en drie oudere dames nippend aan een glas koele witte wijn. Een van hen kon Andrien zijn. De kleinste sloot ik uit vanwege haar dikke brillenglazen en gezwollen voeten in sandalen. De andere twee waren blond en koket. De ene droeg het haar in een dotje met rond de hals een grote paarlen snoer. Ze liep elegant op Baillyschoenen in een lichtbruin ensemble, topje en plissérok. Haar concurrente had een mooi egaal gezicht, een pagekapsel en droeg een zware diamanten ring.

Ik had er het raden naar wie nu Nicole zou zijn. Wat me vooral bezighield was hoe ze op mijn vragen zou reageren. Liep ze meteen weg? Of vond ze me sympathiek en bleef ze? Of klapte ze dicht en maakte ze er zich vanaf met wat gemeenplaatsen. De spanning werd nog opgevoerd toen op het afgesproken tijdstip een dame aan een tafeltje naast het mijne kwam zitten. Ze was groot en fors gebouwd, rookte nonchalant een sigaret en geleek als twee druppels water op Véronique Joncour, de dochter van Nicole, die op exact hetzelfde adres in de Plantenstraat in Sint-Joost als hoer bijkluste.

De bar waar Nicole Andrien in de jaren zeventig en tachtig haar exclusieve sm-cliënteel met allerlei werktuigen seksueel martelde, was vaak dicht en ik moest minstens een vijftal keer vergeefs langsgaan alvorens iemand aan te treffen. Die keer brandde er een roze neonlamp en was achter de vitrine het interieur duidelijk zichtbaar met de obligate stoel en daarop een rode karwats en met zilver afgebiesde lederen laarzen die suggereerden dat de slaaf hier zijn seksuele meesteres kon vinden om zijn libido te bevredigen.

Ik wachtte geduldig mijn beurt af totdat Véronique haar client had afgewerkt. De sm-kelder kon ik slechts bereiken na het dwarsen van de slaapkamer die me vanwege de kitsch deed denken aan een creatie van Jacques Charlier. Ik was verbaasd door wat ik toen te zien kreeg: zwarte muren opgesmukt met spots en vuurrood meubilair en dan al die leren en metalen werktuigen waardoor ik me op de plek waande van een Frankenstein of dokter Mabuse. Deze investering had de eigenares zo'n dertig jaar geleden één miljoen frank (25.000 euro) gekost. Véronique, volledig uitgedost in plechtig zwart, het broekje en de bikini boven katoenen kousen en een zijig bloesje, beloofde haar moeder te verwittigen en een afspraak te regelen.

De tijd verstreek inmiddels en niemand van de dames rond mij maakte aanstalten om mij aan te spreken. En plots stond ze daar, een groot en zwaar postuur, net een Mama Benz, het prototype van de succesvolle West-Afrikaanse zakenvrouw. Het haar gekleurd in gelig-blond, een vollemaansgezicht, de dikke sensuele lippen gaven haar de appetijtelijkheid van een perzik. De handen waren gezwollen door artritis en de dikke kont en benen zaten verborgen in een beige broek. 

Ze sleepte zich langzaam voort en haar lange zwarte lederen instekers met aan het uiteinde scherpe punten kletsten op de harde arduinen vloer van het terras. Dit was dus jarenlang de geliefde van een topman van Delhaize. Volgens Mahieu kreeg ze van hem acht bars cadeau in de Aarschotstraat in een tijd dat deze straat nauwelijks hoeren telde want de quartier chaud lag toen vijfhonderd meter verder tussen het Rogierplein en de Martinitoren, die inmiddels ook al is afgebroken.

"Van die bars klopt niets. Ik bezat die huizen al vooraleer ik Jacques leerde kennen. Kijk hier. Ik heb het voor u meegebracht, want ik verwachtte uw vraag."

Uit een versleten Delvaux neemt ze een verfomfaaid papier, de belastingsaanslag van haar inkomsten van het jaar 2003, 'Impots et recouvrement. Mme. Andrien Nicole Juliette.' In totaal moet ze voor de totale opbrengsten van haar onroerend goed 3143 euro belastingen betalen. De details laten niets aan de verbeelding over. Voor haar huis in de rue des Plantes betaalt ze een onroerende voorheffing van 3535 euro. De verhuur van haar andere woningen levert jaarlijks 21.430 euro op. Na de forfaitaire aftrekken en de heffing van de gemeente- en agglomeratietaks blijft een saldo te betalen van 3143 euro.

"Toch weinig voor het verhuren van acht bars, commerciële etablissementen in het hart van de hoofdstad van Europa, vindt u niet? Ik zeg niet dat Jacques niet goedgeefs was. Ik mocht niet klagen. Zo heb ik veel geld en juwelen gekregen. Maar wat was daar mis mee? We hielden van mekaar. Hij was veel meer voor me dan een banale hoerenloper. Ik was zijn maîtresse."

Dit laatste heeft ze enigszins fier uitgesproken. Ze recht de rug en kijkt me fier en zelfbewust aan terwijl de zon het terras in een rode gloed zet.

"In uw bankkoffer heeft men drie miljoen frank (75.000 euro) gevonden afkomstig van Le Clercq. Kocht u met zijn geld bars in de Aarschotstraat? Uw appeltje voor de dorst."
"En stel dat het zo was, et alors?"

"Maar u beweerde de acht bars zelf te hebben aangekocht."
"Dit is ook zo. Jacques kocht ze niet. Ik kreeg ze niet van hem. Die huizen stonden toen voor bijna geen geld te koop. Ik doe tenslotte met mijn geld wat ik wil. Ecoute, je moet mijn situatie begrijpen. Mijn echtgenoot Henri Joncour liet me kort na ons huwelijk in de steek, net toen ik een kind had gekregen. Veel keuze had ik dus niet. Het was gaan werken als kuisvrouw of in de fabriek of de hoer spelen. Ik heb bewust voor dit laatste gekozen en specialiseerde me in sm. Ik hield van uitdagen en spelletjes spelen. Het toeval wou dat uitgerekend een rijk en machtig cliënteel daar op kickt. Als je eens zou weten wie ik allemaal in mijn kelder heb ontvangen? Je zou verbaasd zijn. Ministers, magistraten, officieren, zakenlui..."

"Kent u Marie-France Remmerie?"
"C'est une copine qui travaillait de temps à temps avec moi."

"Zij kreeg twee bars cadeau van Max Boon, een andere beheerder van Delhaize. Dit blijkt uit een politierapport dat ik kon inkijken."
"Et alors? Zowel Max als Jacques nam zijn verantwoordelijkheid. Wij waren geen hoeren maar vrouwen die ook konden liefhebben."

"Zijn jullie nooit bedreigd geweest door pooiers van het Noordkwartier?"
"Moussa était une grande gueule. Dewit was een gentleman die af en toe langskwam maar me altijd correct behandelde. Kent u Tony Soprano van de bekende televisiereeks? Daar geleek hij helemaal op. Niet alleen fysiek maar ook qua karakter."

"Er wordt nochtans beweerd dat u gestalkt werd door een rijkswachtofficier, kolonel Lhost om hem bij naam te noemen."
"Ik ken die man niet. De rijkswachter die me lastigviel, was wachtmeester Brams. Ik geef toe de titel van kolonel tijdens een verhoor te hebben verzonnen om indruk op mijn ondervragers te maken. Er is veel nonsens over mij gepubliceerd. Zoals de aktetas van Vanden Boeynants die ooit bij Jacques in beslag is genomen. Die tas was gewoon een zakengeschenk want VDB leverde vleeswaren aan Delhaize. Ook het briefje gericht aan de secretaris van VDB met de bede het gestalk van die rijkswachter te doen ophouden, werd door Jacques geschreven in een soort opwelling van: nu ga ik dat eens voor jou regelen bij een goede kennis die de gepaste maat- regelen kan laten nemen. Meer moet je er niet achter zoeken. Maar de pers maakt vlug van een mug een olifant!"

"Mag ik citeren wat er op het briefje geschreven stond? 'Nicole pourrait avoir certaines ennuis causées par monsieur Lhost, lieutenant-colonel de la gendarmerie. Nicole est mon amie et je forme des projets d'avenir avec elle.' Welke moeilijkheden veroorzaakte hij?"
"Hij was jaloers en ik hield niet van hem. Hij was extreem rechts en had vieze manieren."

"Lhost werd er samen met zijn collega Mayerus van verdacht in dienst te staan van de Amerikanen, de CIA. Heeft uw vriend u daarover ooit iets verteld?"
"Neen. Over zaken sprak hij nooit met mij."

"Hebt u nog contact met hem?"

Die vraag had ik niet mogen stellen want ze barst plots in snikken uit. Haar grote boezem gaat op en neer en uit haar ogen vloeien tranen van verdriet, een immens opgekropt verdriet dat door mijn nieuwsgierigheid weer aan de oppervlakte komt.

"Il est mort. La semaine passée j'ai reçu la nouvelle de Atlanta où il vivait avec sa deuxième femme, une Américaine. Il avait un cancer."
"Mes condoléances, madame."

Ik kijk haar aan en grijp haar reumahand en laat duidelijk verstaan dat ik met haar meeleef.

Bron: De Bende van Nijvel | Guy Bouten