Topic: Cercle des Nations
Chique privéclub op de Franklin Rooseveltlaan, bezocht door de Brusselse en buitenlandse jetset, een conservatief netwerk van zakenlui, politici, diplomaten en magistraten.
You are not logged in. Please login or register.
Bende van Nijvel → Organisaties → Cercle des Nations
Chique privéclub op de Franklin Rooseveltlaan, bezocht door de Brusselse en buitenlandse jetset, een conservatief netwerk van zakenlui, politici, diplomaten en magistraten.
De Cercle des Nations is overgegaan in de Cercle Lorraine (of Club van Lotharingen). Cercle Lorraine is opgericht in 1998 en is gelegen in Ukkel. Op de Wiki-pagina vind je een lijst met leden.
Het lijkt me nog steeds een machtsbastion te zijn. Binnenkort houdt De Wever er trouwens de voorstelling van de franstalige versie van zijn boek ...
Op 3 april 1969 werd in Brussel de Cercle des Nations opgericht. Die exclusieve kring wou een ontmoetingsplaats zijn voor ambassadeurs, zakenlui, politici en andere hoogwaardigheidsbekleders die actief waren in de hoofdstad van Europa. In de praktijk werd het prachtige pand aan de Rooseveltlaan een clublokaal voor al wat in Brussel rijk en rechts was. De vereniging werd geleid door een aantal gewezen studenten van Leuven, afkomstig uit vermogende families. In hun voordrachten zongen ze lof van gespierde politieke regimes, zoals dat van de Griekse kolonels.
Paul Vanden Boeynants trad toe tot het erecomité van de Cercle. Hij zei erover: "De Cercle des Nations? Ik ben daar, als ik mij niet vergis, een keer gaan dineren. O ja, en ik ben er ook eens naar een toespraak van Jacques Chirac gaan luisteren." Vreemd. Serge de Ceuninck, een van de beheerders van de Cercle, heeft tijdens een fraude-proces waarin hij samen met enkele andere bestuurders van de club terecht stond, verklaard dat VDB er om de haverklap binnenviel.
Wie er ook kwamen: de kliek Salik, Przedborski, ...
Het lijkt me nog steeds een machtsbastion te zijn. Binnenkort houdt De Wever er trouwens de voorstelling van de franstalige versie van zijn boek ...
Is men trouwens De Wever aan het inbouwen in het schimmenspel? Als er sprake is van de "Cercle" en als ook Reynders in de buurt is moet er wel stront aan de knikker zijn. Lees onderstaande en zoek de gelijkenissen met de jaren '80:
De schijnbare kalmte en het ogenschijnlijke geluk van de briljante politicus met de zilveren haren maakt zijn tegenstanders bijna even bang als zijn strengheid. Waar zit de man op te broeden? Wat is hij van plan met de N-VA? Welke akkoorden zal hij in 2014 met die partij sluiten? En, nog verontrustender en achterdochtiger: heeft hij misschien al iets afgesproken? Wat dan wel? ‘Als hij met de N-VA in zee gaat, is het einde nog niet in zicht', zuchten sommige politici (uiteraard niet van de N-VA). [...] Verscheidene signalen doen waarnemers buiten de N-VA denken dat Reynders in het bijzonder – en de MR in het algemeen – de beste bondgenoot van de N-VA zou zijn, als die in 2014 een grote overwinning zou behalen. De twee partijen hebben immers een gemeenschappelijke vijand: de socialisten.
Heeft Reynders in het verleden niet keer op keer herhaald dat de socialisten (en hij bedoelde dan natuurlijk de PS) in de oppositie drukken op zich al een staatshervorming zou zijn? Volgens de politieke speelkameraadjes van de MR gedraagt geen enkele Franstalige partij zich zo dubbelzinnig en zo vriendelijk tegenover de nationalistische partij van Bart De Wever. Maar het valt op dat alle Franstalige politici, van alle kleuren, de afgelopen weken erg discreet en zwijgzaam zijn over de jongste Vlaamse avonturen van DBW, de man wiens naam voortaan taboe is. Ze hebben geen commentaar over de 250 euro inschrijvingskosten voor vreemdelingen in Antwerpen, over de homo-T-shirts aan de gemeenteloketten enzovoort.
Ook Jean-Pascal Labille, de kersverse PS-minister van Overheidsbedrijven, neemt de Franstalige mantra van het moment over: ‘Wie ben ik om iets over de N-VA te zeggen?' En de MR? Terwijl Charles Michel de PS en de N-VA elkaars beste vijanden noemt, waarschuwt Laurette Onkelinx, het nieuwe boegbeeld van de PS in Brussel, alvast voor de inschikkelijkheid van de liberalen tegenover de N-VA (niet toevallig, want haar Brusselse duel met de MR zal bloedig zijn). ‘In 2010, toen de onderhandelingen tussen noord en zuid vastzaten, waren de MR en de N-VA akkoord om onvoorwaardelijk over de staatshervorming te onderhandelen. Dat zou tot confederalisme hebben geleid.
Bron » De Standaard
Cercle Culturel de la Cambre (CCC) was een organisatie opgericht door Richard Van Wijck en Paul Vankerkhoven. Het werd opgericht om de latere Cercle des Nations te financieren.
In 1969 wordt Cercle des Nations - een privéclub - opgericht door Richard Van Wijck. Het was een serviceclub bestaande uit leden uit de mondiale (rechtse) financiële, industriële, politieke en diplomatieke elite waarin gedineerd werd en er regelmatig congressen of conferenties werden georganiseerd. Het fusioneert in 1974 met de Royal Automobile Club de Belgique. Het was erg Europees en Atlantisch georiënteerd en uiterst anticommunistisch.
Uit het doctoraat van Klaartje Schrijvers:
Wat we tot nu toe zagen is een wijdvertakt netwerk van de protagonisten in diverse Europeïstische organisaties waarin niet alleen Damman geregeld terugkwam, maar ook andere figuren een constante vormden. Nochtans is dit nog maar een aanzet tot het ontwarren van het netwerk dat, zoals nog zal blijken, immens uitgebreid was. Vanzelfsprekend zullen nog veel meer netwerklijnen aan bod moeten komen, maar hoe dieper we achter de schermen doordringen hoe complexer de schakels worden.
Eén van die schakels leidt ons naar de ondergrondse wereld van privé-clubs, en meer in het bijzonder naar die van de Cercle des Nations. Het lidmaatschap van de club was echter strikt geheim en lange tijd liepen voor onderzoekers de vele contactlijnen van dit netwerk dan ook dood bij de Cercle des Nations. Gelukkig beschikten we voor ons onderzoek, dankzij het archief van Walter De Bock, over één van de ledenboekjes van de Cercle des Nations, namelijk dat voor het jaar 1980-81. Hierdoor konden alvast een aantal protagonisten worden herkend.
Niet alle namen komen in dit ledenboekje voor, Damman bijvoorbeeld was al in 1979 gestorven, maar het aan de Cercle gelieerde blad l'Eventail kon enkele omissies opheffen. Daarnaast beschikten we ook over een ledenlijst van de AESP uit 1978, die strikt confidentieel was en bestemd was voor de ambassadeur van de koning van Marokko. Beide ledenlijsten, qua datum dicht bij elkaar liggend, toonden een aantal opvallende parallellen. Ook MAUE, CEDI en de Cercle Politique Etrangère waren duidelijk in de Cercle des Nations vertegenwoordigd. De volgende figuren uit de Europeïstische organisaties waren lid van de Cercle des Nations:
Florimond Damman (AESP, MAUE, CEDI en Cercle de Politique Etrangère)
Jack de Spirlet (AESP, MAUE, CEDI)
Vincent Van den Bosch (AESP, MAUE, CEDI)
Paul Rohr (AESP, Cercle de Politique Etrangère)
Paul Vankerkhoven (AESP, MAUE, CEDI)
Jean Violet (AESP, CEDI)
Jacques Van Offelen (AESP, MAUE)
Bernard de Marcken de Merken (AESP, MAUE)
Benoit de Bonvoisin (AESP, MAUE)
Albert Dupuis (AESP, MAUE)
Jacques Jonet (AESP, MAUE)
Adelin van Ypersele de Strihou (AESP, MAUE)
Luc Beyer de Rijke (MAUE)
Paul Vanden Boeynants (AESP)
Aldo Mungo (AESP)
Jean de Marcken de Merken (MAUE)
Robert A. Remy (MAUE)
Jo Gérard (Cercle de Politique Etrangère)
Gérard Hupin (Cercle de Politique Etrangère)
graaf Thierry de Limburg Stirum (CEDI)
Paul de Launoit (CEDI)
Jacques-Henri Pirenne (CEDI)
Het hoeft geen betoog dat die figuren hier niet enkel in hun hoedanigheid van lid in de Europeïstische organisaties in de Cercle des Nations vertoefden. Al die figuren waren vooral welkom in de club omwille van de bedrijven die ze vertegenwoordigden, of omwille van hun vooraanstaande rol in de politieke of mediawereld, zoals respectievelijk Jacques van Offelen en Jo Gérard.
De club [Cercle des Nations] werd in 1969 opgericht en bundelde de belangrijkste industriële/financiële elite van België en daarbuiten, maar van uiterst rechtse signatuur. Dat die zogenaamde professionele club duidelijk ook een politieke agenda had, blijkt uit het lidmaatschap van gelijkgezinde belangrijke ambassadeurs uit de diverse uithoeken van de wereld die in Brussel verbleven. De aanwezigheid (in 1980 weliswaar) van Owen Booysen voor Zuid-Afrika en van Mohamed Charara voor Saoedi-Arabië was niet onschuldig, en getuigde van een duidelijke ideologie in de Cercle des Nations. Andere leden waren Jose-Maria Alvarez de Toledo voor Argentinië, Joseph Donato voor Libanon, Pablo Dermizaky Peredo voor Bolivië, Ramiro Andrade voor Colombië, Kun Park voor de Republiek Korea, Ghazi Al-Tajir voor de Verenigde Arabische Emiraten en Zine El Abidine Sebti voor Marokko.
Herinneren we er tevens aan dat in het jaar 1969 ook de AESP werd opgericht. Op 23 juni 1970 werd trouwens tussen de AESP en de Cercle des Nations een protocol voorbereid, waarin beide zich tot samenwerking wilden verbinden. Heel wat meetings van de AESP vonden dan ook plaats in de lokalen van de Cercle. Damman was in ieder geval één van de genodigden op de inauguratie van die elitaire club en ontmoette er de Belgische advocaten Jacques Jonet, die later secretaris-generaal werd van de Paneuropese Unie, en Vincent Van den Bosch, die op zijn beurt secretaris-generaal van CEDI werd. Tot slot was ook Paul Vankerkhoven aanwezig, een belangrijke figuur in het extreem-rechtse WACL (World Anti-Communist League), bevriend met Benoit de Bonvoisin en Paul Vanden Boeynants, en in 1979 verkozen tot Europees afgevaardigde.
De Cercle des Nations omvatte dermate het Belgische netwerk binnenin het Europese netwerk en de connecties tussen beide, dat een nadere analyse van die elitaire club extra aandacht verdient. De Cercle des Nations zal ons ook naar diverse andere organisaties en protagonisten leiden. De Cercle des Nations werd op 26 mei 1969 ingehuldigd op initiatief van de Nederlander Richard Van Wijck, samen met zijn vroegere studiemakkers aan de universiteit van Leuven: Paul Vankerkhoven, Robert A. Remy (hoofdredacteur van het blad l’Eventail), Jacques Jonet en Vincent Van den Bosch, tezamen met nog een aantal andere vrienden.
De bedoeling van de Cercle des Nations was een geprivilegieerde (lees discrete) ontmoetingsplaats te creëren tussen figuren uit de financiële en politiekewereld en de media, met als objectief de internationale roeping van Brussel te promoten. Dit moest verwezenlijkt worden dankzij internationale culturele, diplomatieke en economische contacten in Brussel. Wat men wilde was van Brussel het meest dynamische Europese en zelfs mondiale centrum maken.
Dit objectief verklaart alvast de grote interesse in de club van protagonisten, geëngageerd in de Europeïstische bewegingen. Of was het omgekeerd? In ieder geval nam de Cercle des Nations haar intrek in een majestueus hotel op de avenue Franklin Roosevelt n° 25. Gaandeweg affilieerde de Cercle des Nations zich met andere clubs in binnen- en buitenland, om het op die manier hun leden op zakenreis comfortabeler te maken.
Zo kon men in de VS in The Lotos Club te New York, of The University Club of Los Angeles en The Press Club of San Francisco, bij het vertonen van hun lidkaart van de Cercle des Nations genieten van alle logies en restaurantaccommodaties die deze clubs te bieden hadden. Ook de Taipei International Businessmen's Club of Taiwan en de Salisbury Club in Rhodesië kenden hen die privileges toe. Op 2 mei 1974 fusioneerde de Cercle des Nations trouwens met de Royal Automobile Club de Belgique, wat beide wederzijds verrijkte en het ledental deed toenemen tot 1.100.
In de intern circulerende reglementering lezen we de voorwaarden tot toelating, de faciliteiten die de Cercle des Nations bood en de gewenste (vereiste) gedragcodes. Om toegelaten te worden moest de kandidatuur ondersteund zijn door minstens twee stichtende leden van de Cercle des Nations. Men moest van het mannelijke geslacht zijn en ouder dan 21 jaar. Een comité besliste dan over de toelating of weigering, evenwel zonder de verplichting die te motiveren. Het lidgeld bedroeg jaarlijks maximaal 5000 Bfr., en een eenmalige toetredingssom van 5000 Bfr. Diplomatieke leden werden evenwel van die toetredingssom vrijgesteld.
Eenmaal een lidkaart op zak kon men gebruik maken van de bars, privé-salons en de restaurants van de Cercle des Nations. Er waren evenwel strikte uurregelingen en reservatie was verplicht. Leden konden mits uitdrukkelijke goedkeuring van de raad van beheer ook gasten meebrengen. Zo hadden de echtgenotes en kinderen boven de 16 jaar het recht om de Cercle des Nations te bezoeken. Vrouwen werd met aandrang gevraagd geen broek te dragen: "Le port du pantalon pour les dames n'est pas souhaité, la jupelui étant préférée".
De kinderen op hun beurt mochten op geen enkele manier de gasten storen en mochten als het ware niet worden gehoord. Gasten hadden evenwel geen toegang tot de privé-salons, die strikt waren voorbehouden voor leden, het mannelijk publiek dus. Uitzondering vormden de privé-salons waar gekaart en gebiljart werd. Daar kon men mits uitdrukkelijk toestemming van de secretaris-generaal maximaal drie keer per jaar een mannelijke buitenstaander uitnodigen.
Ook voor de mannen golden strikte vestimentaire- en gedragscodes. Stadskledij was verplicht, alsook het dragen van een das. Het was hen aan de bar en in de restaurants verboden zich van hun stoel te begeven om een nieuw aangekomen lid te begroeten. Fooien waren verplicht aan de vestiaire en de parking. Het moet gezegd dat het gebouw van de Cercle des Nations indrukwekkend was en vele ruimtes waren majestueus ingericht in Louis XV-stijl, houten trappen, kristallen luchters, Perzische tapijten. Alles werd in het werk gesteld om de gasten in een "esthetische" omgeving te ontvangen. De Cercle des Nations zorgde dan ook voor een stijlvolle ontmoetingsplaats waar diverse culturele initiatieven werden georganiseerd, zoals concerten, colloquia, exposities en literaire voorstellingen.
Zo berichtte l'Eventail over een lezing gehouden op 9 oktober 1974 in de salons van de Cercle des Nations, door de historicus Jo Gérard. De lezing waarin Gérard volgens l’Eventail met veel brio het Karolingische tijdperk had besproken, was gewijd aan de geschiedenis van België. Charlemagne was voor Jo Gérard naast één der grootsten der aarde de eerste geweest die een heldere visie had over wat een eengemaakt Europa moest zijn: een Europa zonder grenzen en een christelijk Europa. Karel de Grote duikt in dit verhaal steeds opnieuw op.
Reeds bij Coudenhove-Kalergizagen we zijn adoratie voor het Karolingische tijdperk. Ook Damman doopte zijn internationale diners de "Charlemagne-diners". En in 1978 richtte Otto von Habsburg de Cercle Charlemagne op, met als mecenas Alain de Villegas. Zoals vele leden van de AESP, en blijkbaar ook die van de Cercle des Nations, geloofde Otto von Habsburg dat de geschiedenis van Europa voortvloeide uit het rijk van Karel de Grote:
"Le règne, en effet, est porté par le vaste dessein d'unifier l'Allemagne que son monarque a conçu le premier, et par la christianisation dont la il a fait sa mission. Cela, à telle enseigne que la gauche allemande des années 50 de ce siècle baptisa Adenauer et ses amis politiques les Carolingiens, tant était forte leur volonté de réunifier ce pays et leur appartenance confessionnelle affichée."
Bron: De netwerking van een neo-aristocratische elite | Klaartje Schrijvers
En de grote vraag is, waren (zijn?) ze echt zo maf om postmoderne kruisvaarders en graalridders à la Libert en Jouret (en Breivik?) op queeste te sturen?
Bende van Nijvel → Organisaties → Cercle des Nations
Powered by PunBB, supported by Informer Technologies, Inc.