Jean-Claude Garot is zijn carrière begonnen bij Jeune Europe, dat was dus voor hij een (extreem-) linkse militant werd. Hij hield zich ook jarenlang bezig met het verzamelen van informatie en fiches over een groot aantal politici, vakbondslui en zakenlieden, hij liet nummerplaten noteren tijdens bepaalde bijeenkomsten, observeren wie binnen- en buitenging, wie met wie sprak, ...

Ook Emile Lecerf is lid geweest van deze organisatie.

Ja, ik wil dit allemaal best geloven hoor maar ik zie hier echt niet en niets achter dat duidt op een samenstellen van een bende en de overvallen doen.

Die groupuscule staat mooi in boeken en verhalen en op politieke meetings van deze of gene partij/strekking, links of rechts naargelang het kraampje om in te pasen. Maar iedereen die wat politieke bagage heeft weet dat deze organisaties in het echt - ik doel dus niet in hun eigen besloten enge kringetje van een handjevol toejuichers - helemaal niks te betekenen hadden noch enige macht of invloed!

Jawel, misschien toch een beetje, nl. elkaar indien mogelijk/op de goede plek/postje wat hand-boven-het-hoofd en/of bescherming bieden anderzijds, zeker wel en dat spreek ik niet tegen! Echter verder dan dat gaat dat zeker niet al is dat uiteraard wel voldoende om de gang van zaken te bemoeilijken en/of te vertragen en te "vervagen", de hand en spandiensten weet u wel. En ja, dat is al ernstig genoeg hoor!

Echter grotere complotten, internationaal, dat acht ik niet geloofwaardig noch mogelijk.

(...) Sommige leden van Jeune Europe (zoals Jacques Borsu en Noël Dedeken) vertrekken zelf naar Katanga om er te gaan vechten in de rangen van huurlingenleiders Jean Schramme en Bob Denard. Graaf Arnold de Looz-Corswarem, een MAC-sympathisant en fananiek Leopoldist, probeert huurlingen voor Katanga te ronselen via zijn Corps Franc Roi Baudouin en wil die vechtjassen vervolgens gebruiken voor een rechtse staatsgreep in België. Thiriart staat in contact met het beruchte Aginter Press in Portugal, zogenaamd een onschuldig persagentschap, maar in feite een terroristische mantelorganisatie van de Portugese geheime dienst PIDE. Opgericht door OAS-officieren en voormalige topnazi’s als Otto Skorzeny groeit Aginter Press uit tot een internationale draaischijf van extreemrechtse terroristen. MAC/Jeune Europe is ook een ideologische kweekschool voor tientallen militanten, van wie er een aantal in de daarop volgende decennia een (leidende) rol zullen spelen in allerlei andere extreemrechtse formaties.

(...) MAC/Jeune Europe was een opmerkelijk grote, stevig gestructuurde en op Europese schaal uitgebouwde organisatie. Dat werd grotendeels mogelijk gemaakt dankzij royale financiële steun van de Union Minière du Haut-Katanga (de voorloper van Umicore). UMHK, destijds onderdeel van de machtige holding Société Générale, was de belangrijkste initiatiefnemer en financiële sponsor van de Katangese Secessie. De organisatie van Thiriart kreeg ook geld van de Portugese dictatuur van Salazar (omdat ze onvoorwaardelijk het Portugese kolonialisme in Angola en Mozambique steunde) en van diverse Belgische, Nederlandse en Duitse koloniale holdings. Maar toen Algerije uiteindelijk toch onafhankelijk werd (in 1962) en de Katangese Secessie doodbloedde (in 1963) droogde die geldstroom op. In de kortste keren verloor Thiriart zijn greep op de miltanten.

(...) Op dat moment kwam het tot een rebellie tegen Thiriart. Die had zelf eerst al een aantal leden uit Jeune Europe gezet (onder meer Geschier, Karel Van Marcke en Fred Rossaert), omwille van hun “sterk Germaanse oriëntering en te uitgesproken neonazi-sympathieën”. Dat kan kloppen, want Van Marcke onderhield contacten met neonazileiders als Adolf von Thadden in Duitsland, Oswald Mosley in Groot-Brittannië en Fred Borth in Oostenrijk. Ook Geschier was na een conflict met Thiriart uit Jeune Europe gegooid wegens ongehoorzaamheid en “omdat hij zekere indiscreties zou begaan hebben nopens de beweging”. Thiriart verweet de dissidenten “een grote slordigheid, laksheid, en het overmatig vertoeven in ‘zwarte’ herbergen tot laat in de nacht. Ze zingen er liederen van de vroegere Wehrmacht en vergeten hun eigen taak.”

Op hun beurt bekloegen de uitgestoten leden zich over “het despotisme en de pretenties” van Thiriart. Ze begonnen hun eigen organisatie: Europafront. Hun programma: de verdediging van het blanke ras, de eenheid van de Nederlanden, voor een nieuwe Europese orde, tegen het belgicisme, het communisme, de politieke corruptie en de afhankelijkheid van de Verenigde Staten. De nieuwe organisatie nam deels de internationale contacten van Jeune Europe over, vooral in Duitsland, Oostenrijk en Nederland. In dat land ondernam de groep zelfs een mislukte poging om prins Bernhard, de echtgenoot van de Nederlandse koningin Juliana, te strikken voor een internationale conferentie. De Nederlandse afdeling van Europafront “doet zeer gewichtig”, noteerde de Nederlandse inlichtingendienst BVD. “Maar in werkelijkheid gaat het om een handjevol jongelui, waarvan enkelen afkomstig zijn uit een psychopatenasiel en wier invloed praktisch nihil is.”

Bron: Apache | Georges Timmerman | 16 April 2020