In de jaren '60 kromp het personeelsbestand van de Staatsveiligheid zienderogen. Terwijl er na de oorlog nog een kader van meer dan 2200 medewerkers was voorzien, telden de buitendiensten van de Staatsveiligheid - de medewerkers die op het terrein informatie verzamelen en informanten ronselen - nog amper vijftig mensen. Een kentering kwam toen de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) tegen het einde van de jaren 1960 haar hoofdkantoor in Brussel vestigde. Op dat moment won ook de Staatsveiligheid opnieuw aan belang en kregen de buitendiensten opnieuw een 340-tal medewerkers.

Vanaf 1958 had Ludovic Caeymaex het roer in handen bij de Staatsveiligheid. Caeymaex, de zoon van een Antwerpse advocaat en voor zijn aanstelling bij de veiligheidsdienst substituut auditeur-generaal bij het Krijgshof, bleef op post tot 1977. Hij interpreteerde de opdracht van de inlichtingendienst zo ruim mogelijk: de Staatsveiligheid moest alles wat het volk en de gevestigde machten kon schaden, in de gaten houden. Daarvoor mochten de agenten afluisterapparatuur installeren op alle mogelijke, interessante plaatsen, zoals microzenders verborgen achter een schilderij, in een boek of in een sigarettendoosje. In de jaren 1960 stuurde de Staatsveiligheid ook een agent naar de vroegere Belgische kolonie Congo om er premier Patrice Lumumba te bespioneren vanwege zijn relaties met de Sovjets.

Het waren controversiële operaties die later zelfs tot een parlementaire onderzoekscommissie leidden. Daar trok de povere kwaliteit van de inlichtingenrapporten die de Staatsveiligheid schreef, de aandacht.

Bron: De geheimen van de Staatsveiligheid | Lars Bové