De zaak-Fortunato Israël komt twee keer aan bod in het eindverslag van de Tweede Bendecommissie en velt een zeer duidelijk oordeel over de rol van toenmalig substituut Deprêtre:

Eén keer op pagina 31:

De commissie herinnert tenslotte aan de rol die procureur Deprêtre gespeeld heeft bij de behandeling van sommige zedendossiers. Het was de heer Deprêtre die, als eerste substituut, het dossier Fortunato Israël heeft doen seponeren. De commissie is van oordeel dat de betreffende dossiers geen normale behandeling hebben gekregen. Zij is het niet eens met het standpunt van toenmalig eerste substituut Deprêtre dat de niet-vervolging van Fortunato Israël in de gegeven omstandigheden verantwoord was.

De commissie heeft ook kunnen vaststellen dat procureur Deprêtre in een brief van 13 maart 1985 aan de procureur-generaal zijn tevredenheid uitdrukt over het feit dat hij de onderzoeksrechter heeft kunnen overtuigen om minder aandacht te schenken aan het dossier Pinon (zeden). Voorts is het zo dat procureur Deprêtre minstens aanleiding heeft gegeven tot de overdreven aandacht voor de zaak Pinon door geheimzinnig met dit dossier om te gaan en het te bewaren in een slotvaste kast op zijn bureau.

En een tweede keer op pagina 60:

De commissie is van oordeel dat het parket bij de seponering van het dossier Fortunato Israël misbruik heeft gemaakt van haar beslissingsautonomie (zie supra, II. - Vaststellingen in verband met het strafrechtelijk onderzoek inzake de bende van Nijvel, D. Het onderzoek naar de roze balletten). Dit dossier had moeten aanleiding geven tot vervolging. Het is dus niet uitgesloten dat er in deze zaak sprake is van bescherming.

Bedankt allebei!

Het dossier "Israël", dat "ontstond" uit het onderzoek inzake Montaricourt, werd het voorwerp van een afzonderlijk opsporingsonderzoek bij het parket te Brussel onder nr. 38.66.2230/79. De reden waarom een afzonderlijk onderzoek werd gelast wordt nergens vermeld. In dit dossier werd klaarblijkelijk geen onderzoeksrechter gevorderd. In het dossier "Montaricourt" waaraan het - met het oog op een passende beoordeling hiervan - werd toegevoegd, bestaat het dossier "Israël" slechts uit één enkel proces-verbaal, namelijk nr. 2330 van de BOB te Brussel.

In dit proces-verbaal wordt uiteengezet dat "als voortzetting van het dossier Montaricourt Lydia" op 28 maart 1979 werd overgegaan tot de uitvoering van een huiszoekingsmandaat - dat reeds op 26 februari 1979 werd afgeleverd door onderzoeksrechter Schellekens in het kader van zijn dossier 25/79 - in een appartement gelegen aan de Van Severlaan 90 in Wezembeek-Oppem. De rijkswacht rapporteerde dat geen enkel bijzonder verdacht voorwerp werd gevonden, doch dat ze, "met het oog op de voortzetting van het onderzoek foto's, adressenboekjes, bankdocumenten en andere documenten" had meegenomen. Israël werd op de hoogte gebracht van het feit dat de rijkswacht de meegenomen documenten zou bewaren, en dat contact zou worden opgenomen met het oog op de teruggave ervan.

Vervolgens noteerde de rijkswacht in het proces-verbaal de punten van overeenstemming tussen de telefoonnummers in de adressenboekjes van Montaricourt en deze in die van Israël. De rijkswacht leidde verder uit de inbeslaggenomen documenten af dat Montaricourt en Israël elkaar goed kenden. Israël erkende dat zij zich aan prostitutie overleverde, alsook dat zij betrokken was bij de recrutering van prostituées en de uitbating van een huis van ontucht in haar woning. De rijkswacht was ervan overtuigd dat Israël inderdaad een netwerk van call-girls uitbaatte en dat zij bij de verkoop van haar adressenboekje aan Montaricourt de beste cliënten voor zichzelf had gehouden, alsook een aantal vrouwelijke contactpersonen voor zichzelf had gereserveerd.

Volgens de rijkswacht zou de ondervraging van de meisjes die voor Israël hadden gewerkt, eventueel toelaten om te bewijzen dat het misdrijf: exploitatie van andermans ontucht, was gepleegd. Israël ontkende dit echter. De rijkswacht noteerde ook dat Israël leefde "in gegoede kringen". Het proces-verbaal vermeldt tot slot dat "facturenboek, de adressenboekjes en de rekeninguittreksels" zouden worden bewaard in haar burelen, in afwachting van een beslissing van het parket hierover.

Het proces-verbaal werd alleen overgemaakt aan het parket, en niet aan - de reeds in het dossier "Montaricourt" ontlaste - onderzoeksrechter Schellekens. Op 28 maart 1979 beval (substituut-procureur des Konings) Deprêtre om hem alle processen-verbaal en het mandaat tot huiszoeking over te maken. Kennelijk werd er verder geen gevolg gegeven aan dit dossier. Uit de stukken blijkt ook niet wat er is gebeurd met de spullen en documenten die door de rijkswacht waren meegenomen.

Bron: Verslag Tweede Bendecommissie (bijlage 3)