Beste Renne, je kunt het je niet voorstellen welke merkwaardige dingen me reeds overkwamen sinds de overval op de Delhaize in Aalst. Tot mijn spijt maar heel zeker door angst voor verdere gevolgen durfde ik niet eerder reageren. Ik heb heel lang nagedacht en heb al een beetje spijt, maar nu ik de stap gezet heb, ga ik verder. Velen zullen de verbanden die ik leg als belachelijk beschouwen, maar zoals je wellicht weet bestaat er geen toeval. Je mag ervan op aan dat ik de overval van nabij meemaakte, zag dingen, beleefde gevolgen, zag naasten onder een enorme druk leven.
Weken voor de bewuste avond van de overval, zag ik een regelmaat van bepaalde handelingen waarop je bij wijze van illustratie je uurwerk kon juist zetten. De overval op zich was een plotse gebeurtenis, doch niet onverwacht. Het duurde enkele seconden alvorens ik kon bepalen dat de oorverdovende knallen van vuurwapens afkomstig waren maar door de paniek en de chaotische gevolgen, werd alles vrij snel duidelijk. Ik wens nog even vaag te blijven voor mijn veiligheid, maar ik kan je met 100% zekerheid zeggen dat er bepaalde familieleden van slachtoffers, vanaf het eerste geloste schot, wisten dat hun dierbaren gedood werden.
Niet uit voorkennis maar op basis van berichtgevingen uit de pers over eerder gepleegde overvallen, gekoppeld aan onrustwekkende signalen vanuit de leefwereld van bepaalde slachtoffers. Ik ben een getuige maar ik werd nooit verhoord, althans nooit rechtstreeks. Heb ik daar behoefte aan? Ja, maar er is gevaar. Wat ik ook met 100% zekerheid kan stellen, zonder iemand te beschuldigen of te verdenken, is dat ik de voorbije 25 jaar en sinds de overval, rare dingen beleefde. Wat mij nu uiteindelijk het meeste stoort en tegelijkertijd de hoofdreden is van mijn reactie, is dat ik als particulier, getuige en als mens dingen lees op dit forum, die mij bepaalde zaken laten inzien en verbanden doen leggen.
Ik zal nooit de angst in de ogen van bepaalde mensen vergeten, een angst die mensen aanzet om zelfs hun kostbaarste bezittingen achter te laten en te vluchten. Ik heb mensen geholpen, getroost en sloeg alarm. Het alarm slaan was er teveel aan. Dit had vele gevolgen en ik ben ervan overtuigd dat er sindsdien pogingen geweest zijn om mij te destabiliseren, ongeloofwaardig te maken, ... Ik word dagelijks geconfronteerd met die herinneringen. Een mens past zich aan en gaat dingen als normaal beschouwen of aanvaarden en dat kan niet verder.
Er bestaan mensen die mij eeuwig dankbaar blijven, omdat ik hen troostte tijdens de minuten die volgenden op de overval, zonder meer, maar in de wetenschap dat ze vermoedelijk overleden waren. Kan ik bijdragen tot het vinden van een oplossing? Neen want de wens of behoefte bestaat niet bij iedereen. En spijtig genoeg beleven sommige nabestaanden nog steeds gevolgen van de overval en dit gaat soms heel ver. Ik hoop dat ik je met deze, weliswaar vage uitleg, een beeld heb laten vormen. Wees gerust: ik ben geen fantast of charlatan die aandacht wil, ik ben een getuige met vrees.