Spanje was begin jaren tachtig een jonge democratie die nog maar vers verlost was van generaal Franco. Het stikte er bijgevolg van (al of niet Spaanse) fascisten en ander extreem-rechts volk. Zoals elke jonge democratie kampte het land ook met "groeipijnen" zoals een hoge corruptie.

Binnen Europa had Spanje dan ook een bijzondere aantrekkingskracht op zowel mensen met extreem-rechtse voorkeuren als op mensen die het niet zo nauw nemen met de wet (niet zelden overlappen deze groepen elkaar). Tegelijk werd Spanje almaar populairder als vakantieoord voor andere Europeanen die er (ook nu nog) graag investeren in vastgoed.

Het is in dat licht niet zo vreemd dat Spanje figureert in het dossier met al zijn vertakkingen. Het figureert al snel in een groot Europees misdaaddossier. Maar als we heel concreet naar de Bende van Nijvel kijken, is het toch alleen dat exemplaar van El Pais dat de Bende direct aan Spanje koppelt. Maar wat betekent zo'n krant? Het kan ook een dwaalspoor zijn geweest.

Meer bepaald sinds een jaar of 5 in Alicante.

Het is in dit relaas [het doctoraat van Klaartje Schrijvers] opgevallen hoe meermaals de zogenaamde Gladiatoren, de "Gladiatori", hun toevlucht zochten in Spanje. Dit hoeft niet te verwonderen. De bijzondere nauwe samenwerking tussen Spanje onder Franco en de CIA resulteerde reeds in 1948 in een Spaanse Gladiocel in Las Palmas op de Canarische eilanden.

Vooral de leden van het Buro Segundo Bis waren sterk betrokken in het geheime stay-behind netwerk en dit tot ver in de jaren 1960 en 1970. De Belg André Moyen, die van 1938 tot 1952 lid was van de Belgische militaire geheime dienst SDRA, wees er trouwens in een interview op dat de Spaanse stay-behind in het Gladio-onderzoek teveel werd onderbelicht, terwijl ze juist een sleutelrol had gespeeld.

In het bestek van deze doctoraalscriptie is het vooral interessant dat Spanje als een toevluchtsoord fungeerde voor uiterst rechtse terroristen die deel uitmaakten van de geheime anticommunistische oorlog in Europa. Laten we er immers aan herinneren dat ook de hoofdzetel van CEDI in Madrid gelegen was, in dezelfde periode dat Franco over Spanje en zijn geheime militaire en inlichtingendiensten heerste.

Laten we er ook op wijzen dat zowel CEDI als de AESP bevolkt werden door protagonisten die tezamen een sterke Spaanse, Italiaanse, Franse, Duitse en Belgische as vormden in hun anticommunistische strijd en hun streven naar een rechts Europa.

Tot slot is die Spaanse connectie ook opmerkelijk, gezien het feit dat Spanje pas toetrad als lid van de EU in 1986.

Twee notoire Italiaanse terroristen die hun toevlucht namen in Spanje brengen ons bij Gladio Italië. Prins Valerio Borghese vluchtte naar Spanje na zijn poging in december 1970 om via een neofascistische coup de Italiaanse regering omver te werpen. Meer dan honderd medeplichtigen herenigden zich in Spanje onder leiding van een andere notoire terrorist Stefano Delle Chiaie. Deze laatste werd geboren in 1936 en is één van de bekendste terroristen uit de geheime legers die tegen het communisme in Europa vochten. Zijn codenaam was "Caccola".

Bron: De netwerking van een neo-aristocratische elite in de korte 20ste eeuw | Klaartje Schrijvers

De hele kliek rond Simone Menin werd finaal geärresteerd aan de Costa del Sol. Zie archief Le Soir. Tot op vandaag trouwens plegen leden van de Mafia Calabria overvallen in de streek van Marbella. Als het aan mij lag. Ik zou de daders van 1985 daar gaan zoeken. Ndrangheta aan de Costa del Sol die kunnen gelinkt worden aan Simone Menin.