'Pano' over het verdriet van Aalst: lang geleden maar toch pijnlijk dichtbij

'Pano'-reporters Machteld Libert, Sara Van Boxstael en Linde De Ceuster vragen zich op woensdag 6 december af hoe de slachtoffers van de Bende-overval in Aalst in 1985 hun trauma's hebben verwerkt. Het antwoord doet pijn. 'Pano' toont voor het eerst ook enkele ruwe filmfragmenten uit 'Niet Schieten', de film van Stijn Coninx gebaseerd op het leven van slachtoffer David Van de Steen. De film gaat in oktober 2018 in première.

De Bende van Nijvel is terug van nooit weggeweest. Op 11 december krijgen de slachtoffers van de speurders een stand van zaken van het onderzoek. En er valt wat te vertellen. Want sinds de Reus van de Bende –misschien– een gezicht heeft gekregen, flakkert de hoop weer op. Maar worden oude wonden ook keihard opengereten. Vooral in Aalst. Plek van de laatste Bende-moordpartij in november ’85, in de Delhaize daar. En woonplaats van de vermoedelijke Reus. 'Iemand van ons, begot!'

'Ik heb nog altijd angst dat ze mij toch nog doodschieten'

Nu pas komen de verhalen daar naar boven. De 'Pano'-reporters ontdekten getuigen die nog nooit gesproken hebben. Niet tegen de media, maar ook niet tegen andere slachtoffers. Sommigen durven nog altijd niet openlijk in beeld komen. 'Ik heb nog altijd angst om herkend te worden door een van die gasten. Dat ze mij toch nog gaan doodschieten', zegt een werknemer van de Delhaize van toen.

Ook nu pas komt bij velen het besef dat ze toen niet de juiste zorg kregen. Erover praten deden ze niet. Van slachtofferhulp was simpelweg geen sprake. 'Ze hebben niks gedaan, ze hebben ons aan ons lot overgelaten. Dat neem ik hen kwalijk', zegt Ingrid Mulder, moeder van twee kinderen die de moorden meemaakten. En ook David Van de Steen is hard: 'Nu, 32 jaar later, wordt iedereen wakker en beseffen ze dat het nog niet gedaan is, en dat er nog veel pijn is.'

'Ik heb het trauma nog altijd niet verwerkt'

Dat weggestopte trauma heeft bij velen de rest van hun leven bepaald.Diederik Palsterman: 'Ik ben nooit geworden wie ik moest worden. Ik ben ergens toch een beetje gebroken geweest.' Of nog een andere Delhaize-werknemer: 'Ik heb het trauma na 32 jaar nog altijd niet verwerkt.'

'Het verdriet van Aalst' is een relevante én pakkende 'Pano', waaruit blijkt dat een zaterdagavond in november ’85 heel lang geleden is, maar tegelijk pijnlijk dichtbij.

Reportage: Machteld Libert, Sara Van Boxstael, Linde De Ceuster en Kristiaan Vanhalle - Eindredactie: Lin Delcour en Wim Van Waesberghe

'Pano' over het verdriet van Aalst, woensdag 6 december 2017 om 21.25 uur op Eén.

Het is een heel aangrijpende en serene reportage. De VRT heeft hier, ondanks het bijzonder gruwelijke onderwerp, heel mooi werk geleverd. Het is overduidelijk dat al de slachtoffers tweemaal klappen gekregen hebben. De eerste door het meemaken van de feiten zelf en het verlies van hun dierbaren. Maar daarbovenop werden ze, toen en nu nog steeds, door de overheid en de hulpdiensten volledig alleen, eenzaam en hulpeloos in de steek gelaten. Wat een zware last dat deze mensen al 32 jaar moeten dragen! Ik hoop echt voor hen dat ze ooit antwoorden krijgen en dat ze vanaf nu eindelijk erkend en serieus geholpen zullen worden door de overheid. Dat zal maandag op de samenkomst al meteen moeten blijken.

De reportage kan hier tot 5 januari 2018 herbekeken worden » www.vrt.be

Wat mij wel even bezig hield, is wat mevrouw Mulder vertelde: "Hij (haar zoon) zei dat het rook naar de Delhaize ..." Het betekent misschien niets, maar ik krijg de mogelijkheid niet onderdrukt dat hij een specifieke geur (parfum?) heeft waargenomen of wat anders dat dat soort prikkels teweeg brengt.

Respect voor alle slachtoffers. Wat deze mensen hebben meegemaakt en nog steeds doorstaan is gewoon verschrikkelijk. Daar bestaan geen woorden voor.