Ballet van een gewapende overval

De Bende van Nijvel herrijst uit zijn as in een spannende misdaadthriller die diepte vindt achter de actie.

Politieagenten, rechters, politici en bandieten vormen één staatsgevaarlijke pot nat in dit spannende debuut van François Troukens, in een vorig leven zelf bandiet. Dat die doofpot verontrustend Belgisch smaakt, is niet alleen omdat de film een terugkeer van de Bende van Nijvel suggereert. Troukens houdt het nagelbijtend dicht bij ons.

Vandaar zijn originele keuze voor Olivier Gourmet als hoofdrolspeler, iemand die we niet kennen als actieheld, maar van de sociale drama’s van de Dardennes. De doorgewinterde acteur geeft een alledaagse herkenbaarheid aan de geroutineerde overvaller Frank Valkens, een gangster die oude waarden als loyaliteit hoog in het vaandel voert. De familieman belooft zijn vrouw dat hij alleen nog een allerlaatste slag moet slaan. Wanneer die misloopt, begint hij hogere machten te vermoeden.

Kevin Janssens injecteert het nodige spierballengerol als Valkens’ handlanger, met meer dan één memorabele scène. Lubna Azabal blijft wat onderbenut, maar Bouli Lanners gaat helemaal aan de haal met zijn personage van commissaris en bromsnor. Tueurs is niet de eerste misdaadfilm waarin een laatste slag misloopt en hoogmoed voor de val komt, maar er zit meer diepte in dan je van het genre gewoon bent.

Wat niet betekent dat er geen spectaculaire actiescènes aan te pas komen. Om die in beeld te brengen, kon Troukens de hulp gebruiken van co-regisseur Jean-François Hensgens, voorheen chef camera van de films van Joachim Lafosse. Voor een overval op een geldtransport keken ze goed naar Sicario van Denis Villeneuve en Heat van Michael Mann. Of haalt de ex-gangster die choreografie uit de tijd dat hij zelf zulke overvallen uitvoerde?

Uiteraard is het allemaal larger than life, maar tegelijk voelt de Belgische setting al te echt aan. Daarin geeft Troukens zijn Vlaamse collega’s het nakijken op eigen terrein. De Vlaamse misdaadfilm is intussen een gevestigd genre maar kampt soms nog met een knullig soort overdrijving – zie De premier. Te alle tijden blijft Tueurs gefocust op het persoonlijke drama van mensen die slechts radertjes zijn in een cynisch spel dat hun krachten te boven gaat.

Bron » De Standaard | Jeroen Struys

“De gevangenis heeft me tot gangster gemaakt”

De Belgische regisseur François Troukens putte uit eigen ervaringen voor zijn misdaadthriller ‘Tueurs’, waarin de Bende van Nijvel weer tot leven komt. ‘Actie roepen op de filmset geeft me dezelfde opwinding als bij een overval.’

Goede voornemens en tweede kansen: François Troukens kent er wat van. In de jaren 90 was hij een van de topfiguren in het Belgische banditisme, gespecialiseerd in gewapende overvallen op geldtransporten. In 1996 werd hij daarvoor achter de tralies gezet, maar Troukens ontsnapte. Pas acht jaar en x aantal overvallen later werd hij gevat. Hij zat zijn gevangenisstraf uit en werkte aan een tweede leven.

Amper zeven jaar na zijn vrijlating loopt het resultaat daarvan in de cinema: Tueurs is een ongemeen straffe misdaadfilm die herinnert aan Heat van Michael Mann, met Olivier Gourmet en Kevin Janssens als zware jongens in een complot waarin misdaad, justitie, politie en politiek één pot nat vormen. De Bende van Nijvel vormde de aanzet voor de film, net nu de Bende afgelopen herfst weer in het middelpunt van de belangstelling kwam.

‘Dat kon ik niet weten toen ik het verhaal schreef’, vertelt Troukens in een café vlakbij de gevangenis van Vorst, de eerste die hij van binnenuit leerde kennen. ‘Maar het is glashelder dat de Bende van Nijvel niet zomaar overvallers waren. Ik spreek uit eigen ervaring: geen enkele overvaller breekt in een winkel in om zoveel mensen te vermoorden en, zoals in Aalst, zelfs door de rekken te rennen om een kind van kant te maken. Dat heeft niks meer te maken met een grote slag slaan.’

Het was hen niet om de buit te doen, maar om angst aan te jagen?

‘Veel wijst in die richting. Waarom zou er in België geen invloed zijn geweest van de CIA? Die was er in Duitsland, Italië, Luxemburg (Operatie Gladio, red.). Het ging erom de politiestaat in België te versterken, maar daarvoor moest de kiezer worden overtuigd om meer budget vrij te maken. De feiten zijn er: in de jaren 80 is de rijkswacht van een nabijheidspolitie omgevormd naar een goed bewapende, efficiënte militaire politie. Dat afdoen als complottheorieën betekent dat je geen onderzoek wil en dus medeplichtig bent, of bang voor de waarheid.’

‘Tueurs’ toont een onontwarbaar kluwen van misdaad, politie en gerecht. U wil de ogen openen?

‘Ik hoop dat de kijker ervan wegkomt met het idee: wat je ziet en leest is niet altijd de hele waarheid. Het is niet omdat de journalisten en rijkswachters zus of zo zeggen, dat het ook zo is: ook zij kunnen gemanipuleerd zijn.’

Anarchist of kapitalist

In totaal bracht Troukens tien jaar van zijn leven in gevangenissen door. Niets verraadt dat deze nette, aardige man – die op de laatste dag van het jaar 48 wordt – ooit zo’n zware jongen was. Tenzij: zijn charisma, inventiviteit en tomeloze energie – dezelfde talenten waarmee hij nu films maakt.

Of het nu gaat om overvallen of films, eigenlijk hebt u altijd scenario’s bedacht.

‘Het plan smeden en finetunen: dat heb ik altijd spannend gevonden. Hoezo, de Nationale Bank kun je niet kraken? Het onmogelijke klaarspelen trok me altijd al aan. Wat niet zo opwindend is, is dat in het echte leven mensen kunnen sterven.’

‘Ik ben geen gangster die artiest is geworden, ik ben een artiest die zich aangetrokken voelde tot de onderwereld. Van kindsbeen af al schreef ik scenario’s. Toen ik in 1991 Point break van Kathryn Bigelow zag, was dat een openbaring: ecologisten die zich tegen het systeem kanten en genoeg hebben van de banken, dat leven wou ik leiden. Ik legde de link tussen anarchisme en verzet aan de ene kant en zwaar banditisme aan de andere kant. Pas later besefte ik dat ik me al die tijd vergist had.’

Wanneer drong dat door?

‘Toen ik op de vlucht was. In de gevangenis van Parijs had ik Baskische terroristen leren kennen. Zij ­gaven hun leven voor een zaak waarin ze geloofden. Vergeleken met hen was ik een egoïst: ik nam geld van de banken en plezierde de mensen rondom mij, maar ik veranderde de maatschappij niet.’

‘Ze ontmaskerden mijn revolutie als bullshit. Wat is het verschil nog tussen een bankier en een bandiet? Allebei zijn het zuivere kapitalisten. Een bandiet wil een shortcut nemen om aan de top van de samenleving te geraken. Dat heeft niets met anarchisme te maken.’

Kwam u ooit in de situatie dat het op leven en dood aankwam?

‘Ik ben op het juiste moment gestopt, rond 2002. Het werd te riskant voor het geld dat ik ermee kon halen. Ik wist dat ik vroeg of laat iemand zou doden als ik doorging. Inbreken was eind jaren 90 niet meer wat het geweest was. Criminelen zetten helikopters in, de politie begon oorlogswapens te dragen, er waren schietpartijen. Wat als ik een kind zou doden?’

‘Ik ben gestopt op de dag dat ik een agent heb verwond. We stonden tegenover elkaar, ik schoot eerst. Dat was een brug te ver. Op dat moment maakte ik de overstap van vogelvrij naar crimineel. Vogelvrij is romanesk: het is Robin Hood en Bonnie en Clyde.’

Voor u waren de overvallen op geldtransporten avontuur? Het blijft toch misdadig?

‘Ik legde alleen rekenschap af aan mijn eigen gevoel voor rechtvaardigheid. Ik hoop dat dit ook uit Tueurs spreekt: een bandiet kan rechtvaardiger zijn dan een rechter, advocaat of minister. Het is niet omdat je dat etiket draagt, dat je ook juister bent.’

Zeg dat nooit tegen een rechter.

‘Je kan buiten de wet staan, maar eerlijk zijn en trouw aan je principes. Met eerlijk bedoel ik: het leven niet verraden, niet doden, geen drugs verkopen, geen kinderen gijzelen. Gewoon: banken overvallen zonder mensen aan te vallen. Helaas, dat is slechts theorie. Tien, vijftien keer gaat dat goed. Maar op een dag sta je tegenover iemand die zijn wapen trekt. Wat doe je dan?’

Hoe belandde u in de criminaliteit?

‘Ik ben van goede komaf. Mijn moeder las me elke avond sprookjes van Grimm voor. We mochten geen tv kijken omdat het te gewelddadig was, we mochten niet met plastic speelgoedgeweertjes spelen. Verklaart dat de latere aantrekkingskracht ervan?’

‘Aanvankelijk ging ik film studeren in Brussel, maar na een jaar vond ik werk als bodyguard. De man die ik moest bewaken, Georges Gutelman, belandde in de gevangenis wegens oplichterij. Voor vijf miljard Belgische frank moest hij welgeteld één dag brommen. Ik trok al vlug mijn conclusies.’

‘Ik was 23 en had er geen flauw idee van dat het hier niet ging om oplichterij, maar om Operatie Mozes, uitgevoerd door Gutelmans luchtvaartmaatschappij TEA om in 1984 met de hulp van de CIA in het grootste geheim Ethiopische Joden te vervoeren van Soedan naar Israël. Zelf was ik mijn job kwijt, maar Gutelman kwam ermee weg. Ik ervoer een groot gevoel van onrechtvaardigheid.’

‘Dat is het moment waarop ik besloot om een kraak te zetten. Ik vond een job bij Securitas en werkte een jaar lang de hele procedure af om geldtransporten te begeleiden. Uiteindelijk ging ik met het geld van een bank aan de haal. Ik zei dat ik aangevallen was en men vond me vastgeketend terug, met bloed en al.’

Een heus scenario …

‘Dat was mijn eerste script. Zoals in alle films werd ik erbij gelapt door mijn handlanger. De menselijke factor is altijd de zwakke schakel in het verhaal. Mijn lot kantelde en ik belandde in de gevangenis van Vorst.’

‘Ik werd in een cel gegooid zonder tafel, stoel of venster. Als ze me de dag daarna hadden buitengelaten en gezegd: nu ga je stoppen met je flauwekul, we gaan je op het rechte pad helpen, dan zou ik geen seconde getwijfeld hebben. In de plaats daarvan werd ik geleid naar de koer, waar de zware gangsters me onmiddellijk omarmden. Voor hen was ik goud dat ze alleen nog moesten smeden: ik had ervaring als bodyguard, kon met wapens om, kende de geldtransporten.’

Je werd geronseld?

‘Voor ik in Vorst belandde, had ik nooit eerder wat mispikkeld. De gevangenis heeft me opgeleid tot gangster. Van zodra ik buiten kwam, bracht ik een team bijeen met specialisten: de ene kon me de gestolen auto’s leveren, de andere de wapens, een chauffeur … ’

Als de gevangenis alleen een slechte invloed op u had, wat heeft u dan overtuigd om het criminele pad te verlaten?

‘Als je vader wordt, denk je na over de waarden die je wil doorgeven aan je zoon. Mijn ex-vriendin was geen bandietenliefje, maar une femme bourgeoise, een productie-assistente bij Canal+. Zij had er genoeg van. Bovendien had ik geen zin om als gangster te sterven. Dat was niet mijn leven.’

‘In 2002 gooide ik de boeg om, maar tot op vandaag moet ik over dat afgesloten verleden vertellen. Wellicht moet ik nog een film of twee maken eer de interviews gaan over mijn werk als regisseur. Het is belangrijk om aan jongeren mee te geven dat iemand die heel laag is gevallen zich toch weer kan herpakken. En dat de samenleving in staat is om te vergeven.’

Op RTL mocht u zelfs een misdaadprogramma presenteren.

‘Ik ben niet dom, uiteraard haalde RTL er publiciteit uit door een ex-gangster op te voeren. Maar ondertussen gaven ze me toch ook mooi een kans. Dat is moedig. Ik zeg niet: overvallen is prima. Maar wel: studeer, werk, verander je leven.’

‘De periode van het grote banditisme ligt achter ons, nu kweken de gevangenissen terroristen. Jongeren radicaliseren in de gevangenis, terwijl het net de plek zou moeten zijn waar ze verzoend geraken met de maatschappij.’

‘We moeten die gasten een keuze kunnen aanbieden: ofwel zit je hier tien jaar vast, ofwel teken je dit document waarin je belooft dat je met ons gaat werken om iemand te worden. Laat zo iemand niet in handen van andere criminelen, maar isoleer hem van hen en breng hem in de maatschappij. Ze doen dat al zo in de Scandinavische landen, en met succes.’

Klinkt dat niet erg laks?

‘Vergis je niet, ik ben tegelijk voor strengere bestraffing. Neem de rellen in Brussel dit najaar: het is niet normaal dat de politie niet ingrijpt wanneer mensen moedwillig naar het stadscentrum komen om de boel kort en klein te slaan. Die moet je oppakken en tonen dat zij niet de macht hebben op straat. Ook in de gevangenissen is het de jeugd die de wet stelt. Dat moet je breken. De eerste keer dat iemand een stommiteit begaat, moet je hem vijf dagen in een isoleercel steken. De eerste mensen die hij er ziet, zouden geen andere criminelen mogen zijn, maar een psycholoog, een leerkracht, een opvoeder.’

‘De gevangenis moet veranderen, en niet eens voor de jongeren zelf, maar voor ons eigen belang. Al de terroristen die de voorbije jaren toesloegen, zijn langs de gevangenis gepasseerd. Daar leerden ze om de maatschappij te haten en te verwerpen, omdat ze er zelf door de maatschappij zijn afgestoten. In plaats van na te denken over hun fouten, krijgen ze van les barbus te horen dat het niet hun eigen schuld is. Het is de schuld van de joden, het westen, de samenleving. Die mensen hebben ­iemand nodig die zegt: oké, jij heet Mohammed, maar jij bent net zo goed Belg als ik.’

Bent u niet hét voorbeeld dat gevangenisstraf wel zin heeft?

‘Toen ik besloot om mijn gevangenisstraf uit te zitten, ging ik keihard aan de slag. Niet de gevangenis, maar ik heb dat beslist. Als ik nu films maak, is dat niet omdat het me in de schoot is geworpen, maar omdat ik er twee keer zo hard voor werk als anderen. Medegevangenen keken naar me alsof ik gek was geworden. Het enige wat zij deden, was met vier man in één cel jointjes roken en gamen. Ik kon me geen verloren dag meer permitteren.’

‘De dagen in de gevangenis duurden te kort voor al wat ik wou doen. Ik studeerde, ik schreef, ik las. In de gevangenis van Namen was er een atelier geleid door Joachim Lafosse. In de Franse gevangenis kwam Cabu van Charlie Hebdo een schrijfcursus geven. Aan het eind van mijn straf had ik twee diploma’s: een koksdiploma en een van psycho-pedagogie. Ondertussen schreef ik een scenario.’

Mist u de sensatie van de misdaad niet?

‘Actie roepen op de filmset geeft me dezelfde opwinding als bij een overval. Maar overvallen interesseren me niet meer. Ik besef nu dat geld me geen vrijheid verschaft. Creëren is mijn vrijheid. Dat mensen naar mijn films komen kijken geeft me energie. Over overvallen heb ik nooit kunnen praten of opscheppen. Je ziet bij een overval nooit wie het scenario heeft geschreven.’

Bron » De Standaard

Bende van Nijvel? ‘Te Franstalig’

De knappe thriller ‘Tueurs’ verbeeldt onze nationale angsten en vermoedens over de Bende van Nijvel. Klinkt interessant? De film met Kevin Janssens botst op tegenzin in Vlaamse cinema’s: de Vlaamse release is uitgesteld wegens … ‘te Franstalig’.

Op 27 september 1985 wordt een grootwarenhuis brutaal overvallen. De kranten hebben het over ‘de reus’, die ‘een carnavalsmasker’ droeg, dodelijke slachtoffers in bosjes en complotten die elke verbeelding tarten. Van meet af aan windt Tueurs er geen doekjes om: deze misdaadthriller gaat vrijelijk verder waar het dossier stopt over de Bende van Nijvel, ofte les tueurs du Brabant.

Sinds de recente onthullingen praat heel het land weer over de Bende, dus je zou verwachten dat zo’n film zonder problemen een publiek vindt. In navolging van Rundskop bijvoorbeeld, ook een donkere thriller die een doorleefde tragedie vertelt tegen de achtergrond van een bestaand misdaadmilieu – de hormonenmaffia. Daar zit een nationaal kassucces in.

Wending: Tueurs komt in Franstalig België groot uit op 6 december, maar kon voor die datum amper of geen Vlaamse cinema’s overtuigen om de film op te pikken. ‘Té Franstalig, zo zeiden verschillende bioscoopuitbaters me’, aldus Thomas Verkaeren van distributeur O’Brother. ‘Dat Kevin Janssens er een belangrijke bijrol in heeft, is blijkbaar niet genoeg. Het Vlaamse publiek gaat niet graag meer naar Franstalige films, terwijl Spaanse, Italiaanse en Scandinavische films het erg goed doen in de arthousezalen. Ik gok dat als deze film in het Zweeds was, het plaatje anders kleurde.’

Tueurs is nochtans een knappe misdaadthriller – een genre dat in Vlaanderen populariteit geniet sinds De zaak Alzheimer. Het is een stevig debuut van een regisseur die weet waar hij het over heeft: François Troukens heeft zelf een verleden als zware crimineel, waarvoor hij een lange celstraf uitzat. ‘Ik weet nu dat dat leven fout was’, zegt hij. ‘Ik wil met mijn films mensen doen nadenken. Ik kreeg een tweede kans en wou daar iets goeds mee doen.’

Angsten

Wat ook meespeelt: een enkele cinema-uitbater liet weten dat het onderwerp te gevoelig ligt in Vlaanderen. Het is dan ook geen film die focust op de slachtoffers, zoals Niet schieten! dat Stijn Coninx voorbereidt. Het is wel een film die aan de slag gaat met de angsten die een heel land in hun greep kunnen nemen – en daar catharsis voor zoekt.

Je kan Troukens niet verwijten dat hij sensationeel inspeelt op de hernieuwde aandacht voor de Bende: hij is al jaren bezig aan zijn film, die hij zelf schreef. ‘De releasedatum ligt al vast sinds juni’, aldus Verkaeren. ‘De film had een selectie op Film Fest Gent, maar geen enkele Vlaamse uitbater kwam daar kijken.’

Ter verdediging van de cinema’s: begin december komt er, zoals elk jaar, weer een massa films uit. Dan moeten er harde keuzes gemaakt worden. ‘Een aantal cinema’s liet weten dat ze er in deze periode geen scherm voor vrij kunnen maken, dat er te veel concurrentie is’, zegt Verkaevert. ‘Daarom hebben we de Vlaamse release uitgesteld tot 3 januari. Hopelijk wordt het dan wel een mooie release.’

Komen er dan aan Vlaamse kant meer films uit dan aan Franstalige? Het gros van de films komt nationaal uit. ‘Maar aan Franstalige kant is er niet die vloed aan Vlaamse films’, zegt Didier Lombaert, programmator in Kinepolis. In de Brusselse Kinepolis zal Tueurs wel spelen – met Nederlandse ondertitels – maar (nog) niet in de Vlaamse complexen. ‘Als de Vlaming moet kiezen tussen een Vlaamse of Franstalige film, zal het eerder die Vlaamse zijn.’

Of die Vlaamse films echt op hetzelfde publiek spelen, is wel wat anders: Lombaert noemt het drama Vele hemels boven de zevende, de romantische komedie Verborgen verlangen, de Jonas Van Geel-komedie Bad trip en, hors categorie, FC De Kampioenen 3. Ook het drama Façades is geen spannende actiethriller. Komen er te veel Vlaamse films uit?

‘Of zijn er te weinig schermen?’, riposteert Verkaeren. Het is een bekende frustratie: Vlaanderen kent niet veel arthousecinema’s. ‘We zijn de gewoonte verleerd om arthouse te omarmen.’

Te Vlaams

Of Tueurs per se een film voor de arthousezalen is, is nog wat anders. Het is een thriller die doet denken aan Heat en Sicario. Platenlabel Universal heeft zwaar ingezet op een muziekalbum met tracks geïnspireerd door de film: op het muziekalbum Tueurs staan hippe namen die het ook in Vlaanderen goed doen als Roméo Elvis, Coely, Damso en Zwangere Guy.

De Franstalige film heeft het al langer moeilijk in Vlaanderen. Maar het is complexer dan dat: de hoofdzakelijk Franstalige film Le fidèle van Michaël R. Roskam zit intussen aan een forse 120.000 bezoekers, zegt producent Bart Van Langendonck. Hij trad ook op als coproducent op Tueurs, dat dus minstens deels ook een Vlaamse film is en financiële steun ontving van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF).

‘Over Le fidèle heb ik nooit gehoord dat die “te Franstalig” zou zijn. Bizar genoeg deed Le fidèle het veel beter aan Vlaamse dan aan Franstalige kant. Zouden de Franstaligen de film misschien te Vlaams vinden? Le fidèle bewijst in elk geval dat Vlamingen niet a priori hun neus ophalen voor Franstalige films.’

Bron » De Standaard

Ex-crimineel maakt gangsterfilm: “Ik geloof in tweede kansen”

Hij was een van de meest beruchte gangsters van ons land. Nu begint hij aan een tweede leven als filmregisseur. François Troukens doet het verhaal van zijn debuut Tueurs, een misdaadfilm over de Bende van Nijvel, die gisteren in wereldpremière ging op het Filmfestival van Venetië.

Vrijdag stelt Michaël Roskam op de Mostra Le Fidèle voor, maar gisteren was het al de beurt aan Tueurs – óók een Belgisch gangsterdrama dat zijn inspiratie haalt uit een van de donkerste bladzijden van onze nationale geschiedenis: de Bende van Nijvel. Tueurs toont hoe die meer dan dertig jaar na datum terugkeert, en daarbij in aanvaring komt met de bende van Frank Valken (rol van Olivier Gourmet). Het bijzonderste aan de film: de regisseur is zelf ervaringsdeskundige. François Troukens verdiende in de jaren 90 rijkelijk zijn brood met het overvallen van geldtransporten. Het avontuur eindigde – na acht jaar op de vlucht – in de gevangenis. Troukens zou er tien jaar doorbrengen.

“Eigenlijk was ik niet voorbestemd om crimineel te worden”, zegt Troukens, inmiddels een vrije man, ons op een zonovergoten terras in Venetië. “Ik kom uit een artistieke familie, en was als kind al met schrijven bezig. Ik wilde fotograaf of documentaireregisseur worden.” Totdat een gewelddadig incident zijn leven van de rails duwde.

Op 27 september 1985 slaat de Bende van Nijvel toe in de Delhaize van Eigenbrakel. Enkele tientallen meters verderop, op de boerderij van de familie Troukens, hoort de 12-jarige François schoten weerklinken. Samen met zijn broer snelt hij naar de parking van supermarkt. Op het asfalt liggen bebloede lichamen, drie mensen laten het leven. “Dat beeld is me altijd blijven achtervolgen. Het is een trauma, maar ik voelde ook een vreemd soort opwinding. Ik was ook altijd al gefascineerd door misdaadfilms uit de jaren 70, met charismatische rollen van Alain Delon en Lino Ventura. Ik moet daar eerlijk in zijn: ik had zin om gangster te worden.” Troukens ging aan de slag als bodyguard, maakte foute vrienden en kwam met beide voeten in de onderwereld terecht.

Geen dag verloren

Nu hij zijn straf heeft uitgezeten, wil Troukens de bladzijde omdraaien. “Daar ben ik meteen mee begonnen toen ik in de cel belandde. Ik wilde geen dag laten verloren gaan: ik heb een diploma in literatuur en psychologie behaald vanuit de gevangenis.” Maar belangrijker nog: Troukens vond er zijn creativiteit terug. “Ik begon ideeën neer te pennen voor een filmscenario.” Dat groeide uit tot Tueurs, zijn allereerste langspeelfilm. Ervaring met filmregie had hij nog niet, dus er werd een coregisseur bijgehaald: enter Jean-François Hensgens, die op de set het grootste deel van het technische werk voor zijn rekening nam.

Troukens zag er intussen op toe dat alles zo authentiek mogelijk in scène werd gezet. “Ik heb er natuurlijk veel van mezelf in gestoken”, zegt hij. “De emoties die Frank voelt als hij in de gevangenis terechtkomt, heb ik zelf ervaren. Maar er zijn ook veel praktische elementen die een scenarist zonder ervaring in het milieu niet had kunnen bedenken. De manier waarop ze uit de gevangenis ontsnappen, of ook de ingenieuze overval op het geldtransport: die wilde ik vroeger met mijn bende écht uitvoeren. Gelukkig hebben we dat nooit gedaan.” Ook de erecode die Troukens als gangster hanteerde, gaf hij door aan zijn personage: “Net zoals Frank in de film heb ik nooit iemand gedood. Ik heb wel eens een politieman in het been geschoten. Daar heb ik veel spijt van.”

Schone lei

Of hij nooit nadenkt over wat zijn slachtoffers van de film zullen vinden, vragen we nog. “Natuurlijk wel. Heb ik wel de legitimiteit om dit te doen? Ik heb besloten van wel. Ik geloof heel erg in tweede kansen. Ik heb fouten gemaakt en ben daar terecht voor gestraft, maar nu moet ik mezelf heruitvinden, opnieuw mijn weg zoeken in de samenleving. Dat doe ik door films te maken. Mijn volgend scenario heeft zelfs helemaal niks meer met het gangstermilieu te maken. En ooit wil ik een liefdesverhaal vertellen.”

Tueurs speelt vanaf 6 december in de zalen.

Bron » De Morgen

Un film sur les tueurs du Brabant à Verviers

Le tournage de “Tueurs, la stratégie de la tension”, de François Troukens et Jean-François Hensgens, débutera le 1er août prochain et se poursuivra jusqu’au 30 septembre, à Bruxelles, mais aussi à Charleroi, Verviers et Orléans, en France.

Le scénario s’inspire de l’épisode des tueurs du Brabant, enquête toujours non résolue à ce jour. Les rôles principaux de ce premier polar 100% belge seront interprétés par Olivier Gourmet, Kevin Janssens, Lubna Azabal, le Plombimontois Bouli Lanners, Tibo Vandenborre, Johan Leysen, Natacha Régnier et Anne Coesens.

Synopsys? Frank Valken, braqueur de haut vol, vient de réaliser un braquage magistral sans accroc avec sa bande. Mais juste après leur fuite, un commando de tueurs exécute tous les témoins. Trente ans plus tard, les tueurs fous semblent être de retour. Accusé d’être l’un d’eux, Frank veut prouver son innocence.

Le film est produit par Versus Production et sera distribué par O’Brother Distribution dans le courant de l’année 2017. Porduction qui n’est pas une inconnue dans le paysage cinématographique belge avec des films tels “L’économie du couple” de Joachim Lafosse, “Eldorado” et “Les premiers, les derniers” de Bouli Lanners.

Bron » L’Avenir