Kristel uit Tervuren heeft de hand van de ‘reus’ gevoeld in 1985 en durft niet naar serie over Bende van Nijvel kijken

Kristel Caron (56) uit Tervuren wil wel graag, maar durft niet naar de televisiereeks “1985” kijken. Waarom niet? Op 27 september 1985 stond ze, als 18-jarige, aan een kassa van de Delhaize van Overijse oog in oog met de ‘reus’ van de Bende van Nijvel. En dat beeld is ze nooit vergeten. En toch moest het ergste nog komen: 5 doden in en rond de Delhaize in Overijse.

Op vrijdagavond 27 september haalt de Bende Van Nijvel verwoestend uit. Na een stilte van bijna twee jaar vallen de overvallers schietend binnen in de Delhaize van Eigenbrakel, ze maken drie dodelijke slachtoffers. Een kwartier later rijden ze de parking van de Delhaize in Jezus-Eik (Overijse) op, twee mannen stappen uit een wagen en beginnen meteen te schieten. Daar begint het verhaal van Kristel Caron.

“Ik was net afgestudeerd en in september bij Delhaize begonnen. Vrijdagavond was ik aan het werk aan kassa 11, de voorlaatste kassa. Een klant riep: een overval! Ik hoorde precies ballonnen die sprongen. En dan zag ik twee mannen met zwarte lange jassen, een masker en een zwarte muts of hoed op het hoofd. Eerst gingen ze naar boven naar het bureel. Ik wist niet dat er nog een derde aan de ingang van de kassa stond, die man was de schutter, de killer, hij heeft iedereen doodgeschoten. Ze gingen kassa per kassa af. Het duizelde in mijn hoofd, ik was gaan liggen, maar kroop weer recht omdat ik zeker wou zijn dat ik de kassa wel open kreeg.” Iets wat achteraf belangrijk bleek, bij een collega kassierster, Rosa uit Huldenberg, ging het niet snel genoeg, zij werd doodgeschoten.

Grote handen en heldere blauwe ogen

“Als ik mijn ogen sluit kan ik die film weer helemaal afspelen. ‘De reus’ kwam naar mijn kassa, hij was opvallend groot. Of hij Nederlands of Frans sprak was me onduidelijk, misschien omdat ik zelf perfect tweetalig ben. Hij nam het geld en stopte het in een zwarte vuilniszak met daarop ‘Propsac’. Hij zei dat ik moest gaan liggen, zijn geweer in de hand en met de andere hand duwde hij me naar beneden. Het was een grote hand en hij had opvallend helderblauwe ogen. Die kon ik zien onder het masker, een aansluitend masker van een man waarmee je kon kijken en bewegen met je mond. Daarboven droeg hij een zwarte muts. Daarna waren ze snel weg met hun Volkswagen Golf GTi.”

Fles wijn gegooid

“Wat me opviel, is hoe koelbloedig en professioneel ze te werk gingen,” vertelt Kristel. “Daarna bleef het even stil en toen barste het gehuil en geschreeuw los. Vanaf dan weet ik niets meer of in flarden. Ik heb met een collega nog een deken over onze overleden collega gelegd. Eén van de hoofdkassiersters had haar schort uitgedaan en wou de overvallers achterna rijden met haar auto. Ze had eerst al een fles wijn in hun richting gegooid. Gelukkig was dat niet raak, je weet nooit hoe ze gereageerd zouden hebben,” aldus Kristel. Maandag erna ging ze opnieuw werken. Van hun werkgever Delhaize hoorde ze niets: “Geen brief, geen opvang en geen begeleiding. Zwijgen en weer aan de slag, dat was het.”

Maskers

“Ik ben nog steeds doodsbang voor maskers. Carnaval vind ik een vervelende periode. Als ik onverwacht iemand zie met een masker loop ik voor mijn leven. Mijn kinderen mochten ook nooit maskers dragen”, vertelt Kristel. “Ik heb de draad snel weer opgepikt en blijven werken bij Delhaize en later bij Di. Toen ik enkele jaren geleden de reconstructie van Aalst zag op Telefacts ging ik in shock en was ik weken out.”

Ooit eens kijken

“De serie ‘1985’ neem ik op. Iedereen zegt me dat ze goed is en ik ben altijd alles over de Bende blijven volgen. Maar ik ben bang om opnieuw in shock te gaan. Misschien kijk ik later eens en zeker op mijn eentje, daar hoeft niemand bij te zijn. Maar nu durf ik het niet.” Op de vraag wie er achter de Bende zit heeft ook Kristel geen antwoord: “Ik volg de politiek en alle theorieën niet, maar ik ben wel blij met de serie, er moet aandacht blijven voor de gruwel van de Bende van Nijvel. Ik hoop dat de zaak niet verjaart en dat ze blijven zoeken naar de daders.”

Haemers

Op de vraag of de ‘reus’ met de opvallende grote ogen misschien Patrick Haemers was (Haemers was van het nabije Sint-Lambrechts-Woluwe en heeft nog steeds naaste familie in Overijse, n.v.d.r.), die ook in de serie 1985 opduikt, antwoordt Kristel negatief: “Nee, hij was het niet, dat zou ik geweten hebben. Waar ik wel zeker van ben is dat ze de Delhaize van Overijse goed kenden. Ze kenden de parking en ook de weg in de Delhaize zonder enig aarzelen. Ze zijn zeker op verkenning geweest.”

Bron » VRT Nieuws

Op stap in het Broekbos: is dit het échte bos van de Bende van Nijvel?

Als het over de Bende van Nijvel gaat, wordt vaak het “bois de la Houssière” in ‘s-Gravenbrakel vernoemd. Maar in de jaren 80 ging het er ook wild aan toe in het Broekbos tussen Maleizen (Overijse) en Rozieren (Waals-Brabant). Dat blijkt uit een handgeschreven brief van B.R. Hij woonde vlak bij het bos en linkt schoten, auto’s en figuren aan de Bende van Nijvel. Toch ondernam de politie nauwelijks actie. Zou het Broekbos nog geheimen bevatten? Of zou het Ingramgeweer dat sinds deze week wordt gezocht daar liggen?

In een brief die bij onze reporter Lennart Segers belandde schrijft een buurtbewoner van het Broekbos over bizarre activiteiten. B.R., de man van de brief, is een paar jaar geleden overleden. Zijn zoon vond de brief onlangs en bevestigt dat in de eerste helft van de jaren 80 ’s avonds in het bos werd geschoten. “Er reden ook jeeps op en af over de hellingen en er stonden auto’s verscholen.” Onze reporter gaat op stap met zoon Koen door het Broekbos vlakbij het meer van Genval-Overijse.

Koen vertelt honderduit en herontdekt het bos uit zijn jeugd. Hij toont waar vroeger een weg was, nu overwoekerd. In de jaren 80 kon je gewoon het bos inrijden. “Het bos werd zelfs onderhouden door een man uit Hoeilaart. Viel er een boom dan werd kettingzagen boven gehaald en alles ontruimd. Naast die weg heb ik een onnatuurlijke uitgegraven strook van 100 meter lang ontdekt met aan het begin en einde een hoge wal. Als kind had ik daar een kamp en speelde ik met een metaaldetector. Zo ontdekte ik honderden kogelhulzen. Het bleek om een oude schietstand te gaan uit de Tweede Wereldoorlog.” Navraag bij de heemkundige kring levert voorlopig geen nieuwe informatie op. Het zou om een schietstand van de Nazi’s gaan.

Koen vertelt verder en haalt midden in het bos de brief van zijn vader boven. Het doet hem iets het handschrift van zijn vader te zien. Het gaan om notities: “Ik stond op mijn terras met vrouw en kind en hoorde een kogel voorbij zoeven. Iemand hield me eens tegen toen ik aan het wandelen was met mijn hond, een man in een Opel Record diesel, hij stelde vreemde vragen. Toen ik op straat eens mannen in het zwart zag met wapens verzekerde de lokale politie me dat het om een oefening ging. Op de avond van de aanslag op de Delhaize merkte ik in het bos een donkerblauwe VW Golf met rode bies. Later zag ik een zandgestraalde wagen, een Porsche, staan zonder wielen en helemaal ontmanteld. In 1986 na de moord op wapenhandelaar Juans Mendez vielen alle activiteiten stil in het bos.” Zo gaat B.R. nog even door in zijn brief en hij hoopt “dat ze kunnen bijdragen tot het oplossen van het mysterie van de Bende van Nijvel.”

Mendez, Beijer en Haemers

Het is op zijn minst opvallend dat wapenhandelaar Juan -Tonio- Mendez amper op 500 meter van het Broekbos woonde. Gebruikte hij het bos om mensen -klanten- wapens te laten testen? Misschien wel het zeldzame Ingramgeweer waar het federaal parket nu op jaagt. Mendez had een Ingram, ook Bouhouche en Beijer. Mendez is in 1986 vermoord teruggevonden op de parking van de oprit Rosieres. Bouhouche en Beijer werden verdacht van de moord, maar zijn vrijgesproken. Daarna werd niet meer geschoten in het Broekbos. Koen vertelt nog iets over een ex-Bende verdachte: “Als kind zag ik hoe Patrick Haemers hier zijn hond uitliet. Dat zal ik nooit vergeten. Haemers liet zijn hond uit de auto en reed zelf ondertussen stilletjes voort met de auto naast zijn hond.”

Nog meer toeval

Veel verhalen en onderzoek naar de Bende van Nijvel zijn gestoeld op toevalligheden die dan met elkaar verbonden zijn. Ligt de oplossing voor de Bende van Nijvel in het Broekbos. Wie weet? De kans is klein. Maar er zijn wel bizarre toevalligheden. En misschien geraken die feiten en verhalen niet allemaal bij justitie. Het wapengekletter, de wagens en de activiteiten in het Broekbos. Het feit dat wapenhandelaar -en verzamelaar Mendez daar woonde. Waarom is die oude schietstand nooit ontdekt. Wie wist daarvan? Haemers liet aan het meer van Genval zijn hond uit. Als je binnendoor rijdt van Eigenbrakel naar Overijse duurt dat ongeveer een half uur en dan kom je voorbij Maleizen en de buurt van het Broekbos. Koen vertelt dat de politie één keer komen kijken is in het bos. “We hoorden graaflawaai en geschreeuw van iemand in nood uit het bos. De politie heeft toen niets gevonden.”

En wat zegt justitie nu? “We geven geen commentaar over een lopend onderzoek.” Mogelijk is dat hoopvol, al loopt dat onderzoek wel al 35 jaar.

Bron » VRT Nieuws

“VDB, ge zult hier niet sterven”: de Belgische ontvoeringszaak die smeekt om een Netflix-verfilming

Vandaag exact dertig jaar geleden raakte ons land in de ban van de meest spectaculaire ontvoering ooit. Op 14 januari 1989 om half zeven ’s avond werd voormalig eerste minister en vleeshandelaar Paul Vanden Boeynants ontvoerd door dé topgangster van dat moment: Patrick Haemers. Een reconstructie van een ontvoeringszaak die snakt naar een verfilming. Netflix, lezen jullie mee?

14 januari 1989, 18.30 uur. Het is een koude zaterdagavond. Gewezen PSC-premier en vleeshandelaar Paul Vanden Boeynants (toen 70) keert na een avondwandeling terug naar zijn appartement in Brussel. Op de kelderverdieping wacht hij op de lift. In een kast met een kijkgaatje houden drie mannen hem in de gaten. Wanneer de kust veilig is, zwaait de deur van de kast open, grijpen de mannen Vanden Boeynants – beter bekend onder zijn initialen ‘VDB’ – vast, gooien hem in een wagen en scheren weg.

Na een kwartiertje stoppen ze even. Vanuit een telefooncel bellen ze naar de Brusselse krant Le Soir: “Wij hebben Vanden Boeynants ontvoerd.” Later zal blijken dat topgangster Patrick Haemers dat telefoontje heeft gedaan. Maar de receptionist van Le Soir gelooft hem niet en denkt dat het grappenmakers zijn. “En ik heb de koningin van Engeland ontvoerd”, zegt hij nog, om vervolgens de telefoon neer te gooien.

Een paar uur later wordt de familie van Vanden Boeynants ongerust. Ze verwittigen de politie en die vindt in de kelder de iconische pijp en één schoen van VDB. Ondertussen ligt de ex-premier al in de Franse badplaats Le Touquet vastgebonden op een bed. Daar krijgt hij een uitgetikte boodschap te lezen: “Dit is een kidnapping.” Alle communicatie verloopt voortaan via dergelijke getypte briefjes.

Echt of geënsceneerd?

De ontvoerders sturen de volgende dag een brief naar twee krantenredacties. Ze noemen zich de BSR: Brigades Socialistes Révolutionnaires. Niemand kent die, dus worden ze niet geloofd. Zeker niet door de politie. Zij denkt dat de boodschappen komen van een bende flauwe plezanten: BSR is immers ook de afkorting van Brigade de Surveillance & de Recherche, de Waalse tegenhanger van de BOB (de toenmalige Belgische Opsporingsbrigade).

Uiteindelijk nemen de ontvoerders contact op met zoon Christian Vanden Boeynants. Hij verwittigt de politie. Maar die twijfelt weer. Is heel die zaak geen opgezet spel, een geënsceneerde ontvoering door VDB zelf? Want op dat moment zit Vanden Boeynants in moeilijke papieren. Hij zou gesjoemeld hebben, als vleeshandelaar en als minister van Defensie. Er lopen onderzoeken naar corruptie en belastingontduiking.

Om pers en politie helemaal te overtuigen stuurt de BSR een kopie van de identiteitskaart en een brief van Vanden Boeynants naar Le Soir. Maar daarin staan geen eisen voor de vrijlating. Die onderhandelingen voeren de ontvoerders rechtstreeks – via getypte boodschappen dus – met VDB zelf.

De ontvoerders willen geld. Zeer veel geld. Want ze hadden in de pers gelezen dat VDB schatrijk is. Hij heeft onlangs nog een feest gegeven omdat hij twee miljard Belgische frank (50 miljoen euro) op zijn rekening heeft staan. De ontvoerders willen daar een vijfde van: 400 miljoen frank (10 miljoen euro).

Vanden Boeynants wordt ter plekke in de rol geduwd van de commerçant die op de beestenmarkt over de prijzen van het vee onderhandelt. Alleen sjachert hij nu dus met zijn ontvoerders over de prijs van zijn eigen leven.

Even naar België voor overval

De onderhandelingen tussen Vanden Boeynants en zijn ontvoerders duren tien dagen. Patrick Haemers en zijn kompanen komen in geldnood. Ze vinden er niets beter op dan even over en weer te komen naar België om in Groot-Bijgaarden een geldtransport te overvallen. Daarna nodigt Haemers zijn ouders uit naar een kasteeltje vlak bij Parijs voor een familiefeest. Daar vertelt hij zijn vader: “VDB, c’est moi”. Ondertussen onderhandelt Haemers voort met VDB over het losgeld.

Uiteindelijk komen ze tot een overeenkomst: het wordt 63 miljoen Belgische frank (1,5 miljoen euro). Vanden Boeynants geeft zijn ontvoerders ook de naam van een man die ze moeten bellen: Jean Natan.

Jean Natan is een Brusselse Jood die Israël een groot hart toedraagt. Als politicus heeft VDB de Joodse gemeenschap een aantal keer geholpen. Nu is het payback time.

Natan moet naar Genève gaan om daar het geld op te halen, in biljetten van 500 Zwitserse franken. VDB zal nooit zeggen bij welke bank dat geldt wordt afgehaald. Alleen dit: “Het geld komt van mijn Joodse vrienden, die ik na mijn vrijlating heb terugbetaald.”

Wandeling in Genève

Natan haalt het geld op in een bank in Genève. Daarna – zo hebben de ontvoerders hem laten weten – moet hij naar een standbeeld gaan met twee leeuwen. Op een bankje tussen de leeuwen ligt een krant. Daarin een brief met de volgende richtlijn: steek de Quai du Mont-Blanc over, wandel langs het meer en ga een koffie drinken in de bar Astragal.

In die bar wordt Natan plots aan de telefoon geroepen. Hij moet weer gaan wandelen. Vijf opeenvolgende kruispunten moet hij oversteken. Tijdens die tocht krijgt hij plots gezelschap. “Meneer Natan, ik denk dat u iets voor mij hebt”, zegt een stem. “Alles is in orde met uw vriend. Na het weekend komt hij vrij. Maar er is niets om u zorgen over te maken.” En dan neemt de stem de aktetas met daarin het losgeld over.

De Belgische politie is op de hoogte van de transactie maar stuurt niemand mee naar Zwitserland. Ze willen de operatie niet in gevaar brengen. Ook daarom lichten ze de Zwitserse politie niet in. Trouwens: in Zwitserland is het verboden losgeld te betalen.

Drie dagen later plakken de ontvoerders de ogen van Paul Vanden Boeyants dicht met proppen watten en zetten hem een zonnebril op. Zo rijden ze naar Doornik. VDB moet uitstappen en mag zich pas na één minuut omdraaien. Tegen dan zijn de ontvoerders al lang weg.

Opmerkelijke persconferentie

De volgende dag verschijnt VDB even aan het raam van zijn appartement in Brussel. Mager en ongeschoren. Zijn zoon raadde hem aan die baard te laten staan. Dat zal alles nog geloofwaardiger maken, want rond de ontvoering hangt nog steeds een zweem van twijfel: theater of niet?

Theater is er alleszins de volgende dag, wanneer VDB een persconferentie geeft om alles te vertellen. Daarop doet hij zijn fameuze uitspraak om aan te geven hoe hij zich dagelijks moed insprak met dezelfde woorden: “VDB, tu ne vas pas crever ici” (“VDB, ge zult hier niet sterven.”)

“Ik heb het geld van den ouden”

Kort daarna heeft de politie een ferme meevaller. Al maanden luisteren ze telefoongesprekken af van gangster Basri Bajrami. Plots zegt die tegen zijn vrouw : “Ik heb geld van den ouden. Kom naar Metz.”

De politie volgt Bajrami’s vrouw naar Metz en kan de gangster daar arresteren. Groot is de verrassing wanneer ze het geld van ‘den ouden’ vinden en dat coupures van 500 Zwitserse frank blijken te zijn, met de serienummers van de VDB-ontvoering. Wanneer ze ook nog eens een telefoonboekje met het nummer van de villa in Le Touquet vinden, komt de zaak in een stroomversnelling.

Bajrami leidt de speurders naar medeontvoerder Philippe Lacroix. Een analyse van het lint van Lacroix’s schrijfmachine wijst de weg naar het brein: Patrick Haemers. Maar die is al gevlucht naar Rio de Janeiro in Brazilië.

In Rio gebruikt Haemers altijd dezelfde publieke telefooncel in het Barra Shopping Center om naar België te telefoneren. Zo kunnen twee Belgische speurders Haemers, zijn vrouw Denise Tyack en nog een vriend aanhouden. Voor het oog van de Braziliaanse tv-camera’s bekent Haemers meteen.

Patrick Haemers heeft nog één trucje: hij probeert de Braziliaanse politie om te kopen. Die aanvaardt zijn geld ook … maar levert hem toch uit aan België. Haemers en co. worden in een kooi naar ons land overgevlogen.

Zelfmoord

Er komt een assisenproces over de ontvoering, maar dat haalt Patrick Haemers niet. In mei 1993 pleegt hij zelfmoord in zijn cel, omdat hij geen geneesmiddelen krijgt.

De andere leden worden wel veroordeeld. Maar vandaag is iedereen al lang weer op vrije voeten. Volgens advocaat Etienne Delhuvenne zou Haemers op zijn proces hebben willen zeggen dat hij VDB ontvoerde in opdracht van een concurrerende zakenman. Haemers wilde de naam gebruiken om vrijgesproken te worden. Delhuvenne kent naar eigen zeggen de naam van de opdrachtgever, maar wil die niet publiek maken.

Bron » Het Nieuwsblad

“Zakenman die overhoop lag met VDB bestelde ontvoering”

Maandag is het dertig jaar geleden dat de bende van Patrick Haemers ex-premier Paul Vanden Boeyenants ontvoerde. “Haemers vertrouwde me destijds toe dat hij op zijn proces zou verklappen wie hem de opdracht had gegeven. Een zakenman die met VDB in de clinch lag”, zegt Etienne Delhuvenne (67), meer dan tien jaar de advocaat van Le Grand Blond.

De topgangster met zijn blauwe ogen stierf op 14 mei 1993 in de cel, verhangen aan een radiator van 130 cm hoog. “Zelfmoord of niet: daardoor is er nooit een naam genoemd”, zegt Delhuvenne in een interview met de Franstalige krant La Dernière Heure.

Volgens de advocaat heeft Haemers tegenover hem altijd volgehouden dat hij VDB op bestelling ontvoerde. Hij kreeg een voorschot van 5 miljoen Belgische frank (125.000 euro, red.) op een rekening in Zuid-Amerika. De opdrachtgever was een zakenman die een probleem had met VDB. Volgens de advocaat leverde hij de speurders ook de bewijzen van die rekening. “Er stond 10 miljoen op die rekening: vijf miljoen voorschot en vijf miljoen van het losgeld. Maar daar is nooit meer over gesproken.”

Delhuvenne kent naar eigen zeggen de naam van de opdrachtgever, maar wil die niet publiek maken.

“Haemers wilde de naam gebruiken om vrijgesproken te worden op zijn proces. Hij zou het in de beschuldigdenbox vertellen.” Door zijn dood kwam het er nooit van. Delhuvenne onthult nu na al die jaren dat het vader Achiel Haemers was die destijds 1 miljoen Belgische frank betaalde om Patrick te laten ontsnappen uit de gevangenis van Sint-Gillis.

Uiteindelijk waren het Murat Kaplan en twee leden van de Bende Haemers die ontsnapten in zijn plaats. “Patrick Haemers had een plan: in grote weelde leven in Punta Del Duoblo, Uruguay. Hij sprak me over een plek aan de kust met ongeziene luxe. Hij had het onder andere over gouden kranen.”

Bron » Het Laatste Nieuws

Als Bonkoffsky de Reus van de Bende van Nijvel niet is, wie is dan wel de genadeloze killer? Dit zijn de mogelijke Reuzen

Chris Bonkoffsky is dan toch niet de Reus van de Bende van Nijvel, zo zegt het parket formeel. Maar wie was het dan wel, de man van de beruchte ‘robotfoto 19’? Het beest dat bij het brute geweld voorop ging. De genadeloze killer die, met een grijns om de lippen, bij de overval op de Delhaize in Aalst de toen 9-jarige David Van de Steen wou afmaken. Een overzicht van de mogelijke ‘Reuzen’.

Knallende riotguns in het gezicht van weerloze klanten, kinderen als levend schild én als dode hoopjes: de overvallen op de Delhaize-winkels van Eigenbrakel, Overijse en Aalst behoren tot de brutaalste die de Bende van Nijvel ooit pleegde. Bij elk van die slachtpartijen was ‘de Reus’ betrokken.

De speurders gaan er vanuit dat de Bende in wisselende bezetting opereerde. In de loop der jaren konden ze verschillende daders onderscheiden. Er was sprake van een oudere man, van een kleine corpulente dader, van een bijzonder gewelddadige killer die schoot op alles wat bewoog. En, van de Reus. Een opvallend grote, struise overvaller.

De mythe van de ‘reus’ ontstaat op 5 oktober 1983. Op die dag stuurde de Brusselse onderzoeksrechter Guido Bellemans voor het eerst een opsporingsbericht de wereld in, op basis van getuigenissen van overlevenden in Beersel. Er staat: “Een van de daders meet ongeveer 1,90 meter.”

Enkel op zijn robotfoto (foto nummer 19) konden namen van mogelijke verdachten worden geplakt. Dit zijn ze:

Reus 1: Christiaan Bonkoffsky

Waarom wel? Volgens zijn broer bekende Christiaan Bonkoffsky op zijn sterfbed in 2015 dat hij bij de Reus van de Bende van Nijvel was. Bonkoffsky maakte tot begin de jaren ‘80 deel uit van de Groep Diane, de speciale eenheid van de Belgische rijkswacht. Hij leek ook sprekend op robotfoto 19 en volgens zijn ex-vrouw had hij zelfs een vissershoedje zoals de reus volgens getuigen droeg tijdens de overvallen. Bonkoffsky, uit Dendermonde afkomstig, vertelde zijn familie in Aalst ook dat ze niet meer in de Delhaize van Aalst mochten winkelen, alsof hij vooraf wist dat daar iets op til was.

Waarom niet? Harde bewijzen zijn er niet tegen Bonkoffsky en volgens het parket, dat het spoor grondig heeft onderzocht, is hij het niet.

Reus 2: Michel Libert

Waarom wel? Libert was lid van Westland New Post (WNP), de extreemrechtse organisatie die in 1983 al aan de Bende van Nijvel werd gelinkt. Hij werd in 2014 al eens uitvoerig op de rooster gelegd en 48 uur vastgehouden. Fysiek leek hij erg op robotfoto 19. Nu is hij opnieuw verhoord nadat een ex-militair hem heeft aangewezen als een van de kopstukken van de Bende.

Waarom niet? Libert ontkent alle aantijgingen met klem. “WNP wou in die jaren van Koude Oorlog een verzetsbeweging tegen een eventuele Sovjetinval voorbereiden. Wij waren bereid om te doden, maar alleen in oorlogssituaties, tegen de vijand. Niet om de bevolking te terroriseren”, zegt hij. Bij een vorig grondig onderzoek in 2014 werden geen bewijzen tegen hem gevonden. Hij dreigt er nu zelfs mee om iedereen die hem nog de Reus noemt, een proces aan te doen.

Reus 3: Philippe De Staerke

Waarom wel? In 1991 bekende De Staerke te hebben deelgenomen aan de Bende-overvallen. Hij was zeker geen kleine garnaal. Hij werd meermaals veroordeeld voor erg zware gewapende overvallen die hij in de jaren tachtig pleegde met de beruchte Bende van Baasrode. Bovendien kende De Staerke de regio waarin de Bende van Nijvel toesloeg goed. Zijn laarzen met hakken van 7 centimer konden van hem ook de Reus maken.

En er was de onomstootbare vaststelling dat hij enkele uren voor de overval in Aalst, op 9 november ‘85, op verkenning was geweest. Zijn toenmalige vriendin had dat verklaard. In de Delhaize in Aalst had hij hondenvoer gekocht. Na de overval zeulde De Staerke met een Samsonite-valies rond. Wat hij overigens toegaf. De speurders vonden de koffer terug. Ze troffen er kruitresten van pas afgevuurde wapens in aan en een patroon die overeenstemde met de ongebruikelijke munitie van de Bende. Bij een lid van de bende-De Staerke werd ook een mantel ontdekt die door een Aalsterse getuige formeel werd herkend als kledingstuk van een van de overvallers.

Waarom niet? Speurders hebben jarenlang hun tanden stukgebeten op het spoor De Staerke, maar hebben nooit harde bewijzen gevonden. Nadat hij zijn bekentenissen had ingetrokken werd hij in 2002 definitief buiten vervolging gesteld. Hij leidt nu een normaal leven en is niet meer met het gerecht in aanraking gekomen. Hij kreeg van de Staat 5.000 euro schadevergoeding.

Reus 4: Patrick Haemers

Waarom wel? Jarenlang is er gezegd dat de overvallers van de Bende van Nijvel carnavalsmaskers droegen. Maar alle rechtstreekse getuigen spreken dat tegen. Ze hadden een dikke laag ‘fond de teint’ op hun gezicht, een sjaal voor hun mond en ze droegen van die Zwarte Piet-pruiken. Toch herkende een overlevende van de aanslag in Aalst gangster Patrick Haemers formeel toen de sjaal die hij voor zijn gezicht droeg, afzakte. Haemers was een topgangster. En hij was groot, atletisch gebouwd en schuwde zeker geen zwaar geweld.

Waarom niet? Speurders hebben het spoor onderzocht, maar geen enkele link gevonden. Bovendien begon Haemers, die in 1993 zelfmoord pleegde in de gevangenis, na zijn arrestatie in 1989 in Brazilië plots honderduit te praten en bekende hij ongeveer alles wat hem werd aangewreven. Van de overvallen op geldtransport tot de ontvoering van Paul Vanden Boeynants. Hij vertelde er in detail over. Maar een ding bleef hij hardnekkig ontkennen: dat hij ook maar iets te maken had met de Bende van Nijvel.

Reus 5: Léopold Van Esbroek

Waarom wel? De criminele carrière van ‘Popolino’, zoals Leopold Van Esbroek in het milieu bekend was, oogt indrukwekkend. Op 30 juli 1987 werd hij veroordeeld tot twintig jaar cel en tien jaar terbeschikkingstelling van de regering omdat hij, als lid van de bende De Staerke, had meegedaan aan tientallen gewapende overvallen op banken, winkels en juweliers. Vanwege zijn imposante gestalte en zijn banden met De Staerke, werd hij genoemd als de Reus, want uit het onderzoek bleek dat er wellicht meer dan één Reus was.

Waarom niet? Van Esbroek heeft altijd zijn betrokkenheid ontkend, is nooit officieel in verdenking gesteld en de speurders hebben het spoor definitief verlaten.

Reus 6: Heinrich Toumaniantz

Waarom wel? Kort nadat de Bende op 9 november 1985 acht mensen vermoord had in de Delhaize in Aalst, verspreidde het Centraal Bureau voor Opsporingen van de rijkswacht ter attentie van alle politiediensten in ons land het opsporingsbericht 8181. Langs alle kanten komt er informatie over mogelijke verdachten. Acht namen werden, na een eerste grondig onderzoek, weerhouden als mogelijke Reus. Een daarvan is Heinrich Toumaniantz. Beroepsgangster en met zijn 1,92 heeft hij het juiste gestalte.

Waarom niet? Er zijn nooit harde bewijzen gevonden. Bovendien was hij toen de speurders hem wilden verhoren, van de aardbol verdwenen. Mogelijk leeft hij nog onder een andere identiteit in het buitenland. Als vrouw. Want Toumaniantz liep even graag als man dan als vrouw gekleed en wie hem kende sloot niet uit dat hij zich ooit zou laten opereren.

Reus 7: Daniël Blanchart

Waarom wel? “Het eerst resultaat in 27 jaar onderzoek”, kopten de kranten in 2009. Bij een schroothandelaar in Dour, in Henegouwen, werden menselijke resten gevonden. Alle terreinen rond de gebouwen werden op bevel van de Bende-speurders afgegraven door de civiele bescherming. Want, zo dacht men, de stoffelijke resten waren van de ‘Killer’ van de Bende die bij de aanslag in Aalst werd geraakt door een politiekogel.

En Daniël Blanckart, groot en gespierd, kon wel eens de Reus zijn. In zijn garage, die ver van de bewoonde wereld lag, kwamen wel eens louche types. Mogelijk werden daar de vluchtwagens omgebouwd. Een gangster lag bij de overvallen in de koffer om eventuele achtervolgers onder vuur te nemen. Het kofferdeksel kon vanbinnen uit worden geopend en gesloten. Die verbouwingen moesten het werk zijn van iemand met kennis van zaken.

Waarom niet? Blanchart kon niet verhoord worden want hij was nog voor de huiszoekingen gestorven aan kanker. Hij had een blanco strafblad en de beenderen die gevonden waren, zo bleek uit wetenschappelijk onderzoek, dateerden van lang voor de Bende-overvallen.

Reus 8: Apostolos Papadopoulos

Waarom wel? Deze Griekse topgangster maakte deel uit van de Bende van Baasrode. En was dus een partner in crime van Philippe De Staerke en Leopold Van Esbroeck. Apostolos -alias ‘stereo’- Papadopoulos was een reus van een vent met een stem die drie straten verder te horen was. “Als hij zijn diepe keelstem schraapte, dook iedereen onder de tafel”, zei een kennis. Van de Reus werd gezegd dat hij de stem had van een drillofficier bij het leger.

Waarom niet? Papadopoulos is al jaren van de radar verdwenen. Speurders vonden geen bewijzen tegen hem. Zijn naam is al jaren geschrapt van de verdachtenlijst.

Bron » Het Nieuwsblad