Jaarlijkse archieven: 2012

Gevangenen zwaar onder medicatie

Geplaatst op door

Eén op de vijf gevangenen krijgt antipsychotica. Dat is veertien keer zo veel als bij de modale burger. “We schrijven te veel medicatie voor aan de gevangenen”, vindt Sven Todts, dienstdoend directeur Gezondheidszorg binnen de FOD (federale overheidsdienst) Justitie.

Hij onderzocht op basis van cijfers uit 2010 hoe vaak precies. Uit die studie blijkt dat één op de vijf gevangenen, waartoe ook de geïnterneerden worden gerekend, antipsychotica neemt. Dat percentage ligt veertien keer hoger dan bij de modale bevolking, waar 1,5 procent dat type geneesmiddelen krijgt. Voor antidepressiva ligt de factor meer dan drie maal zo hoog: 16,3 procent van de gevangenen tegenover 5,3 procent gemiddeld.

Die hoge cijfers zijn deels te verklaren door de geïnterneerden. Maar ook de gevangenen die geen (gespecialiseerde) psychiatrische hulp nodig hebben, jagen de statistieken de hoogte in. Eén op de vijf veroordeelden krijgt kalmeringsmiddelen voorgeschreven. Bij de beklaagden is dat één op de zes.

“Die cijfers zijn de weerspiegeling van een falend systeem”, zegt psychiater Paul Cosyns, die tot voor kort voorzitter was van de Centrale Toezichtsraad voor het gevangeniswezen. “De zorgverlening in de gevangenissen is zeer beperkt in zijn mogelijkheden.”

Todts: “De cijfers liggen zo hoog omdat je met een zieke gevangenispopulatie zit. Niet alleen fysiek, ook mentaal zijn ze ongezond. De geïnterneerden buiten beschouwing gelaten, schat ik dat één op de tien gevangenen gespecialiseerde psychiatrische hulp nodig heeft. Tot veertig procent heeft psychologische ondersteuning nodig.”

Die vraag naar hulp moeten de gevangenisdokters voor een stuk oplossen met medicatie. “We zien geen andere mogelijkheden. De gevangenis maakt ook angstig. De artsen staan enorm onder druk om voor te schrijven omdat er geen alternatieven zijn.”

Bron » De Standaard

Felle kritiek op radiospot van Humo over Haemers

Geplaatst op door

Het weekblad Humo publiceert deze week een interview met Denise Tyack, de weduwe van wijlen Patrick Haemers. Met zijn bende pleegde hij eind jaren tachtig tientallen gewapende overvallen en gijzelde hij oud-premier Paul Vanden Boeynants. In een Disney-reclamespot wordt het interview aangekondigd als een sprookje. “Er was eens een grote blonde reus die Hamertje heette, hij roofde dat het een lieve lust was en ontvoerde de vleeskoning.”

“Terwijl jullie P.H. verder verheerlijken, verbijt een slachtoffer van dienst misdrijven, bij de #ombudsman, zijn pijn”, zo sneerde Bart Weekers naar de Vlaamse media. Zijn verontwaardigde tweet kwam er na een blik op een krant waarin Denise Tyack als volgt geciteerd werd: “Hij kwam binnen aan mijn kraambed en had net een geldtransport overvallen.” “We staan er blijkbaar niet meer bij stil dat die prille vader meerdere moorden op zijn geweten heeft.”

‘Le grand blond’, of de grote blond reus zoals Humo hem noemt, is weer helemaal terug. De documentaire die VIER binnenkort uitzendt, doorspekt met homevideo’s en familieplaatjes, laat de menselijke kant van de glamourgangster zien. Een film, met Matthias Schoenaerts in de huid van Haemers, ligt in het verschiet. En dat doet pijn bij sommigen.

“De dag voor het versturen van die tweet had ik een erg lang gesprek achter de rug van een man die aanwezig was bij een postoverval door zijn bende”, zegt Weekers. “Die man zit al sinds 1985 aan de pillen om zijn depressie te behandelen. De sfeer die gecreëerd wordt is een klap in het gezicht van slachtoffers.”

Hij begrijpt de aantrekkingskracht van de glamourgangster wel, zegt media-ethicus Karl Verstrynge van de VUB. “Haemers leek wel een rockster, hij is een verpersoonlijking van de geromantiseerde misdaad. Toch vind ik dat Humo, in haar typische cynische stijl, hier een grens overschrijdt. Maar wat ik zo mogelijk nog erger vind: is de grens niet al zo ver verschoven dat niemand hier nog van opkijkt?”

De bende-Haemers vermoordde destijds minstens zes mensen. Van postbeambten Yves Lambiet (31) en Henriette Genet (24) bij een overval in Verviers in 1985 tot GMIC-agent Ronny Croes (22) op 29 januari 1989 in Groot-Bijgaarden.

De meeste nabestaanden van slachtoffers zijn Franstalig en de Humo-spot werd (nog) niet opgemerkt, net zo min als de zesdelige docureeks op VIER vanaf 18 september. Het idee alleen dat de moordenaar van zijn broer het voorwerp wordt van een tv-reeks doet alvast Guy Vindevogel steigeren. Zijn broer Georges was op 17 juli 1986 chauffeur van een geldtransport van Group 4 Securitas. Hij werd aan een filiaal van het Gemeentekrediet in Leerbeek van dichtbij geëxecuteerd door Haemers. “Wij proberen al jaren te vergeten”, zegt Vindevogel.

“Maar dat lukt niet. Ik heb vroeger Tyack al eens op tv gezien, na de arrestatie in Rio. Ze zei dat voor bewakingsagenten een gewapende overval tot ‘de risico’s van het vak’ behoort. Ik vind dat ongelofelijk dat zoiets zomaar kan worden gezegd, en dat iedereen dat cool vindt. Je oudere broer verliezen is niet cool.”

“Wij hebben er jaren over gedaan om het verlies te verwerken. Ik heb destijds lange tijd rondgelopen met het idee dat ik zelf gewapenderhand gerechtigheid zou moeten zoeken. Natuurlijk zijn dat alleen gedachten, maar ik wil er niet nog eens dag in dag uit mee te lopen vechten.”

Bron » De Morgen

“Ik vroeg me telkens af of hij levend terug zou keren”

Geplaatst op door

“Ik wist dat Patrick geldtransporten overviel en ik vroeg me elke keer opnieuw af of hij levend terug zou keren. Maar als ik de klok kon terugdraaien, dan deed ik alles opnieuw over”, zegt Denise Tyack, de weduwe Patrick Haemers, een van ’s lands meest beruchte gangsters ooit.

Denise Tyack, de weduwe van Patrick Haemers, vertelt in een interview aan weekblad Humo openhartig over haar leven aan de zijde van de gangster en zijn vrienden. Een hechte bende die wou leven als god in Frankrijk, maar daarvoor niet wou werken. Geweld schuwden ze niet: gebruik makend van machinegeweren en springstof pleegden ze meer dan 50 overvallen op vooral geldtransportwagens. Soms was dat een overval per week, want de bende verbraste soms 10.000 euro per maand. “Leven als opgejaagd wild, is duur”, zegt Denise Tyack.

“Al bij onze eerste ontmoeting had ik door dat Patrick een gevaarlijk leven leidde”, zegt Haemers’ vrouw. “Maar zijn betoverende blik, zijn grote en slanke gestalte, heel zijn houding zorgden ervoor dat de argwaan verdween. Ik was smoor op hem, hij op mij. Het gezonde verstand was zoek.”

Slachtoffers

Denise Tyack kreeg een maand na hun ontmoeting bevestigd dat het ‘werk’ van Patrick Haemers niet alledaags was. “Een postkantoor of een geldtransport overvallen beschouwde hij als zijn job. Gevaarlijk en ongewoon, dat wel. Maar niet meer dan een beroepsmilitair die op buitenlandse missie vertrekt om er de vijand te bestrijden. Ook hij komt misschien niet behouden terug naar huis.”

“Telkens Patrick naar een overval vertrok, vroeg ik mij af: komt hij levend terug? Want Thierry (Smars, nvdr.) was wel de chauffeur en Philippe (Lacroix, nvdr.) was er ook bij. Maar Patrick stapte altijd als eerste uit. Omdat hij indruk maakte met zijn grote gestalte. Je kan je afvragen of hij toen bang was. Misschien. Misschien ook niet omdat hij altijd wel een beetje zelfmoordneigingen heeft gehad. Dat hielp het angstgevoel zeker weg.”

Haemers zelf bleef er telkens weer rustig bij. Handelde hij onder invloed van drugs? Denise wil het woord cocaïne zelfs niet in de mond nemen. “Elke overval werd met zorg voorbereid. Met de chronometer in de hand. Een van die overvallen duurde nauwelijks 45 seconden. Er werd geen misstap geduld. Zoiets doe je niet onder invloed.”

“Patrick hield eraan proper werk af te leveren. Snel en doeltreffend optreden en vooral geen slachtoffers maken, dat was zijn handelsmerk. Dat bij een overval in Verviers twee doden vielen en later in Groot-Bijgaarden nog een, dat heeft hij nooit kunnen aanvaarden. Maar ook toen gold de ongeschreven code: je doet mee met de bende en klikken doe je niet. Toen een van de bendeleden nadien door het lint ging, was Patrick razend. Die kerel praatte iedereen aan de galg. Hij werd wandelen gestuurd.”

Vanden Boeynants

De ontvoering van ex-premier Paul Vanden Boeynants op 14 januari 1989 zou het sluitstuk worden van de carrière van Haemers. “Patrick wou 400 miljoen frank losgeld krijgen, maar VDB had zoveel geld niet. Het werd uiteindelijk 63 miljoen frank (meer dan 1,5 miljoen euro, nvdr.). Wij dachten dat het allemaal voorbij zou zijn en droomden van een rustig leven in Brazilië. Het is anders uitgedraaid.”

“Ja, we hebben voor de ogen van de journalisten nog geprobeerd om de Braziliaanse politie om te kopen. We hadden niets meer te verliezen. Patrick kreeg later levenslang. Ik wist dat hij dat niet zou overleven. Ik besefte dat ons leven samen een eindpunt had bereikt.”

Bron » Het Nieuwsblad |  Yves Barbieux

België maakt voorwaardelijke vrijlating strenger

Geplaatst op door

België gaat het moeilijker maken voor gevangenen om voorwaardelijk vrij te komen. Het kabinet verwacht hier donderdag definitief overeenstemming over te bereiken. Dinsdag overlegde de regering hier al over.

Nu is het in België mogelijk onder voorwaarden vrij te komen als een veroordeelde een derde van de straf heeft uitgezeten. En als er sprake is van herhaling mag dit na twee derde van de straf.

De Belgische regering onder leiding van premier Elio Di Rupo wil dit veranderen. Voor dodelijke misdrijven en bij veroordelingen tot 30 jaar of levenslang moet volgens de strengere regels een gevangene de helft van zijn straf hebben uitgezeten voordat die voorwaardelijk vrij kan komen, of zelfs drie vierde als er sprake is van recidive.

De regering had in het regeerakkoord al opgenomen de regels te willen verscherpen. De ophef over de voorwaardelijke vrijlating van Michelle Martin, de ex en handlangster van kinderverkrachter en -moordenaar Marc Dutroux, maakte de kwestie weer actueel.

De nieuwe wetten hadden niet kunnen voorkomen dat Martin voorwaardelijk vrijkwam. Martin heeft meer dan de helft van haar straf uitgezeten en er was volgens het strafrecht geen sprake van herhaling.

Bron » De Telegraaf

Werklast gerecht explodeert

Geplaatst op door

Uit het Brusselse justitiepaleis klinkt een noodkreet: de procureur-generaal stelt vast dat zijn personeel het werk niet meer de baas kan. Financiële zaken in het rechtsgebied Brussel: + 25 procent in vier jaar. Milieuzaken: + 28 procent. Zaken bij de kamer van inbeschuldigingstelling: + 37 procent. Burgerlijke zaken bij het Brusselse hof van beroep: + 60 procent in zeven jaar. En om het lijstje af te ronden, de stijging van de zaken over informaticacriminaliteit: maar liefst 173 procent in vier jaar tijd.

“Onze werklast is de jongste jaren enorm toegenomen, maar het personeelskader is hetzelfde gebleven”, stelt de Brusselse procureur-generaal Lucien Nouwynck vast. “We zijn al die tijd blijven doorwerken zonder klagen: een beetje langer blijven ’s avonds, in het weekend wat vaker doordoen. Tot nu. We kunnen niet nog meer doen met steeds minder personeel.”

Normaal gezien had Nouwynck gisteren een welluidende ‘mercuriale rede’ moeten geven om het gerechtelijk jaar in zijn rechtsgebied af te trappen. Tijdens die rede zetten de procureurs-generaal uiteen op welke manier binnen hun rechtsgebied recht is gesproken het voorbije jaar. Vaak kruipt in die toespraak maanden voorbereiding. Maar in Brussel was daar helemaal geen tijd voor. In de plaats gaf Nouwynck een overzicht van de werkdruk.

“Dit tempo gaat ongetwijfeld ten nadele van een deftige behandeling van ingewikkelde zaken”, zegt de procureur-generaal. “Financiële criminaliteit en andere zware dossiers monden sneller uit in verjaring omdat de redelijke termijn is overschreden. Dat komt doordat de magistraten hun tijd constant moeten besteden aan kleinere, maar soms meer dringende zaken. Op een moment dat de overheid aan de burgers financiële inspanningen vraagt, is het ongepast dat we witwaspraktijken niet meer voldoende kunnen bestrijden.”

Uit cijfers van het rechtsgebied Gent blijkt dat de correctionele zaken daar in eerste aanleg met een derde zijn toegenomen. Bij het hof van beroep is de achterstand kleiner geworden.

Bron » De Standaard