Beste Forumlezers, ik heb de forumvoorwaarden gelezen en ben van plan mij aan de regels te houden. Maar in de overtuiging dat de wet op de privésfeer mij voorlopig beschermd zal ik een deel vertellen, zonder de plaats of namen te noemen.
Op het moment van de overval was ik bijna een twintiger, student en kende nagenoeg geen zorgen. Laat me stellen dat ik verschillende keren per week aanwezig was in de bewuste winkel. Het was de bewuste periode waarop mijn generatiegenoten weten na te vertellen dat ons land in de ban was van de Bende van Nijvel, en bekend bij het grote publiek voor de overvallen op grootwarenhuizen. Iedereen besefte dat hij of zij regelmatig ging winkelen in het warenhuis, doch verdring je dat gevoel en denk er niet meer bij na. Geruime tijd voor de overval, zag ik regelmatig zwaarbewapende mannen in donkere kledij. Blijkbaar manschappen van onze openbare veiligheidstroepen. Nu blijf ik even vaag omwille van ...
Je kunt het je op één manier voorstellen: de postbode die 's morgens je krant en post in de bus steekt, komt meestal rond een bepaald uur en na verloop van tijd sta je stil bij het feit dat hij 15 min. later komt. Wij mensen, lees dan letterlijk iedereen, hebben instinctief de reflex om daarbij vragen te stellen en ongerust te worden. Wel tijdens tijdens die 15 minuten barst de hel voor je neus los en dat kun je even niet vatten. Het gaat snel maar je beleeft het enorm intens, ik kan dat niet anders beschrijven. Mensen die zich op dat ogenblik in dezelfde situatie bevonden zoals ik, reageerden daar elkeen voor zichzelf anders op. Er zijn blikken van mensen die in mijn geheugen gegrift staan. Angst, paniek verwarring en later dankbaarheid voor de hulp, maar zonder deze mensen in de toekomst nog te ontmoeten.
In mijn sociaal leven van die tijd, vielen slachtoffers. En dan, dan begint het. Je slaapt niet meer, bij het minste ontploffingsgeluid gieren de zenuwen door je lichaam. Op school bleven de gevolgen niet uit, mijn resultaten gingen bergaf. Mijn ongeruste familie belde heel snel na de overval de politie, zij waren wellicht niet de enige. Enkele uren, lees daags nadien bij ochtend, werden de eerste berichten bekend. Het vervolg kent iedereen. Zoals reeds eerder vermeld was ik een getuige, op de eerste rij, maar minderjarig. Nooit werd mijn verklaring afgenomen. Ik zag onderzoekers, journalisten langskomen in mijn buurt maar nooit iemand die wat vroeg. Dit is geen verwijt, want ik werd beschermd door mijn familie. Zonder echt te beseffen wat komen zou. Er werd wel over gepraat thuis en mijn vader ondernam de nodige stappen, de gevolgen waren merkbaar.
De dag dat ik meerderjarig werd (21) - werkelijk de dag zelf - werd ik ontboden bij de verbaliserende overheid en kreeg ik een eerste prik, zogezegd een probleem met mijn handtekening (klinkt heel vaag maar ik heb nooit een zinnige uitleg gekregen). Mijn ouders en familie, die nooit aan een complot durfden te denken waren woest en vroegen uitleg. Desondanks werd ik 10 tallen keren werd voor ondervraging (zelfs de assistentie van mijn vader kan niet baten, hij werd gewoon aan de deur gezet).
Na mijn studies was ik verplicht een stage te vervullen en nadien mijn legerdienst. Juist na mijn legerdienst was het opnieuw raak. Er heerste opnieuw onrust in België want er was een gekende misdadiger ontsnapt. Enkele uren later werd mijn wagen gestolen en werd ik opnieuw opgepakt voor ondervraging, want de dief had bezittingen van mij op de stoep achtergelaten ergens in Vlaams-Brabant, met als gevolg dat dit als niet normaal werd beschouwd en dus was ik betrokken partij. Een maand daarvoor was er al eens een poging tot diefstal van mijn voertuig geweest. Het stuurwiel werd gestolen en dus kon ik de plaats waar ik parkeerde niet meer verlaten. Dat boezemde enorme angst in, ik ging 1 maand op verplaatsing slapen om even van mijn woonplaats weg te zijn en tot rust te komen. Ik was daarvoor nog nooit in aanraking gekomen met politie of gerecht (als ik daaraan terugdenk krijg ik een angstaanjagend beeld en gevoel over me).
De dag dat ik terug thuis kwam, was een zondag zomeravond. Ik stalde uitzonderlijk mijn wagen op de oprit met de bagage in het kofferruim. 's Ochtends was mijn voertuig verdwenen. Dus, moest ik andermaal klacht indienen, met alle gevolgen en vragen van dien. 3 weken later volgde een confrontatie met die bewuste gangster. Bij het verlaten van de kantoren zag hij mij duidelijk. Mijn voertuig werd teruggevonden in een kanaal, met bezwarend materiaal. Ik ben ontboden in Brussel, Antwerpen, Verviers en Charleroi voor die zaak. Vorig jaar werd er bij mij thuis ingebroken, een vierpuntslot werd vakkundig uitgeboord. Alle kasten, laden werden geopend. Kledij werd uit de kasten gerukt en gecontroleerd, maar op wat dan? Er werd niets gestolen maar het signaal kon tellen.
De dag daarna kreeg ik onderzoekers op bezoek. Zij voerden sporenonderzoek uit. Ik overdrijf niet als ik zeg dat je dat best met een scene uit een politieserie mag vergelijken. Nooit verder nieuws ontvangen. Dat zijn allemaal situaties die telkens weer voor veel zorgen en stress zorgden. Mocht ik nu namen noemen zouden er bij velen een belletje gaan rinkelen en dat wil ik vermijden. Want reken maar dat de man waarmee ik geconfronteerd werd tijdens het onderzoek van de diefstal van mijn wagen, leeft momenteel op vrije voeten. Wees eerlijk en geef kritiek indien je een vorm van aanstellerij zou lezen, maar ik vrees ervoor dat dit spijtig tot de werkelijkheid behoord. Familieleden van de dodelijke slachtoffers, vertelden mij rare dingen, en sluiten die mensen zichzelf letterlijk op.
Graag verneem ik jullie mening.
Nog even dit, mocht er iemand op dit forum een advies hebben, dan hoor ik het graag.