» YouTube

Ik stel mij nog altijd de vraag: waarom heeft de staatsveiligheid alles en iedereen gemanipuleerd? Welke belangen diende de staatsveiligheid? Wat moest kost wat kost verborgen blijven? En tussen haakjes, dat de staatsveiligheid manipuleerde en het onderzoek de verkeerde kant uit stuurde is bewezen door het comité I. (Met een veroordeling als gevolg én een schadevergoeding voor de Bonvoisin.)

(En wat deed de staatsveiligheid binnen WNP? )

Ik blijf er bij, mij zou het volkomen logisch lijken dat de slachtoffers de Belgische staat voor de rechtbank sleuren .In mijn ogen is België dus niet meer in staat deze zaak verder te onderzoeken aangezien de staat zelf betrokken partij is.

Kleine nuance ivm de betrokkenheid van de staatsveiligheid.

» www.mo.be

‘De aldus geformuleerde kritiek is niet zozeer gericht tegen het geheel van de Staatsveiligheid als instelling, maar wel tegen het “parallelle en niet-officiële circuit” dat in december 1980 en begin januari 1981 werd opgericht binnen de Staatsveiligheid en dat gefunctioneerd heeft buiten de secties die als taak hadden extreemrechts te volgen en zelfs zonder hun medeweten.’

Zowel bij het leger als bij de Rijkswacht als bij de staatsveiligheid was er dus sprake van een parallel en niet- officieel circuit. Deze "circuits" zijn niet toevallig ontstaan. Tot welke organisatie behoorden dus al deze parallelle circuits? Er zijn in mijn ogen niet heel veel mogelijkheden.

It Ain't Over 'Til It's Over

Dit gezegd zijnde, heeft er iemand van ons een idee wat het moet zijn 40 jaar lang te moeten leven tussen hoop en wanhoop?

Is een proces voor slachtoffers echt een manier om een hoofdstuk af te sluiten?

Tamara De Groof: “Je kan nooit veralgemenen maar ik stel vaak vast dat het proces voor veel slachtoffers wel een zeer belangrijk moment is. Een keerpunt zelfs. Slachtoffers wachten daar op om verder te gaan met hun leven. Dat is misschien nog iets anders dan echt afsluiten. Die 12 mensen van de jury die besluiten dat een dierbare onrecht is aangedaan en dat een dader daarvoor verantwoordelijk wordt gesteld, dat is heel belangrijk. Het is een moment waarop mensen zich erkend voelen en er ruimte ontstaat voor iets anders. Het valt trouwens op dat slachtoffers vaak veel serener reageren dan de buitenwereld. Mensen lezen een artikel in de krant en roepen al snel dat de dader er goedkoop van afgekomen is. Maar slachtoffers willen antwoorden op hun vragen, de dader in de ogen kijken en een manier vinden om verder te gaan. Ze willen zich niet verlagen tot het niveau van de dader. Ik heb daar het grootste respect voor”.

En dan zwijgen we nog over en sorry dat ik het zo noem "de nevenschade" die slachtoffers aangedaan werd.

"Ieder slachtofferverhaal is uniek, maar er moet toch een verschil zijn tussen iemand die erbij was en mensen die iemand verloren hebben?

De Groof: “Dat is absoluut zo. Mensen die iemand verloren hebben, maken een rouwproces door. Het is vreselijk om je kind te verliezen bij een aanslag. Maar iedereen erkent hen als slachtoffer. Niemand twijfelt aan hun verlies. Bij iemand die erbij was, is dat anders. Die worden vaak niet geloofd. En dat is zeer zwaar."

Slachtoffers die niet geloofd werden ... overleden slachtoffers die in hun leven wel iets zullen gedaan hebben waardoor ze op de dodenlijst terecht kwamen ... slachtoffers die plots Facebookberichten van hun overleden geliefden zien verschijnen ... én slachtoffers die na de feiten moeten overleven dankzij giften van medemensen.

Ik weet niet of het de Belgische staat was die aan de trekker trok maar ik weet wel dat de Belgische staat al 40 jaren aan de rekker trok om het lijden te rekken.

Dus neen, ik heb niet het lef of de wil de slactoffers nog hoop te geven. Trouwens, wie zijn wij in dit hele verhaal? Ondanks onze oprechte (of minder oprechte?) bedoelingen?

Ik heb eigenlijk maar één wens en dat is dat de slachtoffers eindelijk, eindelijk op de best mogelijke manier verder kunnen gaan met hun leven. Als er nog één euro in onze schatkist zit, krijgen ze van mij die laatste euro om zich zo goed mogelijk te laten bijstaan en omringen. Ik betwijfel zelfs of de financiele hulp die ze tot nu kregen genoeg was om hun advocaten te betalen.

Zou er eigenlijk één iemand naar die slachtoffers toe gestapt zijn met de vraag; "Wat kunnen wij nog voor jullie betekenen?" Ik denk het niet.

Wie moet dit soort beslissingen nemen in dit land? En met wat zijn die momenteel bezig? Ik durf het antwoord zelfs niet neerschrijven.

Toch wel Leo.

"De verrassing kwam niet van de liberalen die de 'demagogie' van minister Coëme met geweld aan de kaak stelden. Noch socialisten die pleitten voor transparantie. Noch van de "Groenen" die democratische controle claimen. Evenmin Hugo Coveliers (VU) die schandaal zocht. Nee, de verrassing - de eerste - kwam van Melchior Wathelet, die onthulde dat de Staatsveiligheid in de jaren vijftig wapenopslagplaatsen in het land had aangelegd, dat er per ongeluk twee waren ontdekt en dat de andere zeer snel waren ontmanteld. Melchior Wathelet onthulde ook dat de Engelsen en Amerikanen tegelijkertijd het hoofd van de Staatsveiligheid en zijn agenten... een ware schat aan gouden munten ter beschikking stelden. Het zou worden gebruikt om geld te verdienen met de ontsnapping van Belgische persoonlijkheden in het geval van invasie van België. Momenteel, legt de minister van Justitie uit, is er een reserve van ongeveer 2,5 à 3 miljoen frank bij de Sûreté, zonder dat de exacte herkomst van deze gouden munten kan worden achterhaald."

(Aangezien er toen geen invasie gekomen is ... euh ... waar is al dat geld naar toe?)

Kunnen we dit koppelen aan een uitspraak van Freddy Troch?

‘Had ik die wapens van de Bende maar nooit gevonden'

Zal nog eens eindigen met een songtekst » muzikum.eu

Straks gaan we toch nog ergens geraken.

= in kader van ODM (ordre de mission) van BURAFEX via BKA (=Bundeskriminalamt). Acke
Hoofd Burafex is Armfelt (orders Haig en William Casey)