Philippe De Staerke - bijnaam: Johnny - wordt op 26 augustus 1957 geboren. Hij groeit op in een zigeunergezin dat naar verscheidene rommelmarkten trekt waar ze probeert om wat prullen te verkopen. Al gauw maakt De Staerke deel uit van het Brusselse misdaadmilieu. In de jaren zeventig neemt hij dienst in het Franse vreemdelingenlegioen. Kennissen noemen hem Johnny en hij raakte snel bekend als de broer van de bekende misdadiger Léon De Staerke, die wordt in de jaren zeventig berucht omwille van enkele zware diefstallen en krijgt de bijnaam Le Petit Léon. Philippe komt pas in de jaren 80 op de voorgrond.

Philippe De Staerke heeft financiële belangen in enkele nachtclubs, zoals Sleepy Lagoon. Deze privé-clubs zijn een thuishaven voor verscheidene misdadigers, corrupte zakenmannen en politici. Naast een aandeel in nachtclubs handelt De Staerke ook in drugs. In Brussel zijn er straten waarvan de drugsdistributie volledig in handen is van De Staerke. Bijvoorbeeld de Charleroisesteenweg die uitkomt op de Louizalaan, de plaats waar onder meer gangster Patrick Haemers een nachtclub uitbaat in dienst van z'n vader Achille Haemers.

Huurmoord afgeblazen

Patrick Haemers gaat zichzelf ook regelmatig 'bevoorraden' op de Charleroisesteenweg, tot grote ergernis van zijn broer Eric Haemers. In 1981 komt het bijna tot een dodelijke confrontatie tussen Philippe De Staerke en Eric Haemers. De laatste kan niet meer aanzien hoe zijn broer Patrick ten onder gaat aan de drugs van De Staerke. Eric rijdt naar de snackbar waar Patrick z'n drugs koopt en schiet er de ramen stuk. De Staerke reageert furieus en biedt mensen geld aan om Eric te vermoorden.

Zo ver komt het niet. De twee mannen komen na de tussenkomst van een bemiddelaar samen en besluiten de strijdbijl te begraven. Begin jaren 80 pleegt De Staerke ook enkele overvallen en zware diefstallen. Op 8 december 1982 wordt hij in Antwerpen schuldig bevonden aan diefstal. Hij gaat de gevangenis in en op 16 december 1983 [foutje: dat was op 16 september 1983] weet hij te ontsnappen. Er is die dag een staking van de bewakers en dus wordt het bewaken van de cellen in de gevangenis overgenomen door tien mannen van de Rijkswacht. Dit lijkt voor één van de gedetineerden een uitgelezen moment om een gat in de muur te maken.

Rond kwart voor acht 's avonds ontsnappen maar liefst 39 gedetineerden uit de gevangenis van Doornik. Eén van hen is dus Philippe De Staerke. De ontsnapping wordt al gauw de ontsnapping van de eeuw genoemd. Er wordt een grote zoekactie georganiseerd, maar De Staerke wordt niet teruggevonden. Hij is ondertussen al tot in Brussel geraakt en met behulp van zijn vriend Léopold Van Esbroeck vindt hij uiteindelijk een schuilplaats.

Twintig jaar cel

Pas zo'n zes maanden later wordt De Staerke opnieuw gearresteerd. Hij wordt opnieuw opgesloten en zit de rest van z'n straf uit. Op 13 maart 1985 krijgt hij echter penitentiair verlof. De Staerke verlaat de gevangenis en komt niet meer terug. Ditmaal probeert hij langer dan zes maanden uit de handen van de politie te blijven en dus richt hij een nieuwe bende op, die bekend wordt onder de naam de Bende van Baasrode.

Op 6 maart 1986 wordt De Staerke door het parket van Dendermonde gearresteerd. Hij wordt verdacht lid van de Bende van Baasrode en de Bende van Nijvel te zijn. Andere leden zijn reeds opgepakt, maar de arrestatie van Johnny De Staerke is het echte einde van de bende. Op 15 juni 1987 start het proces rond De Staerke en hij wordt veroordeeld tot 20 jaar. Op 12 juli 2001 wordt Philippe De Staerke vervroegd vrijgelaten. Later krijgt hij een schadevergoeding toegewezen.

Bron: Panorama.nl | 14 maart 2017

CD&V versterkt z'n greep op het Paleis: nieuwe kabinetchef koning komt rechtstreeks van bij Geens

Het koninklijk paleis krijgt een nieuwe baas: diplomaat en CD&V-kabinetchef Vincent Houssiau. Die komt Frans Van Daele, een andere topdiplomaat, vervangen. Van Daele bracht koning Filip op rustige manier op de troon, Houssiau moet nu dezelfde lijn verder zetten. Meteen heeft CD&V-voorzitter Wouter Beke er een vertrouweling van z'n partij bij op het Paleis.

Flashback naar 2014. Na de verkiezingen is Bart De Wever er niet gerust op. Want de N-VA voorzitter heeft dan wel de kiesstrijd gewonnen, hij is lang niet zeker dat hij z'n partij ook effectief in de regering krijgt. En ook al maakt het Paleis hem informateur, hij heeft heel goed door dat Frans Van Daele, de kabinetchef, in rechtstreeks contact staat met CD&V-voorzitter Wouter Beke. Dat blijkt als Elio Di Rupo (PS) plots een Waalse en Brusselse regering vormt. Het Paleis is verbaasd, zo laat het weten aan de N-VA-voorzitter. Maar De Wever nog meer, als uit dat gesprek blijkt dat niet de informateur, maar eerst Beke al gebeld is door Van Daele om te overleggen.

Die heeft zo 'een voetje voor'. En waarschijnlijk zal dat nog wel even zo blijven. Want één van de meest invloedrijke politieke posten van het land, de kabinetchef van de koning, komt opnieuw in handen van iemand uit het CD&V-kamp. De machtige en invloedrijke diplomaat Frans Van Daele, de huidige 'baas' van het Paleis wordt 70 en gaat met pensioen. Z'n opvolger is Vincent Houssiau, een Franstalige diplomaat en cabinetard met stevige christendemocratische stempel. Perfect in lijn met wat het Paleis gewoon is.

Onderschat ze niet, de functie van kabinetchef van de koning van België. Want op het eerste gezicht heeft die man niet zo heel veel te doen. De macht ligt niet bij de koning, die vooral een ceremoniële functie heeft. Hij moet de wetten ondertekenen en plechtigheden bijwonen, maar echte macht heeft hij niet. Z'n kabinetchef moet dus vooral de agenda vullen en de koning behoeden voor dommigheden. Huidige kabinetchef Frans Van Daele deed dat uitstekend voor koning Filip.

Maar, er zijn uitzonderlijke moment. Met name de regeringsvorming. Want vlak na de verkiezingen speelt de koning wél een politieke rol. Of liever, de kabinetchef van de koning. Dat was zeker het geval onder koning Albert II, waarbij de legendarische Jacques van Ypersele de Strihou ('van Yp') de plak zwaaide tijdens de lange periode van regeringsonderhandelingen die regelmatig vast liepen. En ook Van Daele speelde een rol tijdens de vorming van de centrumrechtse regering in 2014.

De sturing na een verkiezing vanuit het Paleis

Die sturing is manifest: wie stelt de koning aan als informateur, formateur of eventueel verkenner? Het is uiteindelijk de beslissing van de man die op dat moment het kabinet van de koning aanstuurt.

Zeker bij de N-VA leeft al veel langer ongenoegen over hoe dat loopt. Ze spreken van een 'democratisch deficit': er zijn geen echte spelregels, waarbij bijvoorbeeld de grootste partij automatisch aan zet komt. En het gevoel leeft manifest dat de christendemocraten op die manier een soort bevoorrechte rol krijgen. Want de opeenvolgende kabinetchefs van de koning komen steeds uit de politieke kringen van de christendemocraten.

Dat was zo met van Yp, maar ook met Van Daele, die onder meer nog kabinetchef was van Herman Van Rompuy (CD&V). Niemand twijfelde aan de vakbekwaamheid van de huidige kabinetchef, een ronduit briljant diplomaat. Maar bij de andere regeringspartners is wel te horen "dat het evenwicht wel heel zwaar doorweegt voor CD&V". Het zou niet verbazen als straks in de entourage van de koning een paar 'blauwe' diplomaten ook opduiken. N-VA-diplomaten die voor de koning gaan werken, dat is voorlopig even zeldzaam als eenhoorns.

Een carrière bij vier opeenvolgende CD&V-ministers

Vincent Houssiau komt nu Van Daele vervangen, vanaf het najaar. Houssiau heeft het perfecte profiel: perfect tweetalig, erg intelligent, en een behoorlijke manager. Maar de man is meer: hij is vooral de huidige kabinetchef van minister van Justitie Koen Geens (CD&V). En hij heeft ondertussen een wel zeer rijke ervaring in opeenvolgende CD&V-kabinetten. Zo was hij de naaste adviseur van zowel Yves Leterme als Herman Van Rompuy, toen die de opeenvolgende eerste ministers waren. In 2011 kreeg hij promotie en ging hij het kabinet van Buitenlandse Zaken leidden, toen dat onder CD&V'er Steven Vanackere kwam. En daarna volgde hij Koen Geens, eerst als kabinetchef op Financiën en sinds 2014 op Justitie.

Een stevige politieke stempel dus, maar wel een pak beleidservaring. De beslissing over een nieuwe kabinetchef is niet iets waar koning Filip de toestemming van de regering voor nodig heeft: niemand kan dus z'n veto stellen. Maar uiteraard moet er toch een zekere consensus bestaan over de figuur.

Bron: Newsmonkey.be | 27 februari 2017

Aan dit lijstje mag nog het volgende worden toegevoegd:

• Michel Libert was sinds 1982 in het bezit van twee riot guns. Ondanks het feit dat zeker één van deze riot guns op een bepaald moment (na 1988) bij de CWB is beland, werd er nooit een expertise uitgevoerd op deze riot gun! Beide riot guns zijn ondertussen vernietigd zonder expertise.