"Het cruciale discussiepunt tussen Troch en mij (Reyniers) is de vraag hoe hij en zijn speurders daar zijn terechtgekomen. Om die wapens te vinden heeft Troch zwaar en gesofisticeerd materiaal uit Duitsland laten aanrukken. De huur daarvan bedroeg ongeveer een miljoen. In die tijd was het uitgesloten dat het ministerie van Justitie zoiets zou laten uitvoeren zonder zeker te zijn van het resultaat. Troch moet dus heel zeker geweest zijn van zijn zaak. Dat kon hij niet besluiten door simpel het dossier opnieuw te lezen, zoals hij beweerde. Hij moet een tip hebben gekregen. En degene die hem die tip gaf, moet nog veel meer over die Bende weten. Dat had Troch me moeten meedelen. Bij het zien van de tv-beelden van het verhoor van Troch voor de commissie, viel mij op dat ook enkele commissarissen aan zijn uitleg twijfelden."

"Maar Troch is razend over het feit dat ik hem niet geloof. Er is trouwens nog een tweede reden waarom ik mijn twijfels heb over Troch en dat is de manier waarop hij de gevonden wapens behandelde. We hadden afgesproken dat al het technische werk en het sporenonderzoek zou gecentraliseerd worden in het lab van de GP in Brussel omdat men daar over de meest geavanceerde technieken beschikte. Maar de wapens werden in Dendermonde uit de zakken gehaald en toen alles netjes was opgedroogd, werden wij uitgenodigd 'om eens te komen kijken'. Doordat ze die wapens hadden laten drogen, waren alle sporen vernietigd. In feite kwam het er dus op neer dat Troch een sporenvernietigingscommando naar Ronquières heeft gestuurd. Dat men voor de Bendecommisie eens een antwoord geeft op die pertintente gegevens. Maar op het rapport dat ik uit eigen beweging opstelde en op 22 augustus 1997 naar de commissie stuurde, kreeg ik niet de geringste reactie."

Citaat uit 'Reyniers superflik' van Paul Koeck, uitgeverij Van Halewyck, 1998.