Door omstandigheden waarover ik hier niet ga uitweiden leer je bepaalde mensen beter kennen alsook de omstandigheden waarin of waardoor je sommige dingen zegt of net niet zegt. Ik kan mij zowel in uitspraken hierboven van Highonprozac als van Xeno vinden.

Inderdaad, het is niet zo simpel. Ik heb zelf meer dan één overval meegemaakt en kan mij dus een klein beetje inleven in het denkproces na zo een overval (al wil ik hetgeen ik meemaakte absoluut niet vergelijken met hetgeen de slachtoffers van de Bende meemaakten).

Ik denk dat ik tot de categorie behoorde die na zo een overval zijn of haar naam niet meer wist en tot groot ongenoegen van de ondervragers kon ik zelfs geen persoonsbeschrijving geven. Maar eens de grote schok voorbij begint in je hoofd de film van de overval te draaien, elke dag of nacht opnieuw. Hetgeen bij mij specifiek altijd terugkwam was die ene seconde dat ik de overvaller recht in de ogen keek en dat op minder dan 1 meter afstand (over de rest van het gezicht of zelfs de grootte of haarkleur kan ik nog altijd niets zeggen of mij niets herinneren).

Ik heb de verklaringen van Marc G. nooit gelezen. Hetgeen mij wel frappeerde bij een gesprek met Marc was dat hij ongeveer dezelfde herinnering had als ik, namelijk de ogen. Marc heeft nooit beweerd dat hij zijn overvaller formeel herkende, hij heeft wel gezegd dat hij in die ene seconde waarin de overvaller naar hem keek dacht zijn jeugdvriend te herkennen, temeer daar hij gedurende een onderdeel van een seconde dacht een aarzeling te zien in de ogen van de overvaller (heeft de overvaller op dat moment Marc herkend?). Daarbij stelde Marc zich de vraag waarom mijn vriend en waarom ik niet. Hetgeen zijn vermoeden versterkte, want hij dacht dat zijn jeugdvriend hem mogelijk had willen sparen.

In Marc zijn hoofd was het logischer geweest dat hij hem meegenomen had in plaats van Luc omdat Marc dichter tegen de overvaller stond dan Luc (Bennekens). In zijn verhaal stond Luc bovenaan de ladder en hij onderaan de ladder (maar stonden ze beiden dus op de ladder). Op de rest van het verhaal ga ik niet dieper ingaan omdat er geen honderd procent zekerheid is dat de jeugdvriend al dan niet de overvaller was.

By the way ... sommigen hier vonden dat we het verhaal van Marc G. dan maar in de prullenbak moesten smijten waarop Ben repliceerde dat we sommige robotfoto's ook in de vuilbak mochten smijten gezien ze zelfs niet meer op de website van de onderzoekers staan ... gooi dan het verhaal van dé Reus dan ook maar in diezelfde prullenbak.

Onderzoeksrechter Guido Bellemans, die aanvankelijk met het onderzoek belast wordt, laat volgende drie signalementen verspreiden: een individu was 1m75 groot, de twee anderen bijna 1m90. Voor het eerst is zo duidelijk sprake van reuzen, met zo’n indrukwekkende schouderbreedte dat men mag aannemen dat ze aan body-building doen.

De oproep levert geen enkel bruikbaar resultaat op. Voor de onderzoekers wordt het steeds duidelijker. Dit zijn geen gewone misdadigers. Het nutteloze geweld staat in geen enkele verhouding tot de buit. Bovendien gedragen de gangsters zich als goedgetrainde moordcommando’s die blijkbaar op geen enkel moment hun koelbloedigheid verliezen.

Lange tijd hoopt men dat tipgevers uit het milieu enige opheldering zullen kunnen verschaffen. Het traditionele gangstermilieu staat om begrijpelijke redenen immers bijzonder huiverig tegenover het neerschieten van politiemensen. Zelfs de uitgeloofde beloning van 10 miljoen brengt de onderwereld niet aan de praat, zodat de overtuiging veld begint te winnen dat de Bende van Nijvel geen deel uitmaakt van het traditionele milieu. Deze doders zijn getrainde militairen of rijkswachters die deel uitmaken of uitgemaakt hebben van een of andere elitegroep, hoort men enkele speurders luidop denken. Para’s, leden van de groep Dyane, avonturiers uit het Vreemdelingenlegioen, huurlingen, … De Amerikaanse kranten hebben het over de Belgische ‘ware house murderes’.

Bron » Feiten