...en er werd geen Ingram gestolen bij Mendez.

Mendez zijn vermoedens -dat Bouhouche zijn wapens en munitie gestolen had- werden bevestigd toen hij kort nadien bij hem thuis op bezoek ging. Tonio kon toen stiekem het wapenregister van Bouhouche inkijken, die zich inmiddels gerecycleerd had tot wapenhandelaar. Zijn zogenaamde vriend had er een partij exclusieve munitie in genoteerd, toevallig juist dezelfde hoeveelheid als bij mijn broer verdwenen was."  (Bron: Humo - Raf Sauviller & Hilde Geens op September 1997)

Maar hij loog. Ze waren er wel bij, onder meer de Ingram 9mm.
Mendez had zo'n Ingram gehad. (...)
Mendez had een Ingram buiten gesmokkeld bij FN en er een geluidsdemper op gemonteerd.
Dat wapen stond niet op de lijst die hij als gestolen aangegeven had, omdat hij het had gejat.
Maar hij had er een en het was verdwenen met de rest.
De Bende van Nijvel heeft voor het eerst zo'n Ingram gebruikt in Eigenbrakel en Overijse na de diefstal bij Mendez. (Bron: Beetgenomen door Hilde Geens)

Deze brief verdiende hier meer dan een simpele link, hij moet hier, mijn mening, integraal staan. Ik hoop dat dit niet alleen mijn mening is.

Hieronder kan u een open brief lezen, gericht aan de onderzoeksrechter te Charleroi belast met het onderzoek naar de ‘Bende van Nijvel’ (lees hier meer over de Bende) en dit naar aanleiding van de huiszoeking en inbeslagname van gegevens bij mevrouw Marie-Jeanne Callebaut op 18 juni laatstleden.

Schetsen we eerst even het kader ervan.

Na de aanslag te Aalst (nov 1985) bleef mevrouw Callebaut als weduwe achter van een van de slachtoffers van de raid. In plaats van te berusten in een slachtofferrol ging ze actief op zoek naar een antwoord op de vele vragen. Ze knoopte contacten aan met nabestaanden, met journalisten, met speurders ... en bouwde een archief en kennis op, nu al 35 jaar lang!

Kortom, zij zocht mensen die zoals zijzelf het onderzoek vooruit wilden helpen. Maar weldra moest ook zij vaststellen dat diegenen die het onderzoek wensten te saboteren veel machtiger waren. Op 18 juni werd haar archief in beslag genomen.

Onderstaande brief werd met haar volle instemming opgemaakt door een medestander van het eerste uur. Het zal velen interesseren om te lezen wat er allemaal kan in een staat die zichzelf een ‘rechtstaat’ noemt, wanneer er een tip van de sluier wordt opgelicht.

(Wilfried)

Open brief: Schandalig. Respectloos. Gevoelloos. Een regelrechte intimidatie van een nabestaande.

Een aanslag in de brutale stijl van de zogenaamde ‘Bende van Nijvel’. Anders valt deze absurde huiszoeking bij Mevrouw Callebaut niet te omschrijven.

Niet alleen de dossierstukken waar Mevrouw Callebaut als Burgerlijke Partij recht op heeft, maar ook al haar persoonlijke nota’s -en dat zijn er doorheen de jaren zeer veel- zijn bij deze voorgoed verloren. Via uw overval bij Mevrouw Callebaut, geraken persoonlijke nota’s en aantekeningen van nabestaanden, in handen van daders en hun medeplichtigen. Daders en medeplichtigen die in uw onderzoek zitten. Alweer helpt U de daders. En niet de nabestaanden. Het wordt een nabestaande moeilijker gemaakt dan een dader. Want een dader kan op hulp rekenen vanuit het onderzoek. Een nabestaande niet.

(Voorbeeld: Na een bijéénkomst van nabestaanden en onderzoekers in de Rijkswachtkazerne van Jumet woedde er een heftige discussie tussen -wijlen journalist van Le Soir René Haquin en de onderzoekers Ruth en Vos. Daarbij verweet Dhr. Haquin - drie maanden voor zijn dood- dat deze onderzoekers geen onderzoekers meer waren omdat dat ze in de praktijk de facto de rol van advocaat speelden voor de Heren Bouhouche en Beijer. Deze twee hoofdverdachten hadden in de praktijk eigenlijk geen advocaten meer nodig - dixit René Haquin - aangezien ze door deze twee speurders systematisch beschermd werden.) Helaas zijn er zo nog veel meer voorbeelden. Zie ook: André Cammerman.

Deze huiszoeking is een zoveelste aanslag, en kaakslag, op Mevrouw Callebaut. Als burger. Als persoon. Als Burgerlijke Partij. Een zoveelste klap om te verwerken voor een persoon die van jullie al zoveel onrechtvaardigheid en onrecht heeft moeten doorstaan.

Voorbeeld: Na de overval van 9 november 1985 kwam daar vijf jaar later de volstrekt illegale overheveling bovenop van de dossiers Aalst en Temse naar de Rechtbank van Charleroi. Dit onrecht heeft Mevrouw Callebaut in de Rechtbank van Gent live onder haar neus zien gebeuren. Hoe staande en zittende magistratuur onder één -illegaal- hoedje speelden. Dit alles onder zware politieke druk vanuit het kabinet van toenmalig Minister van Justitie Melchior Wathelet. Van daaruit werd die dag een fax gestuurd naar het kabinet van Procureur-Generaal Norbert Bauwens te Gent om deze overheveling naar Charleroi af te dwingen. Met de illegale overheveling als gevolg. Een illegale overheveling die trouwens jaren later bevestigd werd door een Rechtbank in Charleroi die daar niet eens voor bevoegd was!

Door uw actie neemt u deze nabestaande af wat haar het dierbaarst is. Haar persoonlijke nota’s, waar ze jaren aan gewerkt heeft om haar verdriet te verwerken; in een poging om het onbegrijpelijke te begrijpen. Dit was haar levenslange zoektocht naar de waarheid. U kon Mevrouw Callebaut niet harder treffen. Dit is niet meer of niet minder dan een aanslag op haar emotioneel welzijn. En dat was – volgens mij- ook uw bedoeling: een slachtoffer treffen. Haar definitief monddood maken. De nabestaande, die in Vlaanderen de grootste dossierkennis had, en met het meeste kennis van zaken sprak, die hebt u met deze actie willen breken. U hebt deze overval uitgevoerd omdat u weet dat deze dame verzwakt is en zich niet meer kan verdedigingen zoals een normale burger dat in deze situatie zou doen.

U bent volkomen respectloos. Al vijfendertig jaar. Zelfs tegenover mensen die in hun leven al de grootste tragedies hebben meegemaakt.

Mag ik er dan ook van uit gaan dat U de verantwoordelijkheid voor de persoonlijke veiligheid van Mevrouw Callebaut op zich neemt? Om haar te beschermen tegen daders die via U aan haar persoonlijke nota’s zijn geraakt?

Achtergrond

Al decennia viel het ons in Aalst op dat de onderzoekers van de Cellule Brabant Wallon (CBW) geen enkele concrete dossierkennis hadden over de bloedige overval op de Delhaize van Aalst op 9 november 1985. (Dat viel trouwens ook op bij ex-speurders van Delta Force Dendermonde). Bijna ieder PV waar wij naar verwezen of naar vroegen, was hen (CBW) onbekend. Decennia hebben wij ons daar mateloos aan geërgerd.

Uit meerdere incidenten tussen ons en de CBW bleek overduidelijk dat Onderzoeksrechter Monsieur ‘Le Président’ Jean-Claude Lacroix en Onderzoeksrechter Jean-Paul Raynal, en hun onderzoekers, geen enkele correcte dossierkennis hadden over Aalst. Van het bestaan van cruciale PV’s wisten zij volstrekt niets af. Sterker nog: ze ontkenden zelfs vaak het bestaan er van! Wanneer Mevrouw Callebaut de CBW hierop wees kreeg ze meerdere malen te horen dat ze de waarheid niet sprak. De CBW suggereerde niet meer of niet minder dan dat ze loog.

Voorbeeld: Tijdens de zittingen van de 2de Parlementaire Onderzoekscommissie toonde Mevrouw Callebaut aan Meester Dirk De Meerleer uit Aalst - hij vertegenwoordigde ook Burgerlijke Partijen - een getuigenverklaring over de aanwezigheid van de ‘Bende van Nijvel’ in het centrum van Aalst, tijdens de namiddag al van 9 november 1985. Dit PV bevatte heel gedetailleerde persoonsbeschrijvingen en beschrijvingen van de voertuigen van de daders en hun bewegingen in het centrum van Aalst. Toen wij de onderzoekers van de CBW daarover aanspraken, ontkenden onderzoekers Ruth en Vos formeel het bestaan van een dergelijk PV. Toen we hen later dit PV onder de neus duwden moesten ze eerst hun nota’s verifiëren, zeiden er, alvorens ze gingen reageren. Die reactie kwam er uiteraard niet. Omdat er van hen geen reactie volgde vroegen we hen er weken later opnieuw naar. Toen lieten ze weten dat dit PV - waar ze dus vooraf nog nooit over gehoord hadden - geen ‘nieuwe feiten’ bevatte!

En zo waren er - helaas - nog meerdere incidenten met de Onderzoeksrechters in Charleroi. Bijvoorbeeld: Over Robotfoto nr.17 - een door de onderzoekers aangelegd dwaalspoor naar Claude Delperdagne - Bijvoorbeeld: Over Dhr. Finné in Overijse.

Helaas waren wij ook niet de enige Burgerlijke Partijen die degelijke conflicten hadden met de CBW. Bijvoorbeeld: Marius Szymusik werd ‘en publique’ gediscrediteerd tijdens een samenkomst van de nabestaanden met het Gerecht in Jumet. Nadat hij eerder al hoog oplopende ruzies had gehad met alweer dezelfde speurders Ruth en Vos.) (Bijvoorbeeld: Albert Van Den Abiel werd ook ‘en publique’ gediscrediteerd en persoonlijk aangevallen door de onderzoekers Ruth en Vos tijdens een gelijkaardige bijéénkomst in de Palais du Verre in Charleroi.

Telkens vielen deze onderzoekers beledigend en intimiderend uit tegen nabestaanden die zelf op onderzoek uit gingen. Waarom deden deze nabestaanden dat? Zelf op onderzoek uitgaan? Evident. Omdat ze geconfronteerd werden met onderzoekers die jarenlang niets deden. Werkelijk niets.

Ik vermeld slechts deze incidenten omdat ik daar zelf getuige van ben geweest. Er waren er jammer genoeg nog veel meer.

Ontbrekende documenten

Maar er was niet alleen een volledig gebrek aan dossierkennis van de onderzoekers, voor wat Aalst betrof, er bleken ook heel wat documenten ‘verdwenen’ te zijn. Uit het dossier zijn verschillende cruciale PV’s verdwenen of gestolen. Net zoals er een heleboel bewijsstukken - tot autowrakken toe - zijn verdwenen. Of gestolen.

Voorbeeld: Tijdens een bezoek aan Advocaat - wijlen - Xavier Magnée, kon deze man tot zijn eigen - gespeelde? - ontsteltenis geen enkel stuk vinden waar wij naar vroegen. Hij stelde zelf vast -samen met ons- dat ze ontbraken! We vroegen Meester Magnée naar de initiële verhoren van Madani Bouhouche en Philippe De Staerke. Twee cruciale stukken.

De Bende zit bij u

Waarom geen onderzoek naar de personen IN uw onderzoek die deze PV’s hebben gestolen? Die PV’s hebben vervalst? (Voorbeeld: Parket Nijvel.) Die bewijsstukken hebben ontvreemd? Die dwaalsporen hebben aangelegd? Waarom hebben deze personen dat jarenlang ongestoord kunnen doen? Waarom gaat u daar uw ontbrekende documenten niet zoeken? De zogenaamde ‘Bende van Nijvel’ zit bij U, Mevrouw. In uw eigen onderzoek. En niet bij Mevrouw Callebaut in Aalst.

Onderzoekers als A., V., A., R., V., F. (Namen bekend bij de auteur en Mevrouw Callebaut), waren onderzoekers met een alles behalve cleane achtergrond. Allemaal hadden zij ongehinderd toegang tot de dossiers. Tot de daders. Jaren lang. Zij hebben collega’s die wel diepgaand onderzoek wilden doen op verkeerde pistes gezet, geïntimideerd en ronduit tegengewerkt. Buiten gewerkt. (Voorbeeld: wijlen Roger Romelart). Ook hier zijn helaas veel meer voorbeelden beschikbaar.

Eis

Om al deze redenen eisen wij de restitutie van al de persoonlijke documenten en documentatie van Mevrouw Callebaut. We zien geen enkele reden waarom u toegang tot die documenten zou kunnen nodig hebben. Geen enkele. Wel integendeel. Volgens onze kennis van zaken zijn deze documenten veel veiliger bij Mevrouw Callebaut dan bij uw onderzoeksteam. Daar worden ze door medewerkers van de daders gestolen.

Conclusie

Mevrouw Onderzoeksrechter en uw team, wordt het geen tijd - in plaats van de archieven van een weerloze Mevrouw Callebaut te plunderen - dat u de documenten die u mist gaat zoeken waar ze zich echt bevinden? Namelijk bij die personen - uit uw onderzoekscel - die ze onrechtmatig gestolen hebben? (Bijvoorbeeld: Bij onze Veiligheid van de Staat en de voormalige SDRA? Op hun last hebben verschillende Procureurs des Konings - vele tientallen - cruciale PV’s uit de dossiers van de zogenaamde ‘Bende van Nijvel’, ‘CCC’, en andere dossiers doen verdwijnen.) Ook werden meerdere PV’s door onderzoekers zelf gestolen, of vervalst. Dit laatste al dan niet onder druk van - alweer de verantwoordelijke Procureurs des Konings. Moeten uw onderzoeksacties niet tegen deze dieven gericht zijn? Tegen deze saboteurs van het onderzoek? In plaats van weerloze en ouder wordende weduwen te intimideren en te overvallen die alle documenten al die tijd op een gewetensvolle en secure wijze bewaard hebben?

Of ontbreekt het u - en uw team - hiervoor aan de gepaste moed?

Als u die moed niet kunt opbrengen om de echte waarheid te laten zegevieren; de echte dieven van deze PV’s te vervolgen; de echte saboteurs van het onderzoek te vervolgen; dan moet u - wat mij betreft - uw opdracht, en deze van uw team, teruggeven. Als u die moed niet hebt, dan hebt u gefaald. En zult u blijven falen.

Het is de hoogste tijd voor de demystificatie van het ‘Bende-Onderzoek’ dat in werkelijkheid nooit een onderzoek die naam waardig is geweest.

Mark De Wit, Een goede vriend van Mevrouw Marie-Jeanne Callebaut

Ik probeer samen te vatten en conclusies te trekken.

De daders van Aalst zijn gekend (ook hun voertuigen zijn gekend). Minstens Mevrouw Callebout en meester Dirk De Meereleer uit Aalst kennen de daders want zoals je beschreven hebt staan ze vermeld in een PV dat de ene bezit en dat de andere gezien en gelezen had. Straf, heel straf.

En wat met Vos en Ruth die het bestaan van dit PV ontkenden? Logen zij? Wisten ze van niets? Hadden ze het dossier niet gelezen of beschermden ze de daders? En logen ze opnieuw toen ze te kennen gaven dat er geen nieuwe feiten in dat PV stonden? Dat zou dan willen zeggen dat Vos en Ruth het onderzoek manipuleerden? Zonder die twee hadden we de daders van Aalst gekend?

Bijkomende vraag, was dit de reden waarom het dossier bij Mevrouw Callebaut weggehaald en in beslag genomen werd? En moeten we hieruit nu concluderen dat niemand behalve de huidige cel dit PV bezit? Tot in de eeuwigheid ... want zeer waarschijnlijk geen verjaring meer. Sluss. The END.

Zal nog eens herhalen wat je daar schreef he: "Dit PV bevatte heel gedetailleerde persoonsbeschrijvingen en beschrijvingen van de voertuigen van de daders en hun bewegingen in het centrum van Aalst."

Allez, dan toch 1 bendefeit opgelost.

Parkhotel Kortrijk, 5 oktober 2010. Philippe Vermeersch maakte als lid van de BOB van Aalst deel uit van de Delta-cel van Dendermonde. Het grijze haar in een staartje, om de hals een gouden ketting, eerder tenger gebouwd, rokershoest. Hij benadrukt voor de zoveelste keer dat dankzij hem in november 1986, één jaar na de bloedige overval op de Delhaize van Aalst, twee zakken met bendevoorwerpen uit het kanaal Brussel-Charleroi werden opgevist. Hij was maandenlang de persoonlijke ondervrager van Johnny de Staerke (*Philippe), die verdacht werd van deelname aan de slachtpartij in de Delhaize van Aalst. Vermeersch is er honderd procent van overtuigd dat de gangster betrokken was bij de bende. Pas na een grondige herlezing van het dossier - en niet dankzij een tip van het milieu zoals hier en daar werd beweerd - besloot de Delta-cel opnieuw te dreggen in de kanaalkom van Ronquiéres waar toen toevallig een Duits schip met speciale dregapparatuur in de buurt lag.

Bron: Guy Bouten, De Bende van Nijvel en de CIA (p. 243)

Dessalniettemin: Vermeersch deelde een informant (of kreeg een informant toegespeeld?) met Yves Zimmer van de GP-Brussel. Deze informant zat in de omgeving van De Staerke. Valt dit in verband te brengen met de Brusselse GP'er Marnette (de "buddy" van Zimmer) van wie wordt gezegd dat hij een tip kreeg dat er wat in Aalst ging gebeuren en die vlak na de overval in een burger-Golfje met zwaailicht in Denderwindekke (of Denderleeuw?) is gezien? Hij zou zich, op weg naar Aalst, omgedraaid hebben toen hij over de politieradio hoorde dat er een aanslag op de Delhaize was geweest.

Overigens waren ook Francis Dossogne en Georges Vandycke informanten van Zimmer, ze waren ook bevriend en deelden hun politieke opvattingen. De hele bups, inclusief Marnette en Reyniers, kwam dan weer bij club Jonathan over de vloer. De 100% zekerheid die Vermeersch geeft over dat er iets in het kanaal lag doet, ondanks zijn ontkenning, vermoeden dat er idd via een informant (al dan niet via Zimmer) heeft aangegeven dat er bewijsmateriaal gedumpt was.

En niet veel later is het bonje tussen Delta en de GP-Brussel, Delta-speurder kolonel Eric Sack had het in de tweede bendecommissie over de 'etterbuil die moest worden weggesneden', en hij noemde de toenmalige commissarissen Yves Zimmer, Georges Marnette en Reyniers.

Een gewezen Brusselse magistraat, die indertijd onderzoek deed naar terreurorganisatie CCC en de Bende van Nijvel, verklaarde een jaar later in een brief aan onder meer de partijvoorzitters dat het onderzoek naar de Bende van Nijvel gesaboteerd werd en dat Bouhouche en Beijer bescherming kregen.

Dat dus niet alleen, zoals eerder gezegd werden hun namen (en nog anderen bij de rijkswacht) uit het gerechtelijk onderzoek dat de basis zou vormen voor het 'proces François' of noem het maar 'proces farce' geweerd. 

Met succes.

Op 3 september 2008 begon het proces Habran. Eén van de beklaagden was Jean Renson. Over deze persoon zegt Habran het volgende: "En Jean Renson is al honderd jaar mijn beste vriend." Maar die Renson heeft - althans volgens privé-detective André Rogge - een paar zeer interessanten vrienden. Het volgende verhaal komt uit het boek Het riool van België van André Rogge.

(...) In het betoog van Reyniers (Rogge was goed bevriend met GP'er Frans Reyniers, nvdr) is er één element dat mijn aandacht trekt. Er is een verband tussen de Bende van Nijvel en een overval op een wapenhandel in Waver in september 1982, een aanval waarbij een politieagent gedood werd. De daders zijn toen op de vlucht geslagen in een blauwe Volkswagen Santana, die dezelfde avond brandend teruggevonden zou worden in Watermaal-Bosvoorde, aan de rand van het Zoniënwoud, in de onmiddellijke omgeving van Brussel. Reyniers: "Laat in de nacht die volgde op de overval op de wapenhandel in Waver, kwam Renson (Renson en Rogge kenden elkaar van vroeger, nvdr) mij thuis in Edingen opzoeken. Hij was behoorlijk in de war. Hij vertelde mij over die overval en die uitgebrande wagen."

In 1985 heb ik al door dat Renson een van de informanten van Reyniers is. Renson heeft hem belangrijke informatie bezorgd, die leidde tot de arrestatie van twee Belgische misdadigers die in de omgeving van Parijs ondergedoken waren. Reyniers is op de hoogte van mijn persoonlijke grieven tegen Renson, maar uit voorzorg herinner ik hem er nog eens aan, om aan te tonen dat mijn verslag over de overval op de wapenhandel in Waver opgesteld is zonder wraakgevoelens of rancune, ook al is die gerechtvaardigd, te laten meeslepen.

In de nacht van 30 september op 1 oktober 1982 belt Renson me dus uit bed om hem een belangrijk probleem te helpen oplossen. In de late namiddag of late avond maakten hij en een zekere De Staerke een wandeling in Watermaal-Bosvoorde, niet ver van de plek waar enige tijd later de uitgebrande Santana zou worden teruggevonden. De twee mannen werden onderworpen aan een routinecontrole op de openbare weg en moesten hun identiteitspapieren aan de politie-agenten overhandigen. De documenten werden meegenomen in het politiebusje om ze op hun echtheid te onderzoek, waarna de twee mannen hun weg mochten verder zetten. Naar zijn eigen zeggen, hoorde Renson later via de radio of televisie van de overval in Waver en de ontdekking van de uitgebrande Volkswagen, op een paar honderd meter van de plek waar zijn identiteit gecontroleerd was.

Om een lang verhaal korter te maken: Renson vraagt aan Rogge of hij kan nakijken of zijn naam en de naam van zijn metgezel zijn opgeslagen in de centrale computer van de politie. Hij is bang dat de politie een verband zou kunnen leggen tussen hun aanwezigheid en de uitgebrande wagen. Volgens Renson had zijn metgezel - Philippe De Staerke - valse papieren en een wapen bij.

(...) loopt er rond zeven uur 's avonds een telefoontje binnen bij de Aalsterse vrije radio Mi Amigo. De DJ van dienst, artiestennaam Harry Van Praag, neemt de hoorn op. Harry presenteert een ambachtelijk gemaakt verzoekplatenprogramma, en hij is alleen in de studio. "Een zachte stem zei: 'Ik zou een plaatje willen aanvragen voor de Bende van Hofstade in naam van de Bende van Nijvel. De Marlets met Te voet naar Scherpenheuvel. Liefst draaien voor kwart voor zeven of om kwart over zeven precies, zeker niet later. Anders is het te laat. Ik mag er toch op rekenen?' 'Komt in orde,' heb ik geantwoord. 'Is dat alles?'"