Tussen 1983 en 1986 pleegde een familiale bende in Wallonië meer dan 80 misdrijven zonder dat de politie hen kon opsporen. Het is pas nadat een vrouwelijk bendelid uit de biecht klapte (omdat haar man haar bedroog), dat de bendefeiten opgelost geraakten.
De bendeleden woonden in de regio van Hoei maar opereerden over heel het Waalse grondgebied. De bende was uit op het spaargeld van oude mensen die op het platteland woonden. Om te horen waar het spaargeld verstopt was deinsden de bendeleden er niet voor terug om de oudjes te martelen of zelfs te verkrachten.
De bende bestond uit vier mannen (Robert Delcour, Jean Godefroid, Daniël Godefroid, Robin Jacob) en drie vrouwen (Gina Godefroid, Blanche Delcour en Marie-Christine Jacob), allen uit eenzelfde familie. De jongste telg van de bende was de in 1965 geboren Daniël Godefroid. Ze hadden allemaal een normale job en de meeste van hen waren eigenaar van hun woning.
De bendenaam "bande des chauffeurs" (stokersbende) verwijst naar de criminelen die indertijd Waalse plattelandsbewoners terroriseerden, door o.a. de voeten van de slachtoffers te branden, opdat de slachtoffers zouden zeggen waar ze hun spaargeld hadden verstopt. Ze zochten hun slachtoffers voornamelijk op aan de hand van zoekertjes maar ook door onderzoek ter plaatse. Ze zochten hoofdzakelijk alleenstaande oudere mensen (60, 70 of 80 jaar oud) uit en bij voorkeur mindervaliden of dementen.
De daders sloegen steeds 's nachts toe en gingen daarbij fors te keer. Gemaskerd en met handschoenen aan en voorzien van een ijzeren staaf of een matrak sloegen ze ramen in, strooiden ze etenswaren rond, sloegen en bedreigden ze de slachtoffers. Meestal bonden ze de slachtoffers vast. Ook zouden ze één slachtoffer verkracht hebben en één slachtoffer doodgetrapt hebben.
In totaal heeft de bende een hondertal slachtoffers aangevallen in tientallen Waalse dorpen. Soms herhaalden ze hun misdrijf bij hetzelfde slachtoffer. Op die manier hebben ze, tijdens de vier jaar dat de bende toesloeg, in totaal vier miljoen Belgische franken buitgemaakt. Soms bedroeg de buit 50.000 Belgische franken, soms slechts 4.000 Belgische franken.
De feiten werden pas opgelost nadat een vrouwelijke bendelid haar man had aangegeven omdat haar man haar bedrogen had. Zonder deze aangifte was elk spoor naar de daders zoek. De daders zorgden er immers voor dat ze moeilijk opspoorbaar waren. De daders kwamen niet uit het misdaadmilieu, hadden geen strafblad en gingen heel voorzichtig te werk om geen sporen achter te laten. Zo zorgden ze er voor dat er geen vingerafdrukken waren, trokken ze de telefoonsnoeren uit, barricadeerden ze de toegangen en sloten ze de elektriciteit af zodat de slachtoffers niet onmiddellijk alarm konden slagen.
De bendeleden werden uiteindelijk in 1989 veroordeeld.
Meer info » Le Soir
Zo zien we maar dat een bloedband heel sterk kan zijn en een familiedaad jarenlang geheim kan houden. De modus operandi van deze Stokersbende doet voor een stuk denken aan de moord op Vanden Eynde in de Auberge des Chevaliers in Beersel.