Ik denk niet dat die coördinaten over dat spookhuis juist zijn. Dat komt alvast niet overeen met de beschrijving van de ligging door Patricia Finné:

En venant de Nivelles à l'entrée du Bois il y a un resto dont j'ai oublié le nom genre 'Chez Titine' [ze bedoelt 'Chez Torinne'], il faut rentrer dans le bois prendre la rue du Pire, il y a un renfoncement sur la droite qui permet l'accès aux véhicules et à partir de la il faut s'y rendre à pied la maison n'est pas visible de la route. Il y a une chaine plastique rouge et blanche indiquant "Propriété Privé". La maison se trouve à plus ou moins 200m.

Et voilà monsieur! Op onderstaande kaart is de zwarte auto de Golf die aan de kant stond en die opgemerkt werd door Philippe Clerbois (rijrichting aangeduid met gele pijl). De blauwe auto geeft de route weer die Clerbois samen met het bevriende koppel gemaakt heeft. Links beneden heb ik ook nog de rijkswachtcontrole aangeduid rechttegenover het restaurant Torinne. Het spookhuis weet ik niet zijn. Ik ben al meerdere malen naar het bos geweest maar ik kan het maar niet vinden. Trouwens zelfs Philippe Clerbois weet dat spookhuis niet zijn en hij kent het bos nochtans heel goed.

Na zijn pensioen wou Danny Collewaert zich herbronnen en maakte hij een pelgrimstocht naar Rome. Hij vertelt het volgende hierover:

"Mijn werk, als ex-commissaris van de federale gerechtelijke politie bezorgde me – tot op het allerlaatste - veel stress. Als idealist zette ik mij totaal in, soms ten koste van vrouw en kinderen. Gelukkig had ik een begripvolle vrouw die me ook in moeilijke tijden bleef steunen. Zelfs toen mijn pensioengrens naderde (56 jaar) bleef het werk (onterecht) op de eerste plaats staan. Ik was immers een "workaholic" en een "zenuwpees". Iets in mij zegde me dat dat de stap van werk naar pensioen geen makkelijke zou zijn."

"Langzaam realiseerde ik me dat "leven om te werken" en niet "werken om te leven", een veel betere levensvisie zou zijn geweest. Gedane zaken maken geen keer en dus wilde ik die overgangsfaze in mijn leven echt benutten om mij serieus te bedenken voor mijn verdere levensjaren. Ik wou me serieus bezinnen – een andere mens worden – rustiger worden, kortom mij herbronnen en andere waarden gaan hanteren voor mijzelf en zeker ook t.o.v. mijn familie."

"Een solo-pelgrimstocht te voet naar Rome (o.a. dwars over de Alpen, de Apenijnen, de Toscaanse heuvels), een huzarenstukje waar ik niet alleen de grenzen van mijn eigen kunnen zou verruimen, maar ook en vooral mijzelf serieus zou tegenkomen en diep zou kunnen nadenken over de zin van mijn verdere leven – bleek dan voor mij de enige mogelijkheid. Een “uitdaging” die meteen de klik naar "anders leven" zou betekenen. Omwille van mijn job had ik ook een verkeerde kijk op de maatschappij gekregen."

"Deze beroepsmisvorming deed me soms twijfelen aan de oprechtheid – goedhartigheid van de mens in het algemeen. Mijn vriendenkring, waaronder een ex-priester overtuigde me nog voor mijn vertrek, dat de wereld helemaal niet zo verdorven was als ik meende. Men voorspelde mij dat wanneer ik mij er zelf voor openstelde ik terecht zou kunnen voor een slaapplaatsje bij velen en ik de “goede” mens aan den lijve zou ervaren."

In Beetgenomen schrijft Hilde Geens:

De volgende nacht, de nacht van zondag op maandag dus, gebeurden er nog twee dingen. Een frituuruitbater die aan de zwaaikom van het Kanaal Charleroi-Brussel bij Ronquières sliep in zijn caravan, werd kort na middernacht gewekt door het dichtslaan van portieren. De man, die al een paar keer ongewenst bezoek had gekregen, had zijn karabijn tevoorschijn gehaald en was aan het raam gaan kijken. Hij was carrosseriehersteller geweest, had altijd in garages gewerkt en wis iets van auto's. Hij zag twee oudere mannen in de weer bij een donkere, oude Golf, een vijfdeurs. Vlakbij stond een grotere bleke wagen van het type break, mogelijk een Renault 20 of 30 of een Passat. De mannen prutsten aan de voor- en achterkant van de Golf en de getuige dacht dat ze bezig waren om een nummerplaat te vervangen. Een derde man was de hele tijd in de Golf blijven zitten. Een andere ooggetuige had dezelfde scène gezien en vertelde de politie dat een van de drie inzittenden naar de oever was gelopen en dat er op dat ogenblik iets op het water dobberde, mogelijk een plastic zak. Later werd bij de sluis ter hoogte van Virginal de kolf van een geweer opgevist. Na een kwartier waren beide wagens met gedoofde lichten weggereden.

Het is interessant om bovenstaande tekst eens te vergelijken met wat Gilbert Dupont geschreven heeft op pag. 216 van het boek De Bende: een documentaire over het fameuze PV 2420:

(…) Amper 1.5 km daarvandaan, langs de oever van het kanaal Brussel-Charleroi heeft een getuige - zo wordt diezelfde dag in het proces verbaal vastgelegd - mannen zakken in het water zien gooien. Het is een bizarre getuigenis. Het PV draagt nummer 2420, farde 38 van het onderzoek. De kerels die de zakken dumpten, zo verklaart de getuige, kwamen ter plekke met een Golf GTI en een helderkleurige Mercedes. Verder verklaart de man: "Bij herhaling heb ik twee wagens opgemerkt dicht in de buurt van het ponton van Ronquières. Het ging om een Renault 30 of een Passat van witte kleur, en een Golf GTI, eerst metaalgrijs, daarna groen. Het is deze laatste die men heeft teruggevonden in het bos van La Houssière.

In deze wagens zaten meestal enkel bestuurders. In zeldzame gevallen zat er een passagier op de achterbank van de Golf. Het zijn deze personen die de wapens in het water wierpen die werden teruggevonden, en tevens de kogelvrije vest, de baby-koffer en het geld van de Delhaize in Aalst. Ze wierpen ook de nummerplaten van de Golf in het water, maar ik weet niet of zij werden teruggevonden. In feite kwamen de mannen steeds tijdens het weekend, 's nachts. Misschien verkenden zij de omgeving? Nachtelijke marsen werden eveneens georganiseerd voor de overvallen in Overijse, Eigenbrakel en Aalst. Ze waren met een half dozijn, de personen die eraan deelnamen. Onder hen bevonden zich een jonge vrouw en een jongentje. Op een dag hoorde ik de knaap zeggen dat hij een blaar op zijn voet had. Allen droegen militaire kledingstukken. Het gezelschap leek niet gewapend."

Dus volgens Geens heeft de frituuruitbater een donkere oude vijfdeurs Golf gezien. Volgens het PV 2420 zag de frituuruitbater echter de groene Golf die uitgebrand werd teruggevonden in het bos van Houssière. Die uitgebrande Golf was echter een driedeurs en splinternieuw.

Geens zegt ook dat de frituuruitbater een carrosseriehersteller is geweest en iets van auto's kende. De man moet dus zeker het verschil gezien hebben tussen een nieuwe en een oude Golf en tussen een drie- en een vijfdeurs. Bovendien is hij dan de zoveelste getuige die iets over auto's weet. Er is al de mysterieuze getuige en ontdekker van de achterbank in Beersel. Daarnaast is er de getuige die de zwarte Golf van Van Camp zonder achterbank gezien heeft aan de automobielinspectie in Lobbes en nu blijkt de frituuruitbater in Ronquières ook al een autokenner te zijn.

De tweede getuige zag 'iets' op het water dobberen. Volgens de ooggetuige was het mogelijk een plastic zak. Die getuige was daar dus blijkbaar niet zeker van.