Dit is toch ook een vreemd artikel. Heb niet het volledige artikel, zit achter betaalmuur:
Hilde dacht decennialang dat haar man onmiddellijk was gestorven in Heizeldrama, tot die ene foto opdook: “Ik was totaal in de war”
Hilde Vandaele (59) kreeg in 1985 te horen dat haar echtgenoot Dirk in het Heizeldrama een steen tegen zijn hoofd had gekregen en in het stadion vertrappeld was door supporters. Dertig jaar probeerde ze het verlies van haar man een plaats te geven. Tot een foto opdook van een man in een rode trui, schreeuwend op een vensterbank tussen de vele dodelijke slachtoffers. “Zijn neus, zijn haar, zijn gezicht… Die man lijkt sprekend op Dirk”, zegt Hilde. Nu wil ze eindelijk de waarheid weten.
Hilde Vandaele (59) draagt vandaag nog steeds de gouden ring van haar overleden echtgenoot Dirk Daeninckx, die op zijn 27ste omkwam bij het Heizeldrama. Zijn ring, met hun gegraveerde initialen, zijn horloge en portefeuille zijn zowat het enige wat ze van haar toenmalige man terugzag. “Op de dag van de wedstrijd was ik gewoon op mijn werk in het slachthuis van Ruiselede, terwijl Dirk in de Heizel zat voor de finale tussen Juventus en Liverpool”, vertelt ze bij haar thuis in het West-Vlaamse Dentergem over die noodlottige 29 mei 1985. “Na de wedstrijd zou hij met de bus terugkeren. Maar kort na middernacht werd aan mijn deur gebeld. De politie. Ze moesten niets zeggen. Ik wist genoeg.”
Hilde kreeg te horen dat Dirk – zelf een fervent amateurvoetballer en supporter van KV Kortrijk – een van de 39 dodelijke slachtoffers van het Heizeldrama was. “Ze vertelden mij dat Dirk in het stadion een steen tegen zijn hoofd kreeg, die zijn slaap heeft geraakt. Hij zou daardoor gevallen zijn en werd vertrappeld door andere supporters. Met die uitleg heb ik het moeten doen en heb ik meer dan twintig jaar lang geprobeerd om alles een plaats te geven. Ik had het voor mezelf proberen af te sluiten. Ik kon niet anders. Ik moest wel verder en dat is me ook gelukt. Ik heb mijn nieuwe man Marc leren kennen en ik heb vier kinderen en een kleinkind. Maar plots dook enkele jaren geleden die ene foto op. Ik was compleet in de war.”
Die ene foto is intussen een iconisch beeld geworden. Het was Sport/Voetbalmagazine dat het beeld van fotograaf Michel Damanet vijf jaar geleden plaatste bij een herdenkingsartikel over het Heizeldrama. De foto werd genomen in de catacomben van de Heizel. Op de grond, in de schaduw, liggen de lichamen van een twintigtal overleden supporters. Op een grijze vensterbank, waar de zon op weerkaatst, schreeuwt een man zijn verdriet of pijn uit. Hij draagt een rode trui, mist één schoen, en wordt getroost of geholpen door een andere man.
“Ik was helemaal van mijn melk toen ik die foto voor me zag”, zegt Hilde. “Ik ben doorgaans nochtans een harde tante en word niet snel emotioneel. Maar toen sloeg ik echt in paniek. Die man in zijn rode trui lijkt sprekend op Dirk. Zijn neus, zijn haarsnit, zijn gezicht… De gelijkenissen zijn te frappant. Zeker als je de foto op zijn rouwkaartje ernaast legt. Maar als die man op de foto effectief mijn man is, dan betekent dit dat het autopsieverslag niet klopt.”
Het lichaam van Dirk heeft Hilde zelf niet geïdentificeerd daags na het drama. “Dokters raadden me dat af omdat ik vier maanden zwanger was van onze dochter”, zegt ze. Haar vader en de vader van Dirk deden het in haar plaats. Als de man op de foto inderdaad haar toenmalige echtgenoot is, blijft de vraag hoe hij nadien overleden is. “De man op die foto ziet er inderdaad niet stervende uit, maar je kan nadien ook een hartaanval krijgen. Kijk zelf: al dat leed, al dat verdriet, al die lijken. Het is perfect mogelijk dat je dan hysterisch wordt en even later sterft aan een hartaanval. Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat men tijdens die immense chaos geen verder onderzoek bij alle slachtoffers heeft verricht. Maar toen ik die foto onder ogen kreeg, dacht ik onmiddellijk: “Ze hebben mij foefkes wijsgemaakt. Die autopsie op Dirk klopt niet.”
Toch durft Hilde niet met zekerheid te stellen dat de man in het rood haar echtgenoot is. Daarvoor is ze te veel details vergeten, geeft ze toe. “Neen, ik kan me echt niet herinneren of Dirk zo’n trui had en of hij zulke schoenen droeg. En op de foto kan ik ook niet goed genoeg zien of de ring en het horloge van die man overeenkomen met die van Dirk. Maar ik wil het nu allemaal wel zeker weten. Want áls het Dirk was, dan heeft hij langer geleefd dan ik al die tijd dacht. Wat als hij daar nog een uur of langer op die vensterbank heeft gezeten? Wat is er dan allemaal in zijn hoofd omgegaan? Ik weet dat ik die gedachten nooit zal kennen, maar ik wil wel de waarheid weten over het lot van mijn man.”
Antwoorden krijgen
Al vier jaar probeert Hilde daarom bij het Rijksarchief in Brussel binnen te geraken om het autopsierapport van Dirk in te kijken. Maar ondanks tal van telefoons, mails en aanvragen wordt ze aan het lijntje gehouden en kreeg ze nog steeds geen inzage. “Sommige mensen denken: Dat verandert toch niets meer. Maar ik vind dat ik als echtgenote het recht heb om te weten of dat autopsieverslag juist was. Ik wil zijn foto’s van toen bekijken. Gek genoeg kreeg ik wel al te horen dat er één belangrijke pagina van zijn autopsierapport uit het archief verdwenen is. Ik begrijp dat niet, en zal daarom blijven aandringen om zijn volledige dossier te mogen lezen.”
Daarnaast koestert Hilde nog de voorzichtige hoop om ooit de man te ontmoeten die zich op de foto ontfermde over de persoon met de rode trui. “Die man weet misschien meer. Misschien werd er een naam genoemd. Misschien herinnert die persoon zich nog wat er gezegd werd. Misschien kan die man mij verder helpen. Ik hoop dat die persoon zich ooit eens kenbaar maakt. En als het uiteindelijk niet Dirk was op die foto, dan wil ik het ook weten. Dan stopt dit verhaal. Maar dan kan ik het tenminste afsluiten.”
Bron: Het Nieuwsblad | 6 Juni 202
Los van dit artikel is het ook een ideaal moment om enkele moorden te camoufleren.