Wel Ben wat je hierboven hebt geschreven kan wel eens het allerbelangrijkste zijn van héél het Bendedossier. Bovenstaande tekst bracht mij nl. serieus aan het denken over de wapenvondst in Ronquières. Voor alle duidelijk wil ik stellen dat ik met mijn onderstaande redenering hier niemand mee wil beschuldigen. Ik denk gewoon hardop mee en probeer de knoop te ontwarren rond het dossier. Maar volgende redenering, die louter een hypothese is, zou een mogelijke verklaring kunnen zijn op de vragen waarom het dossier plots aan Troch werd onttrokken, waarom héél het onderzoek vastzit, waarom er niemand iets zegt tot na de verjaring en waarom er geen match gevonden wordt met het DNA-spoor op de kogelwerende vest.

Eén (of meerdere) Delta-speurder heeft misschien, ondanks zijn volle goede bedoelingen en goed speurwerk, ongewild het onderzoek jammer genoeg finaal de das om gedaan. En dit door enerzijds de absolute drang om de daders te klissen en anderzijds door het gebrek aan geluk na de wapenvondst in Ronquières.

Hypothese over de wapenvondst in Ronquières: Eén van de speurders krijgt een tip van een tipgever, die absoluut buiten schot wil blijven van het onderzoek (uit vrees voor zijn leven), over de opslagplaats waar de bendewapens bewaard worden. Zonder zijn oversten te verwittigen begeeft de speurder zich naar deze bewuste plek (huis, garagebox, loods, ...). Hij vindt daar inderdaad wapens, een bebloede kogelwerende vest en de geldkoffer uit Aalst. Probleem is echter dat hij daar illegaal aanwezig is en géén huiszoekingsbevel heeft. Hij kan dus niet zomaar melden dat hij bewijsmateriaal heeft gevonden en kan deze niet in beslag nemen. Dit zou meteen een procedurefout zijn en de inbeslaggenomen wapens zouden nietig verklaard worden als bewijsmateriaal en nooit meer in het onderzoek of procesvoering mogen gebruikt worden. Er zou zelfs geen ballistisch onderzoek op de wapens mogen gebeuren. Hij keert terug naar zijn bureau en denkt na over een manier om de wapens toch legaal in het onderzoek te krijgen. Hij zoekt aanwijzingen in het dossier om de nodige motivatie te vinden voor een officieel huiszoekingsbevel voor deze plek. Hij vindt echter niets dat juridisch sterk genoeg is dat een huiszoekingsbevel zou rechtvaardigen.

Hij heeft enkel maar goede bedoelingen en wil absoluut de daders achter de tralies wil krijgen maar maakt toch een fout. Hij redeneert (met of zonder medeweten van Troch) dat wanneer hij de wapens naar een andere plaats brengt waar wél mag gezocht worden deze wel legaal kunnen gevonden worden. Hij weet dat in 1985 Deprêtre in het kanaal in Ronquières laten zoeken heeft (maar niets gevonden) en dit op basis van een getuigenis die geacteerd werd in een PV waarin de getuige zegt iets gehoord te hebben de nacht na de feiten in Aalst. Het kanaal is dus de perfecte plek voor het bewijsmateriaal. De speurder steekt het bewijsmateriaal in zakken en dumpt ze op dezelfde plek waar een jaar voordien gezocht werd. Hij haalt het PV van de getuige boven en laat duikers komen die deze keer de zakken vinden. De wapens kunnen nu dus wel gebruikt worden als bewijsmateriaal en kunnen ballistisch onderzocht worden. Jammer genoeg heeft de speurder het geluk niet aan zijn zijde want het technische sporenonderzoek levert niets op. Er is géén enkel spoor naar de echte daders te vinden op het bewijsmateriaal (toen was er nog geen sprake van DNA onderzoek).

De Minister van Justitie komt dit voorval op één of andere manier te weten en is daar razend over. Zo razend dat hij het dossier meteen van Troch afpakt zonder Troch daarvan te verwittigen. De Minister beseft echter ook dat het onderzoek helemaal om zeep is want zelfs al vinden de speurders van Nijvel wél duidelijke sporen naar de daders, zullen nog de daders onmiddellijk op het geknoei en manipulatie met het materiaal door de speurders wijzen omdat de daders wéten dat de speurders zelf de wapens in het kanaal hebben gesmeten. De Delta-speurder, Troch noch de tipgever kunnen hierover iets publiekelijk zeggen. Om géén gezichtsverlies te lijden en om een revolte van de Belgische burger te vermijden ziet de Minister maar één oplossing en dat is doen alsof het onderzoek nog lopende is en er nog gezocht wordt in de hoop dat er ondertussen wel een ander technisch spoor wordt gevonden maar niet op de gevonden materialen in Ronquières.

Tot zolang de feiten niet verjaard zijn, houden ook de daders de lippen stijf op elkaar omdat ze weten dat er géén technische sporen naar hen zijn. Ze zwijgen tot zolang de speurders hen zullen vinden. Dan pas zullen ze spreken en zullen ze meteen zeggen dat de speurders het onderzoek hebben gemanipuleerd. Zolang de feiten niet verjaard zijn kunnen de daders nl. moeilijk luidop of openbaar gaan zeggen dat de speurders met bewijsmateriaal hebben geknoeid omdat ze anders zichzelf zouden verraden en misschien publiekelijk gelyncht worden. Voor de daders komt het dus zeer goed uit dat er geen sporen gevonden worden.

Bovenstaande kan ook verklaren waarom sommigen (speurders, gangsters en politici) vertellen dat alles getrukeerd is, dat het onderzoek gemanipuleerd is, dat het Bendedossier een staatszaak is en dat de zaak nooit zal opgelost worden. Hoe jammer dan ook voor de slachtoffers en hun familie.

Als geen onderzoek werd gedaan over Brouette door het gerecht van Nijvel voor de feiten van 1983 dan is het ook niet zeker dat de speurders zijn alibi voor 1985 gechekt hebben.

Je schrijft dat hij medio 1984 al weer vrij kwam. Vanaf wanneer zat hij vast?

De oude?

Bon, tijd om ook hier een paar wijd verspreide foutieve geruchten uit de wereld te helpen:

• De zoon van Vanden Eynde is formeel over de aktetas met belangrijke documenten van zijn vader. Toen hij het lichaam van zijn vader ontdekte stond de aktetas onaangeroerd in de kamer. Het zijn de speurders die de aktetas hebben meegenomen.

• Er is dikwijls geschreven dat Vanden Eynde en Angelou voor hetzelfde taxibedrijf zouden gewerkt hebben. Dit is niet juist. Beiden waren effectief taxichauffeurs in Brussel op hetzelfde moment doch niet voor hetzelfde bedrijf.

En dan nog een paar belangrijke zaken rond Vanden Eynde:

• Substituut Godbille heeft aangetoond dat José Vanden Eynde Jacques Van camp gekend heeft. Volgens de zoon van Vanden Eynde, heeft zijn vader hem éénmaal meegenomen naar het restaurant Au Trois Canards. Een notaris had hem nl. als vriendendienst gevraagd om daar een pakje af te geven.

• José Vanden Eynde was gefascineerd door Franco. Vóór de tweede wereldoorlog verliet Vanden Eynde België om te gaan dienen in de 'Legion Condor', een luchtmacht die tijdens de Spaanse oorlog gevochten had in het kamp van de nationalisten. Vanden Eynde was goed bevriend met Léon Degrelle. De twee mannen leerden elkaar kennen op universiteit van Leuven, waar ze in hetzelfde studentenhuis verbleven. Daarna bleven beide mannen via brieven corresponderen. Vanden Eynde werd zelfs uitgenodigd voor het trouwfeest van de dochter van Degrelle.

• De zoon van Vanden Eynde heeft zich steeds vele vragen gesteld over het motief van de moord op zijn vader. Hij heeft hier steeds een schuldgevoel over gehad. De daders zouden oorspronkelijk niet voor zijn vader maar voor hem zijn gekomen. In 1982 vertoefde Marc Vanden Eynde nl. in een bepaald milieu dat niet twijfelde om geweld te gebruiken. Omdat Marc Vanden Eynde continu bedreigingen ontving besloot hij om één maand na de moord op zijn vader te verhuizen naar Afrika waar hij veertien jaar zou verblijven. Hij verhuurde zijn woning in België aan Maurice Florizoone. Woning waar vervolgens ingebroken werd. De vraag is natuurlijk door wie? Door de moordenaars van zijn vader? Zochten ze iets dat ze in de Auberge niet gevonden hadden? Een aantal PV's spreken van een videocassette die tijdens een roze ballet zou gefilmd zijn en waarvan José Vanden Eynde een kopie zou hebben gekregen via zijn relaties. De cassette zou bewaard zijn geweest in een aktetas waaraan José Vanden Eynde bijzonder gehecht zou zijn geweest en die hij voor hemzelf en zijn familie als een levensverzekering beschouwde. Feit is dat volgens zijn zoon, de aktetas niet door de moordenaars is aangeraakt.

Bron: L'histoire vraie des tueurs fous du Brabant (Leurquin-Finné)