Openbare aanklagers en onderzoeksrechters hebben zich ook aan wetten en instructies te houden, die geen uitzondering krijgen omdat het toevallig om een misdrijf gaat waar hooggeplaatsten achter zouden kunnen zitten. Zo is het in een rechtsstaat. Het tegenovergestelde, waarin de nabestaanden van de slachtoffers kunnen kiezen voor de verderzetting van een strafvervolging is het plaatsen van privébelangen boven het algemeen belang en dat druist in tegen de rechtsstaat.

In Humo staat: "HUMO Intussen is er weer heel wat gebeurd. Er is een andere onderzoeksrechter, en Eddy Vos leidt het onderzoek niet meer. Een paar weken geleden stelde procureur De Valkeneer van Charleroi voor om het dossier te laten kwalificeren als misdaad tegen de mensheid, zodat het nooit kan verjaren. Wat vinden jullie daarvan?"

Dat is een algemene vraag. Dat betekent dat men voorstelt om al dan niet speciale moorden, roofmoorden enzovoort nooit meer zouden mogen verjaren. Daar is veel voor te zeggen pro en contra. Dit betekent echter niet dat de nabestaanden van de slachtoffers dan ook telkenmale het recht krijgen om de knoop door te hakken en het één of het ander misdrijf als schending van een mensenrecht te catalogiseren. Dat is hun recht niet en het is goed dat ze dat recht niet hebben. De Bende zou hen chanteren of nog meer mensen laten "verongelukken" zodat er helemaal geen haan meer naar de eerste slachtoffers kraait.

Komaan Ben, dat is toch klinklare nonsens als je er wat dieper over nadenkt. Als de Bende mensen chanteert om naar de politie te gaan en die mensen weigeren hierom een vervolging, dan zouden de daders nooit gepakt kunnen/mogen worden volgens u?

Het zijn geen misdaden tegen de mensheid en in de praktijk zullen rechters zeggen dat de herinnering van de getuigen te wensen overlaat. Dus: geen zin.

Dit weekend las ik de Nederlandse vertaling van het boek Le dernier mensonge van Robert "Bob" Beijer. Misschien dat jullie het ook gelezen hebben en jullie hier je mening erover willen neerschrijven? Hier alvast mijn indrukken.

Sommigen zeggen dat de titel "De Laatste Leugen" goed gekozen is, omdat het van A-Z gelogen is. Indien dit waar is, spreekt het op dat vlak dan toch al de waarheid.

Voor de psychologen/profilers onder ons: Beijer heeft een afstandelijke relatie met zijn moeder, met zijn vader heeft hij wel een goede relatie, maar hij blijkt niet zijn echte vader te zijn. Deze laatste blijkt niet lang na zijn geboorte overleden te zijn.    

Tijdens een schaakpartij komt Beijer in contact komt met twee mensen van de Sovjet-Unie die hem rekruteren om de Belgische Rijkswacht via interne acties te destabiliseren. Naar eigen zeggen is Beijer's echte (en dus onbekende) vader communist geweest en is hij beïnvloed door mei '68, maar een uitwerking van deze linkse motieven om de Rijkswacht te destabiliseren is niet te vinden. Spijtig.

Om de wil van deze "Meesters" uit te voeren, laat hij zich buizen aan de ULB en de officierenschool om toch maar gewoon rijkswachter te Brussel te kunnen blijven. Op dat niveau kan hij meer betekenen, aldus Beijer. Hij doet er info, BOB, drugs,... Maar dat wisten wel al lang.

Voor ons zijn natuurlijk vooral de hoofdstukken waarin Bouhouche opduikt van belang. Beijer stelt het voor als zou hij de rustige, denkende diplomaat zijn en Bouhouche de wilde actieman. Bouhouche is bovendien rechts en racistisch. Deze linkse rakker en deze rechtse wildeman vormen een spil van bendes met wisselende samenstelling om de Rijkswacht te destabiliseren. De motieven van de itt Beijer rechtse en racistische Bouhouche worden niet uitgeklaard. B&B zijn nooit vrienden, maar spoken samen veel uit en krijgen na verloop van tijd een gemeenschappelijk verleden, wat hen bindt.  

Over wapens: Dekaise is de enige echte grote wapenkenner en -bouwer van België. Daarna komt Dery de "zelfverklaarde wapenexpert" waarop het gerecht een beroep doet als deskundige. Dan komen Bouhouche en Mendez: passionele wapenknutselaars die bij FN of elders gaan pikken als ze kunnen. Dan volgt de rest van de clubleden van o.a. 121 in Leopoldsburg. Mensen zoals Weykamp (waarvan Beijer de hint geeft dat hij flink kan schieten). Achteraan volgt Beijer, die maar een beperkt arsenaal heeft en die wordt uitgelachen door de rest van de club. Ze kennen elkaar allemaal en kopen en verkopen aan elkaar.    

Afluisterzaak: wordt uitgelegd: het was allemaal zo erg niet, ze waren met z'n vieren om het te doen. In het kader van ARI zullen Bouhouche en Beijer nog veel afluisteren.

Bomaanslag 9/10/1981: Als eerste (?) destabiliserende daad: een willekeurige bomaanslag die foutief als een aanslag op het leven van Goffinon wordt voorgesteld. Gevolg: de daders worden niet gepakt. (Beijer zegt niets over doodsbedreigingen na de bomaanslag.)

Aanslag op Vernaillen 26/10/1981: om de boel nog wilder te maken: een aanslag tegen rijkswachtofficier Vernaillen. Beijer, Bouhouche en handlangers willen hem echt vermoorden, maar het lukt net niet. Ze deden het niet uit wraak om het afluisterincident, wat daar tilde Vernaillen niet zwaar aan.

Diefstal wapens SIE einde '81: wordt helemaal uit de doeken gedaan. Ze hebben helemaal niets met die wapens gedaan, tot spijt van Bouhouche. Beijer wilde het niet. Hij wilde alleen het SIE een hak zetten, op die manier dat de bevolking zelfs het vertrouwen daarin zou verliezen.  

De moord op Zwarts is Bouhouche zijn verantwoordelijkheid: Beijer speelde een coördinerende, maar geen uitvoerende rol; dat laatste deed Bouhouche. Ook deze operatie wordt helemaal uitgelegd, behalve de afwikkeling dan. Zwarts lag drie dagen in een koffer opgesloten vooraleer hij vermoord werd. Draaide het om de papieren in de aktetas? volgens Beijer wel.

Bouhouche & Beijer stoppen na verloop van tijd bij de Rijkswacht en richten een detectivekantoor (ARI) op. Ze maken gebruik van alles wat ze leerden bij de Rijkswacht, hun kennissen daar, de papieren en fiches die ze daar kopieerden,... Vanzelfsprekend hebben ze succes (hun enige concurrent is Bob Louvigny). Beijer houdt zich bezig met de klantenwerving enz. Bouhouche met actie op het terrein. Bouhouche komt laat werken en is al vroeg weer naar huis: hij houdt zich ook bezig met andere zaken. Op een dag neemt hij Albert Raes en Smets mee naar de kantoren van ARI. Of ze willen werken voor de Staatsveiligheid? Zij mogen de zaken doen die de Staatsveiligheid niet mag/kan. Natuurlijk ! Van deze samenwerking zijn bewijzen, die Beijer in het boek uitlegt, zoals het voorstel aan VDB om zijn dossier te stelen. Ze hadden in het Justitiepaleis te Brussel al wat gestolen en kenden het op hun duimpje: voor hen zou het geen probleem zijn. Hoewel overtuigd van hun oprechtheid, wil VDB niet van hun diensten gebruik maken, want: "Als ze me zo niet pakken, pakken ze me wel op een andere manier." En waarom wil men VDB te pakken krijgen? Omdat hij de benoeming van een procureur heeft tegengehouden.

In 1984 legt Bouhouche zijn plan uit om de GB's af te persen. "De tunnel was een uitlopen van een plan van Bouhouche die in 1979, toen hij nog samen met Bob Beijer en Christian Amory bij de Brusselse BOB werkte, een aantal manschappen rond zich begon te verzamelen om op grote schaal warenhuizen af te persen." Lezen we op onze site, maar Beijer hoorde er dus maar van in 1984, toen de Bende al 1983 had afgewerkt. Chang is trouwens een kennis van Beijer die bekend was in het Chinese milieu. Chang en Bouhouche konden elkaar niet uitstaan, maakten ruzie en Beijer besloot de actie af te blazen. Amory en Chang vertelden later wat ze wisten, uit angst in verband met de Bende van Nijvel gebracht te worden.

De hoofdstukken over Mendez zijn ook interessant. Mendez (ook een dief) was ontdaan toen zijn wapens gestolen werden, hij verdacht in het begin Bouhouche nog niet. Die wapens waren niet verzekerd, dus van verzekeringsoplichting kon geen sprake zijn. Op een gegeven moment ziet Beijer een MAG in een auto in één van hun garageboxen liggen. "Is dat niet een MAG van Mendez?" Het antwoord: "Dat gaat zo maar niet, Mendez is een maat!" Later treft Beijer iemand in het buitenland die zegt dat hij met Bouhouche de diefstal gepleegd heeft. En dat ze een auto gebruikt hebben,  dezelfde die in die garage stond. (Beijer zegt het niet, maar ik denk dat dit Bultot is.)  

Mendez wordt vermoord, maar het enige wat Beijer daarover kan zeggen, is dat hij vermoord werd met typische Bouhouche-kogels en dat het wapen van Bouhouche gewoon aan zijn muur in diens huis hing, of althans, onderdelen daarvan, want Bouhouche haalde de hele tijd wapens uiteen om ze dan weer op een andere manier in elkaar te steken.  

Omwille van de moord op Mendez en het verkeerdelijk toewijzen van wapens aan Bende-feiten zit de politie het duo op de hielen. Beijer probeert zoveel mogelijk ARI-info te vernietigen. Uiteindelijk zegt hij op een persconferentie dat de Staatsveilgheid ook klant was. Wat hem door Bouhouche later niet in dank wordt afgenomen, maar Bouhouche zegt ook niet meer dan dat. Niks over de Bende of iets anders.    

Moord op Suleiman. Hoewel B&B elkaar niet meer zo goed vertrouwen, besluiten ze toch Suleiman een bezoek te brengen. Wat precies de bedoeling is, voor wie ze werken: dat blijft onduidelijk. Wat er gebeurt wordt wel verteld, evenals de kwalijke afloop met de gekende gevolgen.

De laatste hoofdstukken van het boek zijn van minder belang. Lees ze zelf maar wanneer ge op de trein staat te wachten.

Rijkswacht, gerecht, politiek, ... één kluwen van klungelaars die elkaar chanteren, macht proberen te pakken en Beijer heeft niks met de Bende van Nijvel te maken (die trouwens maar een paar keer terloops wordt genoemd).

Ik zie niet hoe dat een afleidingsmanoevre kon zijn. Als iemand als Lekeu begint over groep G, is het logisch dat onderzoekers in die richting gaan kijken en in hetzelfde milieu. De GAP zou dan gemakkelijker in beeld komen, dan als hij daarover in de eerste plaats gezwegen had.