Guido Torrez heeft de Luxemburgers wandelen gestuurd toen die een paar linken kwamen controleren.

"Toen de Luxemburgers in Brussel aankwamen, werd in zekere zin het kaf van het koren gescheiden. Volgens Paul Haan trok officier Schockweiler zich samen met majoor Torres terug in een kantoor en werden de Sûreté-officieren blijkbaar aan hun lot overgelaten in een aangrenzende kamer. Wat er uit voortkwam is bekend. Samen met hun Belgische collega's gingen ze al na tien minuten “drénken e Kiischtebéier”. Er werd veel over gesproken, maar niet zozeer over Ben Geiben dat de betrokkenen het zich vandaag de dag nog konden herinneren. Volgens Paul Haan werd al snel duidelijk dat de Belgen weinig tot geen interesse hadden in het observeren van de ex-Luxemburgse officier. Ze hadden genoeg aan hun hoofd met de “Tueries du Brabant Wallon”, een schandaal bij de Sûreté d'État, rechtsextremisten en de “Cellules communistes combattantes”.

Bron » www.wort.lu/luxemburg/

Van het Franstalige forum geplukt:

Hoe het perfide Bommeleër-spel begon

Eind januari 1984 werden explosieven uit een mijn gestolen gips in Helmsange. Nog geen twee weken later ontplofte de eerste bom...

21/04/2024 Een van de meest indrukwekkende hoofdstukken uit de criminele geschiedenis van Luxemburg begon 40 jaar geleden met een inbraak in een bergtunnel nabij Walferdange. In het weekend van 20 tot 23 januari 1984 hadden de criminelen maar één doel: het stelen van explosieven. Tot op de dag van vandaag weten we nog steeds niet waarom de criminelen precies daar toesloegen, in de gipsgroeve van Irthum. Ook vragen wij ons af of de inbrekers de locatie al wisten. Of dat ze gewoon de rails door de galerij volgden naar de plek waar het gips werd gewonnen.

Het was in feite daar, en nergens anders, dat de explosieven werden opgeslagen die werden gebruikt om de rotsen uit de gipsmijn te verwijderen. Maar de kwestie van de kennis van plaatsen doet zich ook om een andere reden voor. Zoals de toenmalige exploitant van de gipsmijn na de inbraak bij de rijkswacht van Bereldange aangaf, doorkruiste Mathias Irthum in 1984 in totaal twaalf kilometer aan galerijen de Sonnebierg van Helmsinger. Met een hoofdgalerij maar ook een dertigtal secundaire wegen had Mathias Irthum uitgelegd aan de gendarmes. Er was dus genoeg om in te verdwalen.

Twee mannen, duidelijk erg mager

De criminelen leken echter te weten waar ze heen gingen. Het waren er twee en ze waren duidelijk heel mager, want om de imposante ijzeren deur, die met een massieve stalen ketting was vastgezet, te kunnen passeren, moesten ze zich tussen de muur van de galerij en de deurposten wurmen. En dat kon alleen door te kruipen. Ondanks alle mogelijke valse aanwijzingen hadden de criminelen via een direct pad van ruim 400 meter de oude winplaats bereikt.

Dit bleek uit de voetafdrukken die ze achterlieten. Voetafdrukken die niet bewaard zijn gebleven. Simpelweg omdat het destijds geen standaardprocedure was. De schoenafdrukken waren daardoor nauwelijks bruikbaar gedocumenteerd. Hoe dan ook werd het belang van deze vlucht van januari 1984, de eerste in een zeer lange reeks, pas veel later duidelijk. Bovendien bleven veel elementen uit de reeks Bommeleeër-aanvallen lange tijd in de schaduw. Met uitzondering van één doorslaggevend punt: het spoor van de daders leidde naar het veiligheidsapparaat zelf en, preciezer, naar de speciale gendarmerie-eenheid, de Mobiele Brigade (BMG). Deze dieven werden in 1984, 1985 en 1986 daders van explosieve aanvallen met een duidelijk doel.

Wie de verbanden met CCC niet ziet is stekeblind volgens mij. Zijn er eigenlijk mensen op het forum die dit verband niet zien? Sorry dan voor deze stelling. Ik begrijp bijvoorbeeld zelf ook niet hoe klassieke muziek in elkaar zit en hoe ik er dus moet van genieten. En neen, ik kan niet bewijzen dat het geen gewone dievenbende was.

Delinquenten met een bijna ridderlijke identiteit

Ze wilden zo graag de staat destabiliseren, de slechte training van de veiligheidstroepen en hun gebrek aan uitrusting publiekelijk aan de kaak stellen, dat deze tekortkomingen voor iedereen zichtbaar leken. Iedereen kon zien dat het land niets te verzetten had tegen criminele bendes. En dat er daarom een veel sterkere en modernere wetshandhaving nodig was.

Maar hoe nobel deze zaak op het eerste gezicht ook mag lijken, de Bommeleeër hebben het land zo bang gemaakt met hun verraderlijke spel van bandieten en gendarmes dat de bevolking het, in haar ontzetting, vandaag de dag, veertig jaar later, nog steeds ziet als een theorie van de samenzwering. Omdat ze geen eenvoudige en voor de hand liggende verklaring kan vinden voor een dergelijke manoeuvre en vooral voor de omvang van de onzekerheid die deze heeft veroorzaakt.

Het explosief waarmee ze hun aanvallen uitvoerden is net zo Luxemburgs als hun daders: Luxite. Tussen 20 en 23 januari 1984 stalen ze 3,5 kilo uit de gipsmijn van Helmsange, wat in totaal twaalf staven opleverde, 30 centimeter lang en 4,5 centimeter in diameter. Op het moment van de inbraak zaten ze in een niet-afgesloten kist, precies op de plek waar het gips werd verwijderd. Dat moeten de auteurs ook geweten hebben.

Een groene lont voor nauwkeurige timing

Luxite is een veiligheidsexplosief. Het is nauwelijks brandbaar en bestand tegen vocht. Het is een product dat tussen 1907 en 2001 werd vervaardigd door de Poudrerie de Luxembourg in Kockelscheuer. In totaal stal de Bommeleeër in 1984 en 1985 maar liefst 356 kilo explosieven.

Bij de inbraak in de gipsgroeve Helmsing in januari 1984 werden naast Luxe ook ruim 80 ontstekers en een rol groene lont van 200 meter gestolen. Op dat moment werkten er nog maar twee mannen in de gipsgalerij, langdurige en betrouwbare medewerkers, zo meldde hun werkgever. En er was geen verdenking tegen hen, zelfs niet na een grondig onderzoek.

Het is waarschijnlijk dat de diefstal destijds door zowel de exploitant als de veiligheidstroepen als een kleinigheid werd beschouwd. Hoe gevaarlijk de buit ook is. Omdat op dat moment nog niemand vermoedde dat er spoedig een golf van angst over het kleine Groothertogdom zou trekken. Niemand, behalve de selecte kring van Bommeleër. De criminelen keerden nog twee keer terug naar deze plek om zichzelf te helpen.

Als explosieven onder de vingernagels branden

De gestolen explosieven brandden letterlijk onder de vingernagels van de Bommeleërn. Nog geen twee weken na de vlucht activeerden ze ze voor het eerst. Wat destijds voor een grap had kunnen doorgaan, was in feite de tweede fase waarin de daders van de aanslag zich bevonden in hun voorbereidingsfase.

Tussen 4 en 6 februari 1984 werd opnieuw tijdens een weekend een ijzeren barrière volledig verwoest door een explosie in het Gréngewald. Deze barrière blokkeerde de toegang van het veld tot het bos nabij de Stafelter, ongeveer halverwege tussen de Jaanshaff en het militaire kamp Waldhaff.

Er zijn geen resten van explosieven gevonden, in tegenstelling tot de resten van een pyrotechnische lont. Zoals de naam al doet vermoeden, wordt het verlicht door vuur. Daarbij brandt het absoluut gelijkmatig, zodat de gebruiker na het aansteken van een klein proefstukje nauwkeurig kan berekenen hoeveel tijd er zal verstrijken tussen ontsteking en volledige verbranding, dat wil zeggen het ontsteken van de explosieve lading aan het uiteinde van de lont.

De escalatie zal zich langzaam maar zeker voortzetten.

Begin juli 1984, enkele maanden na de explosie van de slagboom, schreven twee rechercheurs van de Openbare Veiligheidsdienst, destijds de criminele afdeling van de rijkswacht, een rapport ter attentie van de politie. de officier van justitie. Ze uitten hun vermoedens over het verband tussen de diefstallen en verschillende explosies. Ze zijn er zeker van dat de groene lont van het boshek identiek is aan de lont die twee weken eerder uit de gipsmijn, een paar kilometer verderop, werd gestolen.

Tegenwoordig laat de algemene indruk geen twijfel bestaan: de Bommeleeër werd in het eerste weekend van februari 1984 voorzien van explosieven en uit hun ervaringen bij de ijzeren versperring bleek dat zij ook de pyrotechnische ontsteking onder de knie hadden. De volgende stap liet niet lang op zich wachten... Binnenkort zullen ze ook elektronische explosieven gebruiken. En de escalatie zal langzaam maar zeker doorgaan...

Bron » www.virgule.lu

Genoteerd.

Oei, wat het hoofdstuk "sociale onrust" betreft hebben we hier nog veel werk.

Misschien moeten we dan een rubriek starten met als titel " Wat was er eigenlijk allemaal aan de hand in de jaren 80?" » www.vrt.be/vrtnws

Bedankt voor je antwoord.