Ook Robert Beijer had een Mercedes (type en kleur onbekend) waarmee hij in de periode van de overval in Aalst en Erembodegem heeft rondgereden.

Wat de cliënte vroeg, had hij [Robert Beijer] niet gedaan, maar hij deed wel iets waarom ze niet gevraagd had. Hij nam foto's van eigendommen van het stel, en daar was de Delhaize van Aalst bij. Momentje, zei ze bij de speurders. Vroeger hadden ze op die plek een Mercedes-garage gerund, maar die was al jaren verkocht. De Delhaize ging open op die grond in 1979. Beijer "zei me de foto's genomen te hebben in het kader van het nagaan van de gedragingen van mijn en zijn vriendin", vertelde de cliënte, maar die waren in de verste verte niet te zien op de foto. Je ziet een eerder lege Parklaan, de rijweg aan de voorkant van het warenhuis, dat je een eind verderop ziet liggen.

De cliënte had de detective ingehuurd op 7 juni 1985, vijf maanden voor Aalst. Ze werd een viertal keer in het zeer modern uitgerust kantoor van de zeer dynamische detective ontboden. De man, die een zeer goede indruk maakte, had zelfs radiocontact met zijn medewerkers die op de baan waren. Na "slechts een paar maanden" zei ze de opdracht op omdat haar man betrapt werd en Beijer "hoegenaamd niet goedkoop" was. Een paar maanden, zijn dat er twee of zijn dat er vijf? Het is cruciaal, maar we weten het niet.

Beijer rekende voor zijn diensten aan haar een bedrag van omgerekend 2.500 euro. Hij leverde ook foto's van hun Mercedes-garage, die verhuisd was naar het industriepark (*). Daar zagen werknemers eind november 1985, enkele weken na de raid in Aalst, iemand heel opzichtig foto's nemen. Zijn Mercedes en nummerplaat waren goed zichtbaar en de fotograaf was zelfs teruggekomen om de getuige aan te spreken. "Even een fotoke nemen." Een detective in een echtscheidingsdossier die zich opvallend gedroeg? Geen wonder dat de betrapping van de overspelige echtgenoot mislukt was. De werknemers van de garage vertrouwden het niet. Ze waarschuwden de politie, die de eigenaar van de nummerplaat identificeerde. Beijer mocht het gaan uitleggen. Bij de Delhaize was Beijer geen babbeltje gaan maken met het personeel. Wel had een getuige de week voor de feiten een man van een jaar of 45 in een groene parka en met een volle baard de Delhaize zien fotograferen. Hij was eerder een kleine man.

Bron: Beetgenomen | Hilde Geens

Lees hier het hele verhaal » Forum

(*) Deze Mercedes-garage was in november 1985 (en is nog steeds) gelegen aan de Nachtegaalstraat 6 in Erembodegem, links net na de brug over de E40, de plaats waar de Golf van de daders na de overval uit het zicht verdwenen is. Zie » Google Maps

Uit de archieven van Walter De Bock:

7.5.87: Verklaring van Libert in Humo over het echte opzet van WNP:

"WNP was een instrument in handen van vuile politici en dat woord is nog niet grof genoeg. Van crapuul dat tot alles in staat is om meer macht te verwerven. Men heeft ons gebruikt om mensen in elkaar te timmeren, om ze te schaduwen, in hun woningen in te breken en hun telefoons af te luisteren.

Op de kabinetten fotocopieerden secretaresses voor WNP de agenda van hun ministers. Griffiers bezorgden compromitterende stukken uit zeden- en drugdossiers van hoge heren. Bij de RTT sloten bedienden soms bepaalde telefoonlijnen aan op die van WNP zodat we in eigen kantoor de abonnee konden afluisteren. Alles werd gebundeld op fiches en daarna in dossiers waarvan fotocopies werden doorgespeeld aan Burafex, de echte top van WNP waarmee alleen Latinus kontakt had. Zij gebruikten de informatie voor politieke chantage. Op de stichtingsvergadering van WNP had Latinus dat omschreven als één van de doelstellingen van de militie: de bestaande partijen tegen elkaar uitspelen, de spanningen opdrijven om zo de macht te herschikken tot iets nieuws. Wàt, daar heb ik het raden naar. Maar of het iets goed was betwijfel ik (...) De echte leiding was goed afgeschut.

Maar ik had toch een paar gegevens. Cepic-bestuurslid Bernard Mercier stelde ons een flat ter beschikking in de rue du Mont Blanc. Cepic-bestuurslid Karel Verpoorten hebben we gedepanneerd toen zijn uitgeverij "L'Eventail-Spécial" failliet ging en alles in veiligheid moest worden gebracht voor het gerecht de zegels legde. De Vlaming Guido Delvaux, net als Herman Geschier tot omstreeks 1980 een 'trader' of contactenronselaar bij ASE-Europe, bracht Latinus, Delombaerde en WNP officier Frédéric Saucez in 1983 in contact met de Moon-secte in café "Le Célestin". Hij kon mensen snel depanneren via de privéluchtvaartmaatschappij van zijn ouders (...) We stonden in contact met het buitenland. Op de begrafenis van Frans Vierendeels stelde Delombaerde ons voor aan Richard Schulze-Kossens, vleugeladjudant van Hitler. 'Momenteel prof aan de Amerikaanse militaire academie van West Point', zei Delombaerde. We waren een schakel in vluchtroutes als Odessa, in lijnen naar Argentinië, Uruguay en Paraguay. We werkten in opdracht van Spaanse en Nederlandse diensten. We opereerden samen met andere groepen als Beil en Mouvement 80 die beiden, net als WNP, filialen waren van hetzelfde internationaal net.

Het hoofddoel was: inlichtingen inwinnen. Op drie jaar tijds hadden we 55.000 dossiers over privépersonen. De politie heeft alleen de rommel in beslag genomen. We hadden overal in de stad lokalen. Latinus woonde bv. in Court bij zijn vriendin en bij zijn moeder maar hij was gelijktijdig gedomicilieerd in de Pagodenlaan en in de rue du Mont-Blanc. Je moet de huur maar kunnen betalen, hij trok niet eens stempelgeld. In bepaalde lokalen, de rue de Rome, de rue de la Forge en de rue du Mont Blanc, zijn er bij mijn weten nooit huiszoekingen geweest. Toch waren alle 55.000 dozen verdwenen toen ik uit de cel kwam. Als ik de persoon vind die daarvoor verantwoordelijk is, vermoord ik hem." (verklaring aan Hilde Geens in Humo op 7.5.87)

De werkzaamheden rond het dossier van de Bende van Nijvel wordt deze voormiddag besproken in de Commissie Justitie van De Kamer. Ik neem aan dat de uitspraak van Koen Geens van afgelopen zondag daar ter sprake zal komen.

De feiten van de Bende van Nijvel werden dus internationaal gezien niet als terrorisme beschouwd, terwijl de feiten van de CCC wel.