Begin november 1992 worden politiemannen Luc Schamp en Patrick Lanckman aan de Colruyt van Aalst doodgeschoten door inbreker Guy Oste. Isabelle Ramon, de echtgenote van Lanckman, was toen zeven maanden zwanger. Schamp en Lanckman waren daar tijdens een tussenkomst na een inbraakalarm.
In en rond Aalst doemt dan uiteraard het spookbeeld van de bende van Nijvel weer op. De Bende sloeg toe in de eerste helft van de jaren 80. Ingrediënten: een warenhuisparking (van de Colruyt), een politiecombi, twee lijken. Twee (jonge) agenten die op een bijzonder stuitende wijze zijn omgebracht, de één met een vuurwapen pal tegen zijn hoofd doodgeschoten, de ander – ogenschijnlijk in een vluchtbeweging – met drie kogels in en tussen de schouderbladen om het leven gebracht.
Een bron: “Ik ken een van de politiemannen die Oste gearresteerd en ondervraagd heeft. Hij was/is een echte killer, zonder nadenken, zonder scrupules, meteen schieten om te doden. Zijn buit was inderdaad vaak gericht op het stelen van bruikbare goederen, bijna à la Maubeuge of Beersel.” Dat zijn twee verwijzingen naar de Bende van Nijvel.
Nog een merkwaardig element: één van de twee vermoorde agenten heeft nog lange tijd de ziekenhuiskamer van David Van De Steen bewaakt. David is slachtoffer van de bende in Aalst.
Pas een dag of tien later zijn de details voor honderd procent zeker: dit is toch niet het werk van een bende, maar van slechts één individu.
Het proces voor de Oostvlaamse Assisen, rijt later de wonden nog eens open. In de beschuldigdenbank staat de dader: Guy Oste uit Asse, dan tweeënveertig jaar, part time cafébaas (in de weekends) en de rest van de tijd werkloos. Hij riskeert de doodstraf. Zijn verweer op de eerste procesdag, als vergoelijking van zijn dubbele misdaad: “Ik heb gevuurd uit zelfbehoud; ik voelde mij door de agenten in de combi bedreigd…” Onzin uiteraard.
Een bron: “Oste had een café in Erembodegem, café Dobbelken. Bestaat al een aantal jaar niet meer maar was een spil van uiterst rechts. Hier vertoefde ook (Christiaan) Bonkoffsky en vrienden alsook een man van de staatsveiligheid. Oste had ook een winkeltje in Erembodegem van auto-onderdelen.”
Oste ziet er volgens de media niet uit als een gevaarlijk man. Hij heeft de aanblik van een bleke, kleurloze klerk met dunnend haar en een bril met bescheiden montuur. Kantoortype, onopvallend. Een bron ziet een gelijkenis met een van de vele robotfoto’s van de Bende.
Onder het verhoog waar de voorzitter (raadsheer Rik Heymans) zit, ligt het sinistere hoofdelement van de zogeheten overtuigingsstukken, het wapen van de tweevoudige misdaad, de zwarte Browning FN, kaliber 9 mm.
Oste is dan getrouwd, met een vrouw van 39 jaar (maar de scheiding is al ingezet) en vader van twee kinderen, een zoon van dan twintig en een dochter van zeventien.
Oste heeft twee in het oog springende hobby’s: motorcrossen en een uitgesproken voorliefde voor wapens. Het moordwapen – dat hij bij gelegenheid zelfs uitleende aan een niet nader genoemde “louche figuur uit de Brusselse onderwereld” – kocht hij in ’89. Voorzitter Heymans wijst hem erop dat in huis ook een geluidsdemper en een verwonderlijk grote hoeveelheid munitie gevonden werden. “Op een bepaald moment wilde ik aan een verzameling beginnen, dat is allemaal gewoon blijven liggen,” zegt de verdachte.
De voorzitter: “Wapenbezit is één zaak, wapendracht een andere. Je toerde met je wapen rond, droeg het op zak, had het liggen in het handschoenvakje van je auto. Levensgevaarlijk, toch?”
Oste: “Dat deed ik vooral om mijn vrouw gerust te stellen. Als we uit eten gingen, stak het trouwens vaak in haar handtas. Het pistool bij me dragen was een gewoonte geworden, zonder dat ik het zelf besefte.”
De man in de beschuldigdenbank vertelde hoe hij de avond van 5 november met zijn vrouw Chinees ging eten, bij thuiskomst de slaap niet kon vatten, even buiten ging wandelen, doelloos, hoe hem de lust bekroop, een stapje in de wereld te zetten, naar de Brusselse hoeren misschien, hoe hij in zijn auto stapte, ging tanken, geld afhaalde bij een bankautomaat en uiteindelijk bij de Colruyt belandde op de Brusselse Steenweg in Aalst. Midden oktober had hij daar al eerder ingebroken, nu ging hij “wat bijhalen”. De buit van de inbraak deze keer: een partij koffie, wijn, frisdrank en bier. Zoals bij een overval van de Bende in een Colruyt.
Begin 1994 wordt Oste veroordeeld tot levenslange dwangarbeid. Hoewel de moordenaar diverse pogingen ondernam om vervoegd vrij te komen, hebben de nabestaanden dat altijd kunnen verhinderen. Persbureau Belga meldt op 3 oktober 1996 over een onderzoek van een getuige die meldt dat Guy Oste de chauffeur zou geweest zijn tijdens de Bendefeiten in Aalst op 9 november 1985. Dat onderzoek zou “niets opgeleverd hebben”.
Bron » pnws.be