Op 31 oktober 1985 wordt de vrouw van Jean-Claude Jandrain ondervraagd door Jean-Marie Schlicker. Tijdens dat verhoor komt een zekere Jean-Francis ter sprake. Deze persoon wordt als volgt omschreven:

• heeft blauwe ogen;

• 1m90 groot;

• slank;

• "hagards" (weet niet exact wat dit betekent: wild haar, verwilderd uiterlijk?);

• Hij zou ook een schietclub in Brussel bezocht hebben.

• Zij bijnaam is "de professor".

De vrouw van Jandrain had het over Calmette.

In een verhoor met een ex-lid van het Front de la Jeunesse en het WNP uit 1985, is er sprake van een zekere "Michel" uit Namen. Het zou gaan om iemand die Christian Smets kent. Deze Michel werkte in Charleroi maar woonde in Bouges. De getuige verschafte deze persoon informatie over gauchisten.

25 jaar cel voor 'Handelaar in de Dood'

De Russische wapenhandelaar Viktor Bout in in de Verenigde Staten veroordeeld tot een celstraf van 25 jaar. Bout, bijnaam 'de Handelaar in de Dood' wordt beschouwd als een van de belangrijkste wapenhandelaars ter wereld. Viktor Bout verkocht wapens aan dictators, rebellen en terorristen. Hij zou daarmee indirect schuldig zijn aan de dood van duizenden mensen. Bout werkte ook een tijd vanuit Oostende.

In 2008 liep Bout, een vroegere officier van het Sovjetleger, in een Amerikaanse val toen hij wapens probeerde te verkopen aan Amerikaanse agenten die zich voordeden als Colombiaanse terorristen. Bout werd daarna opgepakt in Thailand en werd uitgeleverd aan de VS. De Handelaar in de Dood vliegt voor 25 jaar achter de tralies. De Amerikaanse justitie had nochtans 30 jaar cel geëist.

Bron: De Standaard

In De Morgen van 3 april 2012 stond een interview met Simon Baron-Cohen (neef van die andere, beroemde, Baron-Cohen). Simon Baron-Cohen is professor in Cambridge en directeur van het Autism Research Center. Hij buigt zich al jaren over de vraag die iedereen zich stelt bij het zien van schokkende nieuwsberichten: Hoe kunnen mensen zo wreed zijn?

"Verlies aan empathie is cruciaal om in staat te zijn tot wreedheden", vat Baron-Cohen zijn net vertaalde boek Nul empathie in één zin samen. Dat verlies, dat tijdelijk of permanent kan zijn, zorgt dat je andere mensen als object kunt behandelen. Als dingen zonder eigen gedachten, zonder eigen gevoelens. Iemand die wel empathisch is, kan dat niet. Die herkent niet alleen de gedachten en gevoelens van anderen, maar reageert ook gepast en meevoelend.

Als jood kent Baron-Cohen de gevaren van nul-empathie. Net daarom gebruikt de professor de wetenschap om bloot te leggen hoe iemand een ander kan ontmenselijken (zijn beroemde neef doet het met humor).

"Als wetenschapper wou ik inzicht krijgen in factoren die zorgen dat mensen anderen gaan behandelen als kille objecten. Verlies aan empathie biedt een goede verklaring omdat iedereen dat in principe bezit, maar in verschillende gradaties. In die visie vormen mensen die wreedheden begaan geen aparte categorie 'slechte' mensen, maar bevinden ze zich aan het extreme uiteinde van een continuüm waar we allemaal op zitten."

"Je mag niet concluderen dat de dader van wreedheden sowieso of psychopaat, of narcist of borderline is. Nee, die medische stoornissen konden mij vooral iets leren over de processen die plaats vinden in onze hersennen. Die types staan geklasseerd als persoonlijkheidsstoornissen, maar men keek niet naar wat ze gemeen hebben: het zijn allemaal varianten van nul-empathie. Via onderzoek en hersenscans bij hen hebben we het empathiecircuit in kaart kunnen brengen. Dat vertoont bij hen duidelijk afwijkingen. Het risico dat zij wreedheden begaan, is een stuk groter. Nul empathie leidt daar niet automatisch naar, maar het is wel een voorwaarde voor zo'n gedrag."

"Er zijn nog andere mogelijke situaties dan die medische stoornissen die leiden tot nul empathie. Zware dronkenschap is een voor de hand liggend voorbeeld. Maar als je zwaar slaaptekort hebt, depressief bent, onder zware stress staat of je bedreigd voelt, is het evengoed stukken moeilijker om empathisch te zijn voor anderen. Als al die factoren samen komen en je bent bijvoorbeeld ook genetisch al kwetsbaarder, kan het ieder van ons in een staat van nul empathie plaatsen."

Over de Amerikaanse soldaat die onlangs in Afghanistan onschuldige vrouwen en kinderen vermoordde: "Ik kan geen commentaar geven op het dossier, maar als verschillende ervaringen in het leger hem inderdaad hadden getraumatiseerd, kan dat zijn empathie sterk hebben aangetast. Evenals een veranderde blik op wat gevaarlijk is. (...) Je kunt die empathie-erosie nooit reduceren tot één factor."

"Je kunt erg empathisch zijn voor je vriend, maar niet voor je buur. Je empathieniveau kan verschillen naargelang de relatie en de situatie. Je empathie is mogelijk dynamisch. (...) Sommige mensen zijn weinig empathisch in al hun relaties, met hun familie, hun buren en met onbekenden, omdat ze starten met een tekort. Anderen kunnen gemiddeld empathisch zijn voor leden van hun eigen groep uit loyaliteit, maar niet tegenover buitenstaanders. Het wij-zij-denken waarin we soms snel vervallen, is ook een sociopsychologische factor die je empathiecircuit kan beïnvloeden."

"Als je een empathietekort als een risicofactor ziet en ernstig neemt, moet je oog hebben voor kinderen in de klas die antisociaal gedragen." (Wat is antisociaal gedrag: Bij een anti-sociale gedragsstoornis gaat het om een zich herhalend en aanhoudend gedragspatroon, waarbij de grondrechten van anderen geweld wordt aangedaan of belangrijke bij de leeftijd horende sociale normen en regels worden overtreden. Bron: Wikipedia)

"In ons wettelijk systeem verwachten we dat de beklaagde schuldig of onschuldig pleit, en dus verantwoordelijkheid opneemt voor het gebeurde. De vraag is: hou je iemand verantwoordelijk of kijk je ook naar de factoren die zijn empathie kunnen hebben aangetast? Vaak wordt het herleid tot de vraag of iemand begreep wat hij deed. (...) We mogen niet negeren dat mensen soms niet volledig de controle hebben over hun eigen gedrag. Sommige aspecten van ons gedrag worden beïnvloed door factoren waar we ons bewust van zijn."

En als afsluiter: "We zouden wreedheid moeten zien als iets dat onze compassie verdient. Ook al is dat extreem moeilijk, als persoon en als samenleving. (...) Dat de dader geen enkele empathie toonde, betekent niet dat wij hetzelfde moeten doen."