851

(0 replies, posted in 1980-1989)

Samenvatting

  • Wat: Moord op Marcel Bulterys door een café-uitbater

  • Wanneer: Dinsdag 21 februari 1984, omstreeks 11 uur

  • Waar: Fosnylaan, tegenover het Zuidstation, in Sint-Gillis » Google Maps

  • Wie: De dader was Jean Wittebrood, hij werd echter vrijgesproken omdat hij handelde in wettige zelfverdediging.

  • Wapen: .22 long rifle karabijn

  • Slachtoffer: Marcel Bulterys

  • Status: Opgelost

Het slachtoffer, Marcel Bulterys, zat in de gevangenis van 4 maart 1983 tot 6 februari 1984. Hij was ook gekend onder de naam "Marcel Papillon".

Herbergier schoot aanrander neer te Sint-Gillis

De correctionele rechtbank te Brussel behandelde dinsdag het proces van de 44-jarige Jean Wittebrood, uitbater van het “Café de la Gare” rechtover het Zuidstation aan de Fosnylaan te Sint-Gillis.

De herbergier wordt ervan beschuldigd op 21 februari 1984 Marcel Bulterys te hebben doodgeschoten nadat hij door het slachtoffer werd bedreigd. In dezelfde zaak verscheen eveneens de 25-jarige Rino Pedinelli, handarbeider uit Anderlecht, om Jean Wittebrood slagen te hebben toegebracht.

Wittebrood had een paar weken voor de feiten Bulterys en Pedinelli aan de deur gezet omdat hij ze als ongewenste klanten beschouwde. Bulterys en Pedinelli, die later met het gerecht hadden te maken, veronderstelden dat ze verklikt werden door Wittebrood. Om zich te wreken gingen beide mannen op 21 februari 1984 omstreeks 11u in de voormiddag naar de herberg van Wittebrood. Deze lag op de bovenverdieping te slapen.

Na kortstondig bij de toonbank te hebben gestaan, gingen Bulterys en Pedinelli naar boven. Terwijl Pedinelli de herbergier met een ijzeren staf in bedwang hield, bracht Bulterys het slachtoffer met een springmes drie steken toe in de borst. Pedinelli bracht de man een paar duchtige vuistslagen toe op het hoofd.

Wittebrood, zwaar gewond, kon zich niettemin losrukken en naar zijn 22mm long rifle karabijn grijpen. Bulterys en Pedinelli liepen de trappen af. Even later echter ging Bulterys alleen weer naar boven. Vanop het traplokaal vuurde Wittebrood toen een kogel af, die Bulterys dodelijk verwondde.

Voor de rechtbank achtte eerste substituut Mw. Talon de feiten ten laste van de twee beklaagden voldoende bewezen en vroeg om een straf in verhouding tot de gepleegde feiten. Voor Wittebrood pleitte Mr. Michel Graindorge, die van oordeel was dat zijn cliënt optrad in een staat van wettelijke zelfverdediging zodat hij moet worden vrijgesproken.

Voor Pedinelli wees Mr. Jean-Marie Chevalier erop dat zijn cliënt slechts een ondergeschikte rol speelde in de hele zaak, zodat hij een gematigde straf met uitstel verdient. Vonnis op 3 april.

Bron: Gazet van Antwerpen | 20 Maart 1985

Cafébaas die belager doodschoot vrijgesproken

De Correctionele Rechtbank te Brussel sprak dinsdag de 44-jarige Jean Wittebrood, uitbater van “Café de la Gare”, Fonsnylaan te Sint-Gillis, vrij op grond van de wettige zelfverdediging.

Wittebrood had op 21 februari 1984 Marcel Bulterys met een kogel van zijn 22 long rifle karabijn doodgeschoten nadat hij van hem messteken had opgelopen.

Enkele weken voor de feiten had Wittebrood Bulterys als ongewenste klant aan de deur van zijn drankgelegenheid gezet. Om zich te wreken had Butlerys, samen met een vriend van hem, nl. de Italiaan Rino P., de herbergier overvallen op een ogenblik dat deze lag te slapen op de eerste verdieping boven zijn café. Bulterys bracht Wittebrood daarbij steken toe met een springmes evenals diverse vuistslagen. Ook Rino P. diende de cafébaas enkele slagen toe.

Nadat Bulterys en zijn metgezel even waren weggegaan uit de slaapkamer van Wittebrood, keerde eerstgenoemde vrij vlug terug. Men vermoedt dat Wittebrood toen werkelijk vreesde voor zijn leven, zodat hij zijn belager doodschoot.

De rechtbank kende Rino P. vier maanden cel toe met een uitstel voor het gedeelte dat hij nog niet uitzat en 3.000 fr. boete.

Bron: Gazet van Antwerpen | 3 April 1985

852

(17 replies, posted in Onderzoekspistes)

Naar aanleiding van de moord op twee taxichauffeurs in Brussel verscheen een artikel over de veiligheid van taxichauffeurs in Brussel in vergelijking met Antwerpen:

Antwerpse taxichauffeurs veiliger dan Brusselse

De laffe aanslag op twee Brusselse taxichauffeurs heeft weer eens duidelijk gemaakt, dat voor wie niet voor geweld terugdeinst, de taxivoerder een weerloze schietschijf is. In de hoofdstad hebben de twee nekschoten in de nacht, bij de taxivoerders een golf van onrust en machteloze woede losgemaakt.

De h. Barré, afgevaardigde beheerder van de Groene Taxi’s en voorzitter van de Nationale Federatie van Onafhankelijke Taxi-uitbaters, vindt zelfs eventuele bewapening van de chauffeurs en een kogelvrij scherm in de wagen, onvoldoende bescherming. Hij zegt: “De overheid en de politie moeten samen met de taxi-uitbaters naar een oplossing zoeken. Er moet dringend een plan voor noodgevallen opgesteld worden.”

Alleen al die uitspraak typeert het klimaat dat in het Brusselse taxiwereldje heerst. Vooreerst wordt de sfeer bedorven door een heuse taxi-oorlog tussen zelfstandigen en georganiseerde bedrijven omwille van door de agglomeratieraad gekelderde tariefverhogingen. En dan is er de haast onbestaande samenwerking tussen politie en taxichauffeurs.

Deze twee factoren zijn voor de individuele beveiliging van de chauffeurs nochtans van levensbelang.

Systeem werkt vlot

Antwerpen telt ongeveer 500 taxi’s en 1.000 taxichauffeurs. Nauwelijks de helft van het Brusselse potentieel, maar de situatie is er heel wat gezonder. In de Scheldestad bestaat sinds geruime tijd een solidariteitsovereenkomst tussen de concurrerende taxibedrijven. Het noodplan, waar men te Brussel nu om schreeuwt, functioneert in de Antwerpse agglomeratie reeds lang. En de samenwerking met de politie, in het bijzonder de Mobiele Brigade, is voorbeeldig.

Uiteraard komt zo’n vlotte samenwerking met politiediensten niet op één dag tot stand. De h. Frans Van Oorschot, voorzitter van de Antwerpse Provinciale Taxi Unie en zelf beheerder van een taxibedrijf met 50 wagens: “De politie kon al altijd op ons rekenen. Als de Antwerpse taxichauffeur verdachte personen bij een bank, een vechtpartij of geseinde personen opmerken, wordt via de radiopost in de wagen onmiddellijk de Mobiele Brigade van de Antwerpse politie op de hoogte gesteld. In de Antwerpse taxibedrijven hangen zelfs de signalementen van door de politie geseinde personen. Wordt er in de stad een wagen gestolen, dan kijken alle taxichauffeurs uit. Dat betekent voor de Mobiele Brigade uiteraard weer zoveel meer ogen, vermits hun eigen wagenpotentieel beperkt is. Kijk, zo groeit er een samenwerking waar ook wij zelf goed mee zijn. Als één van onze chauffeurs in nood verkeert, kan hij altijd op de politie rekenen. Is de man nog in staat om zijn centrale op te roepen, dan stelt de centralist in het bedrijf zich rechtstreeks in verbinding met de radiokamer van de Mobiele Brigade. Bovendien wordt die oproep door alle collega’s gehoord en de dichtstbijzijnde kunnen zich dan ter plaatse begeven. Vervolgens belt de centralist de andere taxibedrijven, die ook hun chauffeurs per radio op de hoogte stellen. Te Brussel bestaat zulke solidariteit haast niet.”

Geen pistolen

Wat vindt men te antwerpen van de luider wordende vraag om (vooral te Brussel) de chauffeurs vuurwapens te geven en de taxi’s uit te rusten met kogelvrije scheidingswanden?

“Revolvers, daar valt niet aan te denken”, zegt Frans Van Ooirschot. “Men moet zich maar inbeelden wat er allemaal in discussies gebeurt met vuurwapens. Ik verwijs hiervoor naar Duitsland, waar wapendracht voor taxichauffeurs ook niet werd toegestaan. In Duitsland komt men ook steeds terug van de kogelvrij wanden. Zij sluiten de risico’s niet helemaal uit omdat de chauffeur ook bij het in- en uitladen van de bagage kan worden aangevallen. Hij kan trouwens met allerlei voorwendsels uit zijn wagen gelokt worden.”

“Kogelvrij glas verbreekt ook elk contact met de klant en dat heeft weer tot gevolg dat er minder fooien zullen gegeven worden: je kan niet meer tot een gesprek komen, wat in onze branche heel belangrijk is. Niet het minst voor de toeristen, die onderweg willen weten wat ze zien. Bovendien kost zo’n wand nu zowat 30.000 fr. Veel zelfstandigen zullen de installatie financieel niet aankunnen”.

Reglementen

“Te Antwerpen is alles gedaan voor de veiligheid van de chauffeur”, meent de h. Van Ooirschoot. Naast de onontbeerlijke samenwerking met de concurrerende bedrijven en de politie zijn er bovendien de wettelijke middelen: artikel 14 van het Kon. Besluit betreffende het politiereglement voor taxidiensten: “Taxivoerders mogen weigeren iemand op te nemen die wenst op lange afstand naar een schaars bewoonde plaats gevoerd te worden, tenzij zijn identiteit kan worden vastgesteld.”

Verder is er nog de nationale verplichting tot een alarminstallatie in de taxi. Te Antwerpen kunnen chauffeurs nu hun claxon permanent in werking stellen door een druk op een knop. De nieuwste Mercedes-taxi’s zijn uitgerust met een knopje onder het dashboard, dat ook met de knie kan ingedrukt worden. De claxon kan pas afgezet worden als de motorkap geopend is.

Een ander reglement ontslaat de taxivoerders tijdens hun rit van het dragen van de autogordel.

“In vergelijking met Brussel, is de Antwerpse taxichauffeur beter beschermd dan zijn Brusselse collega’s”, besluit de h. Van Ooirschot. “De menselijke relaties, de solidariteit tussen de bedrijven en de samenwerking met de politie is veel doeltreffender dan een revolver of een kogelvrije wand. Dat beseffen ze nu hopelijk te Brussel.”

Bron: Gazet van Antwerpen | 13 December 1977

853

(408 replies, posted in Andere Personen)

Moderatie: Voor Bouhouche, Beijer, Mendez, Zaventem, ... zijn er andere plaatsen om te discussiëren. Gelieve on-topic te blijven.

854

(490 replies, posted in Onderzoeksdaden)

Een vreemde stelling van een advocaat. Een onderzoeksrechter mag toch opsporingsfoto's verspreiden in de hoop iemand te kunnen identificeren in een lopend gerechtelijk onderzoek.

Bossi wrote:

Volgens Callebaut doen de speurders dit om Michel Libert, die vaak genoemd wordt als lid van de Bende van Nijvel, aan de praat te krijgen.

Ik denk niet dat deze foto gebruikt werd om Michel Libert aan de praat te krijgen. Volgens mij - maar dat is slechts een vermoeden - hadden ze een andere verdachte in het vizier en wilden ze zijn reactie polsen door deze foto te verspreiden.

855

(143 replies, posted in Andere Personen)

Hij zat zeker niet in stil in Florida:

US Wants to deport him now that intrigue is over

Charm, a French accent and the lure of making millions were Martial Lekeu’s tools of trade. With them, the former Belgian state police sergeant enticed 18 people to buy into deals for counterfeit jeans, illegal, steroids and black-market military hardware. His skill at trolling for illegal arms dealers, counterfeiters and other wheeler-dealers made him a star federal informant for three years and turned Orlando into the capital of US Customs Service sting operations.

“He has a curious persona”, said an investigator familiar with Lekeu. “He just looks like one of those shady characters that you’d meet on the Marseilles waterfront who could get you into anything.”

But Lekeu’s charm with his handlers has evaporated, his private investigation business is struggling and the Immigration and Naturalization Service is trying to deport him for overstaying his 1984 visitor’s visa.

Suddenly Lekeu is a man left out in the cold. He could be returned to his homeland, which he fled in 1984 after the exposed government links to right-wing terrorist groups.

“If I have to leave, I’ll leave”, said Lekeu, 47, at his small, south Orlando office filled with books on business, spy equipment and weapon systems. “But I won’t go back to Europe. I did everything for the US government and I love this country.”

Much about his life remains a mystery. His former Belgian employers won’t discuss him, citing a pending corruption case in which Lekeu provided information.

But one thing is for sure: the former policeman with short dark hair, droopy eyes and a hearty laugh was a valuable Customs Service informant in Orlando. As local office informant No. 006, he earned about $90.000 for his undercover work, starting when he tipped authorities about a shipment of counterfeit T-shirts in April 1990.

He worked full time for the agency from February 1991 tot February 1993, when the agency jettisoned him.

Bron: The Orlando Sentinel | 2 Oktober 1994

856

(408 replies, posted in Andere Personen)

Mincky wrote:

Hoe lang hebben de broertjes Sliman effectief gezeten voor al hun veronderstelde moorden?

En vooral, welke moorden hebben ze officieel allemaal gepleegd?

857

(143 replies, posted in Andere Personen)

Weet er toevallig iemand wat de naam van de vrouw van Lekeu was?

858

(7 replies, posted in 1970-1979)

Xenophon wrote:

Mission - quasi - impossible vrees ik. Dat dossier zal zeer zeker nooit geopenbaard worden. Je zou al nabestaanden van de slachtoffers moeten contacteren.

"It always seems impossible until it's done." smile

Xenophon wrote:

Ik heb ergens de geboortedatum van Henderickx, zal eens trachten terug te vinden.

Henderickx is in 1960 geboren in Brussel

859

(1 replies, posted in Roze Balletten)

De zelfmoord van De Rijcke was op 16 mei 2001, rond 2u 's nachts, in de Jozef Termoniastraat in Zellik (Asse). Hij zou zelfmoord gepleegd hebben met één schot in hoofd, maar er zijn getuigen die spreken van het feit dat ze drie schoten hebben gehoord. In hoeverre die getuigenissen correct zijn, kan ik niet beoordelen.

860

(1 replies, posted in Roze Balletten)

Pierre-Paul De Rijcke, bijgenaamd Pépé:

Speurders slaagden er enkele dagen na zijn zelfmoord in om zijn computer te kraken. Er werd een afscheidsbrief gevonden. Een brief aan zijn neefje. Om te zeggen dat hij het oud worden niet aankon. En ook om te zeggen dat hij verdriet had om zijn Suzanne, een dertig jaar jongere vrouw uit Mozambique waarmee hij getrouwd was. Dat huwelijk liep echter na vier maanden al spaak. Die brief was één dag voor zijn dood geschreven. Precies op zijn 50ste verjaardag.

Tijdens de jaren '80 was hij de eigenaar van de beruchte Club Jonathan. De nachten in die club maakten Pierre-Paul De Rijcke onsterfelijk. En geliefd. Maar ook gehaat. Na drie jaar stopte hij met Le Jonathan en begon hij een café in de Dublinstraat  in Elsene.

Een aantal nieuwsberichten over zijn zelfmoord » Nieuws | Nieuws

https://i25.servimg.com/u/f25/11/22/12/24/pierre10.jpg