Guy Bouten heeft voor zijn boek ook een gesprek gehad met ex-kolonel Sack, nu de chef van de federale recherche in Antwerpen.

"Wat u poneert is een pure complottheorie. We hebben meer dan drie jaar met zo'n dertig man aan het Bendedossier gewerkt. Hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik tot de vaststelling kom dat er helemaal geen complot was. Geen destabilisatie van de staat, geen racket op de Delhaize, geen chantage wegens seksschandalen... Enkel een samenloop van omstandigheden heeft ertoe geleid dat er geen resultaten werden geboekt. Types als Lekeu, Bouhouche en Beijer hebben gewoon wraak willen nemen omdat ze uit de rijkswacht waren gezet. Sta me toe u erop te wijzen dat wij de bende van Johnny De Staerke in kaart hebben gebracht. Vandaar zijn we naar verbanden gaan zoeken. Ik denk aan de bende van Patrick Haemers, de Borains en extreem rechts met hun voormannen Dossogne en Bultot en natuurlijk aan enkele gewezen rijkswachters. Maar hoger gaat het niet. Dus geen Staatsveiligheid, geen SDRA, geen rijkswachtofficieren, geen buitenlandse spionagediensten."

"Neem nu het dossier-Pinon: niets meer dan een uit de hand gelopen echtscheiding. De Jonathan: niet meer dan cowboyverhalen over baden in de confituur of champagne die zelden plaatsvonden. En als er seks met minderjarigen was geweest dan hadden die meisjes al lang klacht ingediend."

"Sorry, maar uw hypothese hebben we grondig onderzocht en heeft niets opgeleverd. Weet u wat ons nog het meest dwarszit? Eigenlijk hebben we door onderlinge rivaliteit onszelf de das omgedaan. Anders hadden we al lang resultaten geboekt. Er was geen gedicteerde boycot van hogerhand. De speurders wantrouwden elkaar en stonden sceptisch tegenover iedereen die zich met het onderzoek inliet."

Eric Sack deed nogal smalend over de rijkswachters die een complottheorie vermoedden. De BOB’ers Bihay en Balfroid zweefden, de dappere François Raes was niet eerlijk, zelfs niet verstandig, zijn collega Vanden Daele die het drugsdossier met VDB ontdekte en in verdachte omstandigheden stierf, pleegde gewoon zelfmoord, net als Latinus. En ik kon daar nog een paternoster namen toevoegen: Martial Lekeu was een opschepper die waarheid en verzinsel door mekaar haspelde, de groep G bij de rijkswacht betekende niet meer dan een clubje nazi's met grootheidswaanzin, het lidmaatschap van kolonel Lhost bij de groep G of van kolonel Mayerus bij WNP en de CIA was niet bewezen, enzovoort.

Bron » Guy Bouten | De Bende van Nijvel

Een zekere Monique - de plaatselijke Agatha Christie - maakt eveneens een paar opmerkelijke vaststellingen:

Op de lange tafel staat een computerscherm met ernaast een hoop kranten en documenten. Een poes spint in de zon en op een aanrecht staat een rij dampende confituurpotten. Ze wijst op haar documentatie en tikt dan handig op het klavier. Plots zie ik op het scherm de composietfoto’s van de Bendeverdachten.

"C’est lui." En ze wijst op foto nummer 17, een verdachte getekend op basis van een getuigenverslag. "C'est Bouhouche, n’est-ce pas?"

Dan beschrijft ze Bouhouche en zijn vriendin:

"(...) Ze liepen er nogal sjofel bij. Hij altijd in een jeansbroek, zware legerschoenen en een katoenen hemd. Zij ook in jeans en sweaters, een blozend rond gezicht, zwart krulhaar en nogal fors gebouwd. Kijk, zoals composietfoto 18. Ik heb even gedacht dat zij het was, zo sprekend is de gelijkenis. Een vrouw in de Bende van Nijvel?"

Bron » De Bende van Nijvel | Guy Bouten

Toen de leden van de Cel Jumet op 2 januari naar Frankrijk trokken - achtervolgd door een grote groep journalisten - had ook Guy Bouten zijn koffers gepakt om eens in Zuid-Frankrijk op onderzoek te gaan. De secretaresse van de plaatselijke burgemeester wist hem het volgende te zeggen:

"Natuurlijk wist ik dat hij door de gendarmerie in de gaten werd gehouden." En dan op een toon alsof de muren oren hebben: "Er zijn zelfs mensen van de geheime dienst DST langs geweest, de Direction de la Surveillance du Territoire. Maar voor hen leek alles in orde. Ze lieten me wel beloven dat ik dit voor mij moest houden."

De plaatselijke klusjesman wist te vertellen dat Bouhouche - onder een valse naam - voor de eerste keer in het dorp aankwam in 1994. Toen kocht hij daar een huisje. Pas zes jaar later - in 2000 - kwam hij terug. Zijn uitleg: "(...) tijdens zijn werk op een boorplatform op de Noordzee twee ruggenwervels had gebroken en al die tijd in een rolstoel had gezeten. Maar toen ik hem fluks uit de jeep zag springen leek hij wel wonderbaarlijk genezen, zoals je soms in Lourdes hoort vertellen."

De klusjesman was er zelfs bij toen het as van Bouhouche werd uitgestrooid: "Zijn lichaam lag op handen en voeten naar de grond gekeerd en zijn hersenpan was in een tiental stukken uit elkaar gespat, een knop in de stam was ontploft. Pas toen vernam ik dat hij een crimineel was die jarenlang had vastgezeten. Hier had hij zijn turbulent verleden afgelegd als een versleten oud gewaad. Tabula rasa gemaakt zoals dit zo mooi klinkt in het Latijn. We hebben zijn as uitgestrooid op de weide vlak voor het huis waar de Mérens grazen. Met 'we' bedoel ik zijn zoon David, Claude Bureau, zijn vrienden Alain en Jean-Paul en ik. We zagen hoe zijn as door de wind werd weggeblazen richting Montségur."

Dat de speurders van de Cel Jumet niet echt professioneel bezig waren in Frankrijk blijkt ook uit de getuigenis van de klusjesman: Tony Garcia neemt me mee naar zijn huis en toont me in de garage een grote witte zak met daarop in drukletters: 'Le Soir invendus.' "Kijk maar." Ik doe de zak open en zie tientallen wapentijdschriften en catalogi voor wapens. "Gekregen van Claude. De Belgische politie heeft ze niet eens meegenomen."

Guy Bouten maakt een terechte vaststelling:

Ik sta versteld van deze lichtzinnigheid. Vingerafdrukken van mogelijke bezoekers interesseerden de speurders van de cel van Jumet niet eens. Wel brachten ze met veel poeha semtex aan op de voordeur, waarvan ze nochtans de sleutels gekregen hadden en de verzekering dat alles veilig was. Tony en Claude waren er eerder minstens vijfmaal in- en uitgelopen. Ze zochten ook met een geigerteller rond de woning naar het goud van Zwarts, de buit van een overval uit 1982. Of werkte de Cel enkel in functie van het meegereisde mediacircus?

Bron » Guy Bouten | De Bende van Nijvel

Even de reacties gelezen van Bultot bij onze Franstalige collega's. Hieronder een paar passages:

"Je n'ai jamais rencontré Bouten."

Een paar reactie's later:

"Comme il avait été introduit par Léon de Staerke, je l'ai écouté poliment mais c'est un fou dangereux."

Tja, wie zou er nu de waarheid spreken. Het grappige aan de discussie is dat Robert Beijer en Jean Bultot direct beginnen te vertellen over het 'criminele' verleden van Guy Bouten, waarschijnlijk om de man zwart te maken. Zo is het gemakkelijker om hem een leugenaar te noemen.

De discussie vind je hier » tueriesdubrabant.com