In een interview met Het Belang van Limburg verklaart Philippe De Staerke het volgende :

"Ik weet nu hoe het allemaal gegaan is. Ik heb de pv's gelezen en ik ken haar versie. Volgens het gerecht verklaarde ze dat ze samen met mij enkele uren vóór de overval op verkenning is geweest in de Delhaize van Aalst. Maar we zijn die zaterdag niet eens in Aalst geweest! Wel de vrijdag om haar dochtertje van de kostschool af te halen. Dat heeft ze ook zo verklaard. Daarna gingen we zogezegd naar de Delhaize voor een laatste verkenning voor de 'grote slag'. Toen die speurder haar zei dat die overval niet vrijdag maar zaterdag heeft plaats gehad, heeft ze haar versie aangepast en verklaarde ze dat ze inderdaad zaterdag met mij en haar dochtertje de plaats hebben verkend. Ze heeft me gewoon willen pakken. Ik zweer je, ik ben daar nooit op verkenning geweest en heb niet aan die overval deelgenomen."

Op 29 April 1997 verklaart de vroegere Procureur des Konings De Saeger het volgende voor de Bendecommissie :

"U weet dat we op een bepaald ogenblik zeer ver stonden. De bijzit van De Staerke, Yvette Van Hemelrijck, heeft gezegd dat ze de dag voordien, de vrijdag, een voorverkenning heeft gedaan met hem. Haar dochtertje was er ook bij. Ze zijn de Delhaize binnengegaan, ze hebben er een brood gekocht en haar kindje heeft er boekjes zitten lezen in een hoekje. Zij heeft hem op een bepaald moment gevraagd: 'Wat kom je hier doen?' Hij heeft daarop geantwoord: 'Ca ne vous regarde pas.' De dag nadien vernam ze via een speciaal bericht op de teevee dat er een overval was gepleegd op de Delhaize. Maar die vrouw was zo bang van De Staerke dat ze niet alles op papier durfde te laten zetten."

Inderdaad, als je de robotfoto vergelijkt met een foto van Marcel Habran anno 2000. Maar ik vermoed dat die overeenkomsten er niet meer zullen zijn als je een foto neemt van Habran anno 1985.

Ik in ieder geval niet. Dat is ook de reden waarom ik in mijn voorgaande post het volgende zei: 'Je vergelijkt hier een robotfoto die bijna twintig jaar na de feiten werd gemaakt (...)'

De Westmoreland-nota is een top secret document van 18 maart 1970. Generaal Westmoreland was in 1970 stafchef van het Amerikaanse leger. Het document handelt over de maatregelen te nemen tegen individuen of groepen van het 'Host Country' die de belangen van de Verenigde Staten in gevaar brengen, daarom kan de inlichtingendienst van het Amerikaanse leger, wanneer die belangen in het gedrang komen, in samenwerking met de regering van het gastland, zonder dat zulks evenwel verplicht is, passende maatregelen aanbevelen om die individuen en groepen te bestrijden. Het wijst op de noodzaak tot samenwerking met de al of niet officiële diensten van het gastland en er agenten te rekruteren ten voordele van de Amerikaanse strijdkrachten en om geprivilegieerde banden te onderhouden met officieren die tijdens hun trainingsprogramma in de Verenigde Staten een uitstekende indruk zouden hebben gemaakt.

Het legt de nadruk op de rol die Amerikaanse burgers in het buitenland kunnen spelen, in dit verband moet worden geconstateerd, ook al kan worden getwijfeld aan de echtheid van de nota Westmoreland, dat deze techniek bevestigd wordt in de memoires van William Colby. Bij de oprichting van de stay-behindnetwerken voor rekrutering van het OPC in Scandinavië, werd beroep gedaan op de diensten van goed ingeburgerde Amerikaanse onderdanen.

In punt 11 van de nota Westmoreland wordt aangeraden over te gaan tot rechtstreekse interventies van de agents on special operations in de gastlanden die ervan verdacht worden al te laks op te treden tegen het communisme of de subversie van communistische oorsprong. Die interventies hebben tot doel de regering en de publieke opinie van die landen te overtuigen dat het gevaar reëel is den at krachtdadig optreden dringend geboden is:

'There may be times when H.C. governments show passivity or indecision in face of communist or communist inspired subversion, and react with inadequate vigor to intelligence estimates transmitted by U.S. agencies.  Such situations are particularly likely to arise when the insurgnecy seeks to achieve tactical advantage by temporarely refrainig from violence. In such cases, US Army intellegence must have the means of launching special operations which will convince the H.C. governement and public opinion of the reality of the insurgent danger and of the necessity of counteraction.'

En nu wordt de nota zeer interessant:

'To this end, US Army intelligence should seek to penetrate the insurgncy by means of agents on special assignment, with the task of forming special action groups among the more radical elements of the insurgency. When the kind of situation envisaged above arises, these groups, under US Army intelligence control, should be used to launch violent or nonviolent actions according to the nature of the case. (...) In cases where the infiltration of suchs agents into the insurgent leadership has not been effectively implemented, it may help towards the achievment  of the above ends to utilize ultra-leftist organizations.'

Hoewel de Gladiocommissie niet honderd procent zeker is van de authenticiteit van dit document, is het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid inderdaad afkomstig van generaal Westmoreland.

Er bestaat een stelling waarin wordt verklaard dat alles wat Latinus verklaarde de vrucht was een zieke geest. De beweringen en acties van Latinus zijn inderdaad doorspekt met weinig geloofwaardige elementen. Latinus beweerde dat hij na de onthullingen van Pour verplicht was naar Chili te vluchten en daar van januari tot maart 1981 te blijven. Het is echter vreemd dat hij na amper twee maanden, schijnbaar zonder vrees voor zijn leven, naar België terugkeerde terwijl de situatie onveranderd was en de onthullingen over hem nog steeds van kracht waren. Als zijn leven in januari 1981 werkelijk in gevaar was, dan kon dit in maar van hetzelfde jaar niet echt veranderd zijn.

Bovendien had de tweede proef van de wervingsexamens van de Staatsveiligheid plaats in februari 1981. Als Latinus inderdaad het bevel had van zijn 'Amerikaanse opdrachtgevers' om in de Staatsveiligheid te infiltreren, was het afwerken van deze tests dan geen voldoende reden geweest om op dat tijdstip naar België terug te komen?

Deze twee feiten versterken de ongeloofwaardigheid van Latinus' scenario. Die nam nog toe toen werd vastgesteld hoe weinig discreet Latinus over zijn missie was. Zelfs een beginneling weet dat dergelijke missies in het grootste geheim moeten gebeuren. Latinus was daar blijkbaar niet van op de hoogte, want hij vertelde lang voor hij bekentenissen bij de rijkswacht aflegde, aan wie het horen wou dat hij voor de Verenigde Staten werkte. Zijn moeder verklaarde : 'Mijn zoon heeft mij herhaaldelijk gezegd dat hij voor generaal Haig werkte, de commandant van de Navo-troepen. (...) Ik herinner mij dat hij eens gezegd heeft dat Amerikanen beloofd hadden het Pinon-dossier in het buitenland en in vijf landen te publiceren in het geval dat er hem iets zou overkomen.' Datzelfde verhaal vertelde Latinus ook in de kroegen van Ottignies aan verscheidene 'kroegmaats'.

Verschillende WNP-leden denken dat Latinus er in slaagde om heel zijn omgeving te manipuleren. Zij stellen zich bovendien vragen over ede reële omvang van van de groepering.  Latinus beweerde zelf geen ledenaantallen te kunnen noemen. Maar tijdens het onderzoek verklaarde Marcel Barbier: 'De werkingskosten werden vooral gedekt door de bijdragen van de leden. (...)' Maar hoe kon dit geld ingezameld worden als er niet eens een ledenlijst bestond? Dit element, in combinatie met enkele andere, bracht Eric Lammers ertoe te zeggen : 'Ik heb de indruk dat ik gemanipuleerd werd. Al met al heb ik geen andere leden ontmoet dan degenen die samen met mij de twee cursusreeksen volgden.'

Een constante komt bovendrijven bij de voorbeelden die we zojuist noemden, de WNP-leden kenden de beweging waarbij ze zich hadden aangesloten heel slecht. Het merendeel van de informatie hadden ze 'van horen zeggen', en alle informatie liep telkens via een persoon : Paul Latinus. De theorie volgens welke de WNP een organisatie zou zijn die slechts uit een vijftiental personen bestond maar die in de fantasie van Latinus gigantische proporties aangenomen had, houdt dus steek.

Gebaseerd op: De staatsveiligheid van Christian Carpentier en Frédéric Moser.