Op 23 maart 1990 had informant X18 nog wat extra informatie. Achille Haemers zou door bemiddeling van Serge Fratsevitch in contact zijn gekomen met een lid van de Zuid-Afrikaanse ambassade. Deze persoon zou ervoor zorgen dat Patrick Haemers vervroegd vrij zou komen in ruil voor de videocassete van VDB. De betrokkene zou in rechtstreeks contact staan met Jean Bultot. Volgens Achille Haemers zou Patrick en Denise Tyack nog een grote som geld hebben op een geheime Zwitserse bankrekening.

Op 29 augustus 1990 verklaart informant X18 dat: "Een extreem-rechts advocaat, een vroegere vriend van Patrick Haemers, bezoekrechts heeft gevraagd voor deze laatste. Patrick Haemers stemde toe. Het betreft de genaamde Delhuvenne Etienne. De reden van de contactname is niet gekend, maar de betrokkene schijnt hoge politieke steun te genieten."

Wat informatie over Patrick Haemers in Brazilië. Op 23 maart 1990 meldt informant X18 dat Patrick Haemers een soort afscheidsbrief heeft gestuurd naar zijn vader, Achille Haemers. Achille Haemers vreest dat Patrick zich van het leven zal beroven of zal sterven tijdens een ontsnappingspoging. Indien er een ontsnappingspoging zou plaatsvinden, zou het met steun zijn van een groep uit Columbia die bereid zou zijn tegen een hoog bedrag, Patrick Haemers te helpen ontsnappen.

Achille Haemers moest voor deze actie de nodige fondsen bij elkaar krijgen en via een tussenpersoon moeten opsturen naar Columbia. Deze tussenpersoon zou Serge Fransevitch zijn. Deze Serge bracht op 22 maart 1990 een bezoek aan Achille Haemers en had - volgens de informant - een farde met documenten bij afkomstig van de Brussel GPP. Serge Fransevitch zou bereid zijn om Achille Haemers financieel te steunen en zou naar eigen zeggen beschikken over (hou u vast) 60.000.000 frank. Achille Haemers zou naar eigen zeggen, gecontacteerd geweest zijn door personen uit de omgeving van Paul Vanden Boeynants (firma's) met eveneens financiële voorstellen.

Zoals iedereen wel weet, heeft de ontsnappingspoging nooit plaatsgevonden en is Patrick Haemers - ondanks alle moeite - toch naar België overgebracht.

Het interview had plaats in 2000. Dus achttien jaar na de feiten.

Of onkunde binnen de politiediensten. Hadden zij veel ervaring met zo'n gruwelijke moord? Waarschijnlijk niet, zoiets zie je niet zo vaak als politieman.

Je zou kunnen zeggen dat Deprêtre het mysterie graag alleen wou oplossen en daarom de andere onderzoeksrechters buiten spel zet en alleen Wezel en Schlicker het onderzoek liet voeren. Op die twee onderzoeksrechters had hij controle, die kon hij in het oog houden en bevelen geven. Deprêtre gedroeg is als een koning en wou over alles en iedereen controle. Misschien kon hij er niet tegen dat andere onderzoekers - buiten zijn arrondissement - eveneens onderzoek deden naar de Bende van Nijvel. Of Deprêtre had de gewoon de taak om het onderzoek zoveel mogelijk te saboteren.

Hij vroeg aan alle onderzoeksrechters om hun onderzoek te stoppen zodat ze niet in elkaars weg zouden lopen en zodat het dossier gecentraliseerd was. Geen onlogische redenering, maar zoals de Cel Waals Brabant heeft toegeven is er in Nijvel niets gebeurt met het dossier, ze zijn zelfs PV's kwijt geraakt. En als je weet dat de eerste 48 uur van een onderzoek de belangrijkste zijn, dan moet je je niet veel illusies maken. Ze hadden trouwens een dossier waar veel gelijkenissen mee waren. De dubbele WNP-moord in Anderlecht. Misschien was er wel een doorbraak geweest als ze die twee zaken eens goed hadden vergeleken.

"(...) Rond de middag trok hij de stad in, waar hij een vaste stek had in L'Hotel de Bruges, het restaurant van Frans Geluk, een oude maat van mijn vader, vlakbij het Zuidstation."

Als je leest over het leven van José Vanden Eynde, dan krijg je toch het gevoel dat hij in die periode een soort dubbelleven leidde. Ging hij echt iedere dag naar het Zuidstation? Toevallig was dat ook de buurt waar de Libanezen hun vuile autohandel hadden opgezet en wie zat er ook tot over zijn oren in die handel? Inderdaad, Constatin Angelou, de vermoorde taxichauffeur. Ze kenden elkaar van vroeger en Vanden Eynde hing veel rond aan het Zuidstation, evenals Angelou. Ging Vanden Eynde enkel maar de hele dag kaarten in Brussel?

Op de website kan je een interview lezen met de zoon van José Vanden Eynde. Uit het interview haal ik enkele opmerkelijke uitspraken. Het volledige artikel kan je hier lezen » Beersel

Over de moord:

"Ze schoten niet om te doden, ze schoten omdat ze daar lol in hadden" en "(...) maar hij had zich niet laten doen. Hij heeft gevochten voor zijn leven. Zijn stoel, de zetel en de tafel waren omvergeworpen. Vader lag op zijn bed, half uitgekleed. Zijn handen en zijn voeten waren op zijn rug met het telefoonsnoer samengebonden. Daar rond hadden ze zijn sjaal van Club Brugge gedraaid. In zijn mond hadden ze een washandje gepropt. Ze hebben ingebeukt op zijn hoofd en op zijn borst brandende sigaretten uitgedrukt. Dan hebben ze een handdoek tegen zijn slaap geduwd en pif paf poef, niet met één, niet met twee, maar met acht schoten van een Lonf Rifle hebben ze hem afgemaakt."

Over het onderzoek:

"De politiemensen waren snel weer weg. Ze hadden zo'n houding van 'Het zal wel', alsof het de doodgewoonste zaak van de wereld was, die ze gauw even zouden ophelderen. Ze waren er misschien een half uur toen ze mijn vader al kwamen halen in een metalen kist."

"De speurders van Jumet hebben ons gezegd dat er de eerste drie jaar, van eind 1982 tot eind 1985, zo goed als niets is gebeurd."

De Brusselse onderzoeksrechter Kesteloot, die de dag van de moord belast werd met het dossier, heeft voor de tweede Bendecommissie verklaard dat hij in hoofdzaak samenwerkte met een BOB-adjudant uit Halle, François Achten, die uit de BOB van Brussel kwam, waar hij optrok met de latere Bende-verdachte Madani Bouhouche en Robert Beijer. Kesteloot vertelde ook dat hij op verzoek van de procureur des Konings van Nijvel, Jean Deprêtre, een jaar lang niet in het dossier mocht werken, terwijl er niemand anders mee belast werd! En toen hij zijn getuigenis voor het parlement wilde voorbereiden, bleek dat een belangrijk proces-verbaal gewoon uit zijn bundel verdwenen was!

"Zo hoorde ik dat de stijl van een moord altijd informatie bevat over de daders. Daardoor weten ze dat de moord op mijn vader niet 'gesigneerd' is door de Italiaanse maffia, maar een dubbele handtekening draagt. De knopen in het telefoonsnoer waren gelegd in de stijl van zigeuners, en de schoten waren afgevuurd in een boog boven zijn oor, zoals de Israëli's doen."

Over José Vanden Eynde:

"Omdat hij een vrije vogel was en behoefte had aan zijn eigen nest is hij bij ons weggegaan. Jurion heeft hem dan in de studio boven de Auberge laten intrekken. Hij was daar gelukkig, hij had er zijn kamer en zijn badkamer. 's Morgens poetste hij de vloer van het restaurant. Rond de middag trok hij de stad in, waar hij een vaste stek had in L'Hotel de Bruges, het restaurant van Frans Geluk, een oude maat van mijn vader, vlakbij het Zuidstation. Daar at hij zijn lunch en legde hij een kaartje. Hij was nooit terug voor 19 uur 's avonds, en dan speelde hij ramie-bridge in een hoek van het restaurant die ingericht was als taverne, bij de open haard. 's Nachts sloot hij de boel, en hij was gelukkig."