Hilde Geens schreef in haar laatste boek:

Ook Beijer en Bouhouche doen huiszoekingen in de zaak. Ze verhoren Denis Marin en de grootverdelers van Farcy, Vicky Van Obbergh en Dikke Marcel Castris. Bouhouche en Beijer werken nu ruim twee jaar bij de BOB-drugssectie en hebben er veel gezien en gehoord. Voor hen geen klassiek onderzoek zoals François Raes dat deed. Zij werken in Amerikaanse stijl, met andere woorden: ze lappen net als commandant François de wet aan hun laars en leggen daarbij een opmerkelijke ijver aan de dag. Ze plegen een inbraak bij Farcy’s chef binnenland Dikke Marcel om er afluisterapparatuur te plaatsen, op dat moment verboden in België.

‘De chefs van de drugssectie waren op de hoogte,’ beweert Beijer later in een lang verhoor. ‘Een collega hield de overloop in de gaten en Jacques, Peeters, Bouhouche en ik gingen in de flat. We hielden daarbij radiocontact en zijn via de luchtkoker vanuit een ander appartement in de badkamer van Castris binnengedrongen."

"Ik ben naar binnen geklauterd en heb me vastgehouden aan de buizen. De leiding was warm, ik droeg handschoenen en was bang om veertien verdiepingen naar beneden te vallen. Bouhouche en ik hebben de microfoon boven een televisietafel geïnstalleerd. Daarna zijn we door de deur naar buiten gegaan, met het akkoord van de eigenaar. We hadden ons doel bereikt: we vonden bewijs dat Castris en zijn vriendin betrokken waren bij de drugshandel van Farcy. Ik weet niet meer van wie het idee van de microfoon kwam. Mijn idee was het niet, want ik werkte in een andere sectie, die van de Chinezen. De microfoon was ook niet van mij. En Buslik had er niets mee te maken."

Alles om rechtvaardigheid te laten gelden toch? Voor wie het geloven wou en wil en niet aan tunnelvisie leidt en lijdt.

Hoe kwam ARI toch ook aan al die concrete informatie, die duidelijk aangevuld was sinds Bouhouche & Beijer de beruchte microfiches in handen kregen...

Que?

Nee, dat was gewoon een andere (!) getuigenis aansluitend op de slechte ervaringen die Cocu opgedaan had met zijn ondervragers. Die getuigenis had niks, helemaal niks te maken met Cocu of iemand anders van de ‘Borains’.

Maar het toont wel hoe snel een gegeven uitgroeit tot iets helemaal anders.

Ik had nog speciaal enkel en alleen het feit geïsoleerd waarin stond dat er druk op een verdachte gezet werd en er bij gezet dat het een slechte gewoonte was uit die tijd om verdachten - ook al moesten ze vrij gelaten worden - slecht en ruw te behandelen… maar dat was dus niet duidelijk.

Een andere forumgebruiker noemt vaststaande en bewezen elementen als een houvast in dit onwaarschijnlijke kluwen doorspekt van valse en verzonnen gegevens.

Jij Edd noemt zoiets tunnelvisie. Waarom? Gewoon omdat jij dat vindt. Geen argumentatie. Het enigste dat je hierop te zeggen hebt is waarom ik je hierover aanspreek. En nog steeds geen argumenten voor je vorige (in mijn ogen) erg botte reactie.

Een andere getuigenis uit die tijd van een agent:

"Aan de ingang van ons bureau was er een ontzettend moeilijk trapje waar weinigen van ons tijdens hun carrière ongeschonden door bleven. En ook toen arrestanten terug vrij gelaten werden. Hoe was het mogelijk dat die arme drommels zonder enige bescherming op de treden struikelden en met hun gezicht vol op de grond terecht kwamen? De handen van de verdachte waren uiteraard nog geboeid op zijn rug. Terwijl de agenten hen onder hun oksels optilden, vroegen ze: ‘Och, man, wat deed je nu? "Zwaar gevallen?"