Het lijkt mij erg sterk dat deze meneer precies weet wat de leiding van de Mossad voor beslissingen maakt. Ook ongeloofwaardig en totaal niet onderbouwd zijn de beweringen dat de Belgische geheime dienst toestemming had gegeven voor anti-communistische terroristische aanslagen. Om nog maar te zwijgen over de logica tussen Mossad- anti-communisme en de Bende van Nijvel. De heer Ostrovski heeft kennenlijk flink zitten gissen en wat hij niet wist aangevuld met zijn eigen fantasie. Althans ik zie de verbanden niet. En waar zijn de bewijzen?

In het Atlas-rapport lezen we:

For the security of his person and that of his group, Felix has called upon the security services of an ex-Mossad Colonel.

Weet iemand of het hier om dezelfde persoon zou gaan?

Het staat los van het Bende van Nijvel-verhaal maar het zegt wel iets over een andere "oorlog" die in Europa werd uitgevochten:

De onopgeloste moord op Naïm Khader

Op 1 juni 1981, om 9 uur 's ochtends, werd Naïm Khader, de vertegenwoordiger van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), voor zijn woning in Brussel met zeven revolverschoten omgebracht. De 20ste verjaardag [van deze onopgeloste moord] was de aanleiding voor Robert Verdussen, tot zijn recente pensionering de eminente specialist van La Libre Belgique voor het Nabije Oosten, een boek te wijden aan Naïm Khader, die hij van nabij zeer goed heeft gekend.

Wie vermoordde Naïm Khader? Twintig jaar na de feiten is dit nog steeds niet duidelijk. Zowel Israëlische agenten als Palestijnse dissidenten van Abou Nidal vermoordden eerder een aantal vertegenwoordigers van de PLO in Europa. Zowel Israël als Palestijnse en Arabische extremisten hadden hun redenen.

De Palestijnse en Arabische nationalisten namen het niet dat de PLO van Yasser Arafat na de oktoberoorlog van 1973 een ommezwaai had gemaakt: van een niet-religieuze staat in heel Palestina naar een Palestijnse mini-staat op elk deel van Palestina dat bevrijd zou worden (in principe als eerste stap naar deniet-religieuze staat, maar in praktijk…). En in dit kader had Naïm Khader contacten met joden en Israëli's.

Israël van zijn kant maakte zich enorme zorgen over de steeds toenemende sympatie voor de Palestijnen in Europa, iets waar Naïm Khader een grote rol in had gespeeld. Als vertegenwoordiger van de PLO in België en bij de Europese Gemeenschap had hij een belangrijk aandeel in de Verklaring van Venetië (van 12 en 13 juni 1980), waarin werd gepleit voor de erkenning van de wettige rechten van het Palestijnse volk. Meer nog, de Verklaring stelde dat het Palestijnse probleem, dat geen eenvouding vluchtelingenprobleem is, een rechtvaardige oplossing moet krijgen. En dat het Palestijnse volk in staat moet worden gesteld volop zijn recht op zelfbeschikking uit te oefenen. Iets waarmee Israël het volledig oneens mee was. Evenmin als met de bijkomende verklaring dat de PLO bij de (vredes)onderhandelingen moest worden betrokken.

Ook stond Naïm Khader op het punt tot vertegenwoordiger van de PLO in Parijs te worden benoemd, waar François Mitterrand president was geworden en links de wetgevende verkiezingen had gewonnen. Claude Cheysson, met wie Naïm Khader in Brussel een goede verstandhouding had opgebouwd, werd minister van Buitenlandse Zaken. De traditionele pro-Iraëlische houding van de Franse socialisten leek in het gedrang te komen.

Van de Belgische justitie kan niet worden gezegd dat ze echt haar best deed om het raadsel op te lossen. Ze was verdacht laat om het onderzoek te beginnen. Het Israëlische spoor werd gewoonweg niet onderzocht. En het bleek al snel dat Naïm Khader weinig of geen bescherming genoot. Men concentreerde zich op de gelijkenissen met een moord in Wenen en bracht daarvoor een Irakees van Palestijnse afkomst, Hesjam Rajeh, in maart 1999 voor het assissenhof, alhoewel hij al vier jaar eerder was uitgeleverd en in februari 1996 in voorlopige vrijheid werd gesteld. De weduwe van Naïm Khader, Bernadette Reynebeau, probeerde -vergeefs - de schuld van de verdachte aan te tonen. Maar Hesjam Rajeh werd vrijgesproken door de jury.

Het feit dat hij drie jaar eerder al in voorlopige vrijheid was gesteld, wijst erop dat justitie niet geloofde in zijn schuld. Verdussen vermeldt het niet maar, maar Arabische diplomaten die het proces bijwoonden zeggen vanaf het eerste ogenblik te hebben gezien dat het hen hoogst onwaarschijnlijk leek dat Hesjam Rajeh iets met de moord te maken had. Kortom, voor hen was het proces een louche zaak. Zelf ontkende Rajeh ten stelligste zijn schuld en als bewijs daarvoor wees hij erop dat hij drie jaar lang de kans had gehad te vluchten, maar dat niet had gedaan. De conclusie dringt zich op: een showproces om andere sporen te verdoezelen? En wellicht de hoop de verdenking in één bepaalde richting te sturen omdat de voorlopig vrijgelaten verdachte wel de benen zou nemen…? Gezien de uitstekende relaties tussen België en Israël en hun respectieve geheime diensten geen onredelijke hypothese.

We hebben het hier uitvoerig gehad over de moord en de mogelijke daders. Maar het grootste deel van het boek is niet daaraan gewijd. Het is een echte, volledige biografie van Naïm Khader. Van zijn jeugd in Zababdeh, op de westelijke Jordaanover, in 1939. Over zijn studies aan het seminarie te Beit Jala (een plaats bij Bethlehem, die sedert het uitbreken van de Al Aqsa-intifada herhaaldelijk in het nieuws is geweest), tot zijn aankomst in Leuven in 1966 - in het spoor van zijn broer Bichara (nu professor aan de UCL) die er eerder toevallig na een tegenvallend verblijf in Parijs was gearriveerd.

In 1967 ging Israël in de zesdaagse oorlog over tot de verovering van het deel van Palestina dat het nog niet in handen had (plus de Syrische Golan-hoogten en de Egyptische Sinaï-woestijn). Dat betekende een keerpunt in het leven van Naïm Khader, die zich sedertdien aan het bevorderen van de Palestijnse zaak ging wijden. Met groot succes, ondanks alle tegenstand, zoals ondergetekende kan getuigen. Als vertegenwoordiger van de PLO in Brussel volgde hij in 1974 de evolutie van de organisatie naar een Palestijnse ministaat. Iets waaraan het boek uitvoerig en klaar aandacht besteedt.

Naïm Khader was een eminent intellectueel, een begaafd diplomaat, onverstoorbaar onder elke kritiek - hij werd meer dan eens uitgescholden in het publiek -, kortom een buitengewoon intelligente en succesvolle verdediger van het Palestijnse volk en zijn rechten. Het lijdt geen twijfel dat hij om die reden werd vermoord.

Bron » archief.uitpers.be

Misschien nog wel interessant om te melden dat bij De Lombaerde krantenknipsels werden gevonden over deze moord. Hij beweerde dat die uit een dossier van Latinus kwamen.

La Belgique, une terre accueillante

Longtemps considéré comme le "meilleur service secret du monde", le Mossad, malgré plusieurs échecs, s'est souvent montré fort efficace. Surtout lorsqu'il s'agissait de mener des opérations dans les pays arabes ou d'aider les Américains et les Britanniques à trouver des contacts de l'autre côté du Rideau de fer.

Une des clés du succès: le développement de centres ou d'activités dans certains pays. Ainsi, la Belgique a toujours servi de base pour certaines opérations. Dans le courant des années 80, six officiers du Mossad opérant sous "couverture" (fausse identité) se sont installés à Bruxelles pour y ouvrir des sociétés commerciales.

Celles-ci ont bien réalisé quelques affaires mais leurs administrateurs cherchaient surtout à recruter le frère d'un général syrien. Ce qui a d'ailleurs été fait. L'un de ces officiers (retraité) n'était autre que Yehouda Gil, actuellement jugé pour avoir escroqué son service en faisant croire qu'il continuait à voir sa source alors qu'il avait cessé tout contact il y a longtemps.

Vers 1985-86, des officiers du Mossad postés à Bruxelles ont également recruté quelques chômeurs en prétextant vouloir leur faire effectuer un sondage. En fait, les personnes à interroger étaient surtout des étudiants libyens en stage à la centrale nucléaire de Mol. Car le renseignement israélien cherchait à connaître le niveau de leurs compétences, et à obtenir des informations sur l'aide que la Belgique aurait pu fournir à la Libye en matière nucléaire.

Lorsqu'Albert Raes dirigeait la Sûreté de l'Etat, les contacts entre le service israélien et son homologue belge ont toujours été relativement bons. Raes s'est secrètement rendu à plusieurs reprises en Israël afin d'y rencontrer Meïr Amit, alors chef du Mossad, et les deux agences ont également échangé de nombreuses informations... Quand elles ne menaient pas des opérations en commun.

Quelques "Couacs"

C'est ainsi que le Mossad et la Sûreté ont, entre autres, tenté de louer la maison mitoyenne à celle de la légation de l'OLP, avenue Churchill à Bruxelles, afin d'y placer des micros. Etrangement, l'affaire a échoué parce que les officiers de la Sûreté qui négociaient le contrat de bail avec le propriétaire ne sont pas arrivés à trouver un accord avec lui.

Aux yeux de leurs collègues belges, les équipes techniques du Mossad sont surtout réputées... savoir ouvrir n'importe quel coffre, et sans laisser de trace. Au début des années 80, le service secret israélien disposait d'ailleurs d'une "équipe volante" chargée d'aider ses homologues étrangers. C'est cette équipe qui a, à la demande d'Albert Raes, été utilisée à plusieurs reprises par la Sûreté belge afin d'aider des officiers belges à pénétrer de nuit dans la légation d'un pays de l'Est.

Le Mossad a cependant parfois eu tendance à considérer la Belgique comme une "terre conquise". En effet, au début des années 80, le service israélien avait passé un "gentleman's agreement" avec la Sûreté, selon lequel il s'engageait à la prévenir de tout recrutement d'un ressortissant belge dans le cadre d'une opération bien précise et pour autant que ce recrutement ne nuise pas aux intérêts de la Belgique.

Or, le renseignement belge a rapidement découvert que les Israéliens "oubliaient" parfois de lui transmettre certains noms. Une délégation de la Sûreté menée par le commissaire en chef du service s'est donc rendue au siège du Mossad (une tour de bureaux de la banlieue de Tel-Aviv) afin d'y avoir une explication "franche" avec un responsable de haut niveau.

La Belgique semble en tout cas avoir particulièrement bonne presse parmi les anciens du Mossad. Parce qu'ils y ont opéré facilement en utilisant des passeports belges trafiqués ? Sans doute. Mais également, parce que l'avocate Yeoudith Friedman, l'une des figures mythiques du service israélien, est d'origine belge. Née à Anvers en 1925, cet agent secret qui a travaillé au Mossad de 1956 à 1976 était devenue la principale collaboratrice d'Isser Harel, le chef du Mossad de l'époque. En 1961, elle a, entre autres, joué un rôle actif dans la capture en Argentine du criminel de guerre nazi Adolf Eichmann. Ce qui lui vaut sa légende.

Bron: Serge Dumont | Le Soir | 27/2/1998