Pff, van die vage "hou me tegen of ik los het op"-kereltjes met een chronisch aandachtstekort hebben we hier al meer dan voldoende.

In 1986 wordt ex-premies Paul Vanden Boeynants veroordeeld door de correctionele rechtbank van Brussel. Hij is beschuldigd van belastingsontduiking, schriftvervalsing en het oprichten van spookfirma's in Luxemburg, Liberia en Liechtenstein - in totaal 137 beschuldigingen, waarmee een bedrag gemoeid was van meer dan honderd miljoen frank. Vanden Boeynants pleitte onschuldig.

De rechtbank spreekt een zware straf uit: een geldboete en drie jaar celstraf. In het vonnis verklaart de rechter dat de straf zo zwaar is gezien de voormalige functie van VDB en de symbolische waarde daarvan. Maar, zo argumenteert de rechter, de diensten die de gewezen premier aan ons land heeft bewezen gelden ook als 'verzachtende omstandigheid'. Zijn celstraf is dan ook voorwaardelijk - wat erop neerkomt dat VDB niet naar de gevangenis hoeft.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 9 oktober 1988 haalt VDB in Brussel verrassend veel voorkeurstemmen, als lijsttrekker voor de Franstalige christen-democratische partij, de Parti Social Chrétien (PSC). Op 11 oktober kondigt VDB aan kandidaat te zijn voor het burgemeesterschap. Premier Martens geeft hem in een onderhoud te kennen dat de regering hem niet tot burgemeester zal benoemen vooraleer uitspraak is gedaan over een nieuw corruptiedossier - uit de periode toen VDB minister van Landsverdediging was. Op 12 oktober trekt VDB zijn kandidatuur in.

14 januari 1989. Vanden Boeynants wordt in de parkeergarage van zijn woning in Brussel ontvoerd (*). Een dag later wordt de ontvoering opgeëist door een onbekende groepering die zich de Brigade Socialiste Révolutionaire noemt. Een maand later. Vanden Boeynants wordt vrijgelaten bij het station van Doornik. Hij reist per trein linea recta naar een voormalige Brusselse Schepen van Sport en belt ten huize van deze dame naar zijn familie en naar de pers. Er zou tussen de vijftig en tachtig miljoen frank losgeld voor hem betaald zijn.

Enige tijd later zullen zijn ontvoerders worden aangehouden. In Rio de Janeiro. Ze hebben geen enkele band met om het even welke politieke groepering of brigade.

Een week na de vrijlating van VDB. De Kamer van Volksvertegenwoordigers verwerpt unaniem de beschuldigingen tegen de ex-Ministers van Landsverdediging Freddy Vreven en Paul Vanden Boeynants, als zouden zij tijdens hun ambtsperiode smeergelden hebben aangenomen voor het toewijzen van belangrijke opdrachten.

9 mei 1989. Ex-rijkswachtofficier Herman Vernaillen verschijnt voor de zogenaamde Bendecommissie, een parlementaire commissie die zich gedurende twee jaar bezighoudt met het onderzoeken van het onderzoek naar het groot banditisme en terrorisme. De directe oorzaak van het oprichten van deze commissie ligt in het onopgehelderd blijven van de aanslagen van de Bende van Nijvel. Deze bende opereerde tussen 1982 en 1985 en overviel vooral warenhuizen van de Delhaize-keten. Zij schoot in koelen bloede neer wie haar voor de voeten liep en maakte telkens een relatief kleine buit. Bij diverse overvallen kwamen achtentwintig mensen om. Tot op de dag van vandaag zijn de daders niet gevonden.

Ex-rijkswachtofficier Vernaillen was in 1981 zelf het slachtoffer van een aanslag toen hij een onderzoek leidde naar een drugsschandaal binnen de rangen van de rijkswacht, waarbij drugs onder andere in bevroren vlees werden getransporteerd. Vernaillen verklaart nu, onder ede, dat een van de slachtoffers van de Bende van Nijvel, een Brusselse bankier [Léon Finné], op de hoogte was van plannen om in België een staatsgreep te plegen. Mede door deze getuigenis groeit bij menige waarnemer de overtuiging dat de Bende van Nijvel geen blinde terreur toepaste, maar dat zij bij de aanslagen doelbewust een aantal getuigen heeft opgeruimd, samen met een groot aantal onschuldigen wier dood moest dienen als dekmantel voor de terechtstelling van anderen. Bij de plannen voor een staatsgreep zou de naam van Vanden Boeynants meermaals gevallen zijn - althans, dat verklaart Vernaillen.

Hij is niet de enige door wie ex-premier Vanden Boeynants wordt geblameerd. Op het einde van de jaren tachtig dreigde de grond wel zeer heet te worden onder de voeten van de vleesgroothandelaar en staatsman.

'In de pers leverden gewezen rijkswachters, prostituées en politici vernietigende commentaren op de handel en wandel van VDB,' schrijft journalist Hugo Gijsels in 1990 in zijn boek 'Het Leugenpaleis van VDB'. Gijsels vat alle geruchten, halve en hele feiten als volgt samen: 'De Bendecommissie botste voortdurend op de naam van Vanden Boeynants. Getuigen brachten (hem) in verband met drughandel, de Bende van Nijvel, een neo-nazi militie, smeergeld bij legerbestellingen, de oprichting van een illegale parallelle inlichtingendienst, roze balletten, destabilisatie van de staat, de financiering van extreem-rechts en plannen tot een staatsgreep.'

(...)

Als antwoord op de vele beschuldigingen aan zijn adres, eiste VDB tenslotte dat ook hij door de Bendecommissie gehoord zou worden. "Na lang aarzelen gebeurde dit ook. Le Crocodile deed zijn roepnaam alle eer aan. Op 21 februari 1990 maakte hij zijn opwachten. [...] Een dag lang zou hij handig om de waarheid heen zwemmen, er lustig op los liegen en lastige parlementsleden afsnauwen", schrijft Hugo Gijsels in 'Het Leugenpaleis van VDB'.

Journalist Frank De Moor zou in het weekblad Knack aantonen (16 mei 1990) dat VDB loog tijdens zijn verklaringen. Zijn collega Walter De Bock zou in De Morgen blokletteren: 'VDB heeft onder eed gelogen' (16 mei 1990). Een dag na het bezoek van VDB besluit de Bendecommissie haar werkzaamheden af te sluiten en zich alleen nog toe te leggen op het opstellen van het eindverslag.

'Begin maart 1992 werd Paul Vanden Boeynants door een arrest van het Hof van Beroep in Brussel in ere hersteld. Zijn veroordeling tot drie jaar celstraf met uitstel wegens fraude en schriftvervalsing werd hierdoor definitief uitgegomd. De man heeft opnieuw een blanco strafregister. Hij is de eerste die op die manier geniet van een wijziging inzake de wetgeving op het gerechtelijk eerherstel, die begin 1991 van kracht werd. [...] De nieuwe wetgeving lijkt hem op het lijf geschreven. [...] Omdat de hele procedure niet publiekelijk verloopt, is het nieuws pas nu, bijna twee maanden na datum, uitgelekt.' (De Morgen, 30 april 1992)

Bron: Doen | Tom Lannoye

(*) Meer informatie over de ontvoering van Vanden Boeynants vind je hier » Forum

Belgen smullen van nieuwe 'VDB-show'

Vorige week was het een jaar geleden dat Paul Vanden Boeynants, na een maand ontvoerd te zijn geweest, werd vrijgelaten. Sindsdien heeft de oud-premier niets meer van zich laten horen. Een jaar geen 'VDB' in het nieuws. Hoe bestaat het, vragen de Belgen zich af. Maar dat zal snel veranderen. Onze zuiderburen zitten morgen handenwrijvend voor de radio en tv, om niets te hoeven missen van de nieuwe ' VDB-show'.

' VDB' moet namelijk getuigen voor een parlementscommissie die al jaren bezig is met een onderzoek naar banditisme en terrorisme in België. Die commissie stuitte bij haar onderzoek en de verhoren van vele getuigen telkens weer op de Brusselse christen-democraat. De commissie werd ingesteld, toen het justitiële apparaat niet in staat bleek een vinger te krijgen achter de Bende van Nijvel, die in de eerste helft van de jaren tachtig dood en verderf zaaide in Waals Brabant. Bij hun moordpartijen werden 28 mensen afgeslacht. De daders zijn nooit gevonden, hoewel diverse mensen aangehouden werden die ermee te maken zouden hebben.

Steevast waren het extreemrechtse typen, vooral ex-rijkswachters, wat de theorie voedde dat de aanslagen bedoeld waren om België te destabiliseren en rijp te maken voor een rechtse staatsgreep. In dat verband klonk even steevast de naam Vanden Boeynants. VDB zou het meesterbrein achter de bende zijn; VDB zou een staatsgreep hebben gepland: VDB zou de hand hebben in drugssmokkel; VDB zou seksfeestjes van prominenten met minderjarigen nebben georganiseerd.

Zo ging het maar door. Getuigen noemden voor de commissie of in de media direct of indirect de naam van de ex-premier, ex-minister, ex-partijvoorzitter, vleesfabrikant en multi-milionair. Hij leek een makkelijk doelwit, want zijn naam was al niet onbezoedeld. Drie jaar geleden werd hij tot drie jaar voorwaardelijke celstraf veroordeeld wegens belastingfraude van ƒ 10 miljoen, valsheid in geschrifte en meineed. De rechter noemde hem 'een onverbeterlijke fraudeur’. Het kostte VDB het burgemeesterschap van Brussel.

Ook werd zijn naam genoemd in verband met omkopingsaffaires rond de aanschaf van legermaterieel, toen hij nog defensieminister was. Maar vooral bleek hij contacten te onderhouden met figuren aan de smoezelige extreemrechtse kant van het politieke toneel.

De laatste dagen staan de Belgische kranten vol over wat 'de roze balletten' worden genoemd. Seksen cocaïnefeestjes met hoeren en minderjarigen, waaraan volgens getuigen eind jaren zeventig niet alleen VDB, maar ook hoge politieofficieren meededen. Die verhalen doen al ruim tien jaar de ronde.

Vorige week verscheen plotseling een prostituee op de tv, die vertelde van Vanden Boeynants deelname aan die feestjes. Ook noemde zij de naam van een officier van justitie en een politieman; De magistraat was dezelfde die al in 1979 het onderzoek naar wat toen al de roze balletten heette had stopgezet en betrokken was bij het stagnerende onderzoek naar de Bende van Nijvel. Dat zou ook verklaren waarom bewijsmateriaal (zoals videobanden, agenda's) later spoorloos verdwenen bleken.

Ook zouden deelnemers aan de 'balletten' zijn vermoord door de bende. Minstens twee mensen, die eind '85 bij de ‘supermarktmoorden’ het leven lieten, zouden getuigen van die feestjes zijn geweest. Ook een restauranthouder en een wapenhandelaar, extreemrechtse vrienden van VDB, werden in 1982 en 1983 door de bende vermoord.

Met alle verdachtmakingen, halve waarheden en twijfelachtige getuigenissen voor de commissie valt een thriller te schrijven om in één ruk en met rode oortjes uit te lezen. Bewijzen zijn er echter niet en VDB zal ze morgen ook niet geven. Maar hij zal er gewoontegetrouw een show van maken. De leden van de commissie kunnen hun borst nat maken. Net als vorig jaar na zijn ontvoering, is VDB op zijn best in de tegenaanval.

Bron: Leeuwarder Courant | 20 februari 1990

'VDB' in rol van superboef – ‘Onthulling’ lichtekooi zet geruchtenstroom weer in volle gang

Als er maar tien procent van alle verdachtmakingen, beschuldigingen, roddel en achterklap op waarheid berust, dan nog is Paul Vanden Boeynants de grootste boef die er ooit in België heeft rondgelopen. De zeventigjarige oud-premier maakt barre tijden door. Er is een niet te stuiten geruchtenstroom op gang gekomen, gevoed door serieuze politici, waarin Vanden Boeynants de spil is van alle ophefmakende en nooit opgehelderde zaken van de afgelopen tien jaar.

In het zwartste scenario is de Franstalige christen-democraat het brein achter de Bende van Nijvel, wilde hij aan het begin van de jaren tachtig een staatsgreep plegen, verdiende hij schatten met de handel in drugs (verstopt in bevroren vlees), streek hij als minister van defensie tientallen miljoenen guldens smeergeld op, wist hij justitiële onderzoeken naar zijn handel en wandel te stoppen, zette hij zijn ontvoering in scène, en deed hij uitbundig mee aan seksfuiven van de Brusselse jet set, waarbij VDB het vooral gemunt had op kleine jongetjes.

Vandaag krijgt Vanden Boeynants ruimschoots de gelegenheid te reageren op alle aantijgingen. De politicus verschijnt voor de parlementaire onderzoekscommissie 'naar het banditisme en het terrorisme', in de wandeling 'de bendecommissie' genoemd. De elf parlementariërs gaan al jaren na wat er allemaal is misgelopen in het onderzoek naar de Bende van Nijvel, en dat is nauwelijks in kaart te brengen.

VDB zit er op eigen verzoek. Niet als verdachte, zoals vier jaar geleden toen hij wegens belastingfraude en valsheid in geschrifte tot een voorwaardelijke gevangenisstraf werd veroordeeld, maar als getuige. Hij gaat er, zo is de algemene verwachting, een grote show van maken. De talenten daarvoor heeft hij in overvloed: charme, welbespraaktheid, humor, onverschrokkenheid, altijd bereid de aanval te zoeken. Het wordt een waar VDB-spektakel daar in het Brussels parlementsgebouw.

Vanden Boeynants kreeg negen maanden geleden een rolberoerte toen een hoge rijkswachtofficier voor dezelfde bende-commissie tussen neus en lippen door vertelde dat hij in het begin van de jaren tachtig getipt werd over plannen tot een rechtse staatsgreep. Daarbij zou een gewezen minister betrokken zijn geweest. Namen wilde deze luitenant-kolonel Herman Vernaillen in het openbaar niet noemen. Achter gesloten deuren liet hij de naam Vanden Boeynants vallen.

Dat wilde VDB niet over zijn kant laten gaan en met succes drong hij aan op een verhoor om zijn lezing te kunnen geven. Inmiddels is er al weer veel meer gebeurd. Zo was daar vorige week ineens die lichtekooi op de Vlaamse commerciële zender VTM. Maud Sarr rakelde in een interview de in België al jaren bekende maar immer raadselachtige ‘Roze Balletten’-affaire op.

Eind jaren zeventig zou een reeks van Belgische prominenten gebruik hebben gemaakt van de diensten van een internationale call-girl-organisatie. In luxe Brusselse appartementen werden grootse seksfuiven gehouden, waar de drank rijkelijk vloeide, de drugs ruim voorhanden waren, en de gasten zich konden laven aan de charmes van de aanwezige mooie vrouwen en minderjarige jongens. Zij dienden als lokaas of als steekpenningen voor het in de wacht slepen van grote defensie- en wapen-orders, zo is het verhaal.

De hoerenmadam noemde man en paard. Aan de Roze Balletten zouden meegedaan hebben: rijkswachtcommandant François, voormalig hoofd van het Nationaal Drug Bureau, die zo’n tien jaar geleden besloot zelf in drugs te gaan handelen en daarvoor veroordeeld is; procureur des konings Deprêtre en ex-advocaat-generaal Jaspar, beiden verantwoordelijk gehouden voor het hopeloos vastgelopen onderzoek naar de Bende van Nijvel; en, daar is-ie dan: Vanden Boeynants.

De Franstalige christendemocraat toog onmiddellijk naar justitie om een klacht wegens eerroof tegen deze madam in te dienen. Hij ontkende in alle toonaarden ook maar ooit bij een seksfuif aanwezig geweest te zijn. Inmiddels is het verhaal van Maud Sarr danig in waarde gedaald. Ze was nooit getuige geweest van de Roze Balletten, had het ook maar van horen zeggen, is in het verleden al eens veroordeeld wegens het afleggen van een valse verklaring, en kreeg van de VTM duizend gulden voor het interview. Maar toch was het balletje gaan rollen. De Belgische kranten kwamen met grote verhalen, waarin verbanden werden gelegd tussen de Bende van Nijvel en de sekspartijen, en bleken over geheime processen-verbaal te beschikken.

Daaruit was op te maken dat enkele leden van de gerechtelijke politie op eigen houtje een nieuw onderzoek waren gestart naar de Roze Balletten. Eerdere naspeuringen van justitie tien jaar geleden zijn om onduidelijke redenen gestaakt, zoals er in België wel meer in de doofpot verdwijnt. Een lid van de Bende-commissie neemt het getuigenis van madame Sarr ernstig. En minister Wathelet van Justitie heeft deze week een diepgaand onderzoek gelast. De grote vraag is namelijk of de Roze Balletten louter vermaak waren, of dat er meer achter zat. Merkwaardig is bijvoorbeeld dat minstens twee van de 28 slachtoffers van de Bende van Nijvel gerekend konden worden tot het cliënteel van de dure call-girls. Eén van hen, een handelaar in onroerend goed, zou in het bezit zijn geweest van compromitterende video-opnames van de orgieën. Daarmee werden de hoge gasten gechanteerd.

Dat brengt het verhaal bij een al even zonderlinge ‘toevalligheid’. Bij de overval van de Bende van Nijvel op de Delhaize van Overijse in september 1985 (acht doden) liet Leon Finné het leven. Hij werd getroffen door het spervuur dat de gemaskerde mannen openden op het winkelende publiek. Finné was niet direct dood, maar kreeg een nekschot. Een willekeurig slachtoffer? Finné was de man die luitenant-kolonel Vernaillen de tip gaf over de ophanden zijnde staatsgreep.

Zo’n merkwaardige samenloop is voer voor criminologen, justitie-verslaggevers en andere geïnteresseerden die zich al jaren vertwijfeld afvragen waarom de blunderende Belgische justitie in het onderzoek naar de Bende van Nijvel niet nauwkeurig de dodenlijst heeft geanalyseerd en niet de achtergronden van de waanzinnige aanslagen heeft onderzocht. De officiële lezing is dat de bende wilde, en iedereen neermaaide die haar in de weg stond. Velen vragen zich af of een andere en macabere hypothese niet veel dichterbij de waarheid komt. De bende had tot doel België rijp te maken voor een coup. Er zaten hoge heren achter, uit de uiterst rechtse hoek van de politiek, het zakenleven, justitie, rijkswacht, de wapenindustrie. De bende doodde niet alleen onschuldige mensen, maar ook lieden uit eigen gelederen die teveel wisten van de plannen tot een staatsgreep (Finné) of op de chantage-toer waren gegaan (de seksfuiven en de steekpenningen). Zeker is dat Paul Vanden Boeynants vandaag met kracht zal ontkennen dat hij één van die hoge heren was.

Bron: Trouw | 21 februari 1990

Tueurs du Brabant: "Paul Vanden Boeynants avait le pouvoir politique de tout couvrir"

L'ex-membre de l'organisation d'extrême droite Westland New Post (WNP), Michel Libert, a désigné ce week-end l'ancien Premier ministre Paul Vanden Boeynants comme dirigeant de ce mouvement.

Une annonce qui ne surprend pas David Van De Steen, l'une des victimes des Tueurs du Brabant. Michel Libert "a probablement peur que tout lui retombe dessus", estime-t-il. "Paul Vanden Boeynants avait le pouvoir politique de tout couvrir mais la question est qu'en aurait-il retiré", s'interroge-t-il.

M. Vanden Boeynants, décédé en 2001, était "notre chef", a déclaré Michel Libert lors d'une interview diffusée par la télévision régionale TV Oost, de Flandre orientale. "Il (M. Vanden Boeynants) n'était pas seul, mais il était un dirigeant", a ajouté M. Libert, parfois cité comme ayant été le numéro deux du WNP.

"Nous voyons Vanden Boeynants (...) apparaître dans chaque mission, dans chaque rapport. Ce n'est pas un hasard", avait-il déjà déclaré lors d'une émission de la RTBF remontant à 1992. A l'époque, il avait admis avoir mené, pour le compte du Westland New Post, des missions de reconnaissance mais il avait nié avoir braqué des magasins.

"C'est la première fois que M. Vanden Boeynants est nommément désigné comme le patron" du mouvement, souligne David Van De Steen, qui a perdu ses parents et sa soeur lors de l'attaque au Delhaize d'Alost le 9 novembre 1985, qui a coûté la vie à huit personnes. Michel "Libert a sûrement peur que tout lui soit mis sur la tête. Tout se tient. M. Libert devait réaliser des missions de repérages. S'il l'a effectivement fait sur mission de M. Vanden Boeynants, qu'est-ce que ce dernier en aurait retiré? ", s'interroge-t-il toutefois.

Le nom de Michel Libert apparaît depuis un certain temps dans l'enquête liée aux Tueurs du Brabant mais est particulièrement revenu ces dernières semaines car un nouveau témoin a pointé l'homme comme "le géant" de la bande. L'intéressé a contesté ces accusations.

Bron: RTBF | 28 mei 2018