Ik ben er gewoon zelf meermaals geweest en kon me niet vinden in die beschrijving. Maar goed als we verder willen keuvelen over Lloyd's is dit niet de plaats.

Een project op zich niet worden verzekerd tegen faillissement omdat alleen een vennootschap, de rechtspersoon zelf met al zijn vermogen, failliet kan gaan.

Bepaalde risico's in verband met het Saudische project kunnen inderdaad verzekerd zijn. Het is hiervoor echter niet nodig naar Londen te gaan. De Belgische staat heeft reeds zeer lang een publieke instelling (thans Credendo) in het leven geroepen om Belgische ondernemingen te verzekeren tegen verschillende risico's van zakendoen in het buitenland. Dat zijn de zogenaamde exportkredietverzekeringen. Uit de geciteerde passage in mijn vorige post blijkt dat er wel degelijk sprake was van dergelijke verzekeringen. Blijkbaar is naar de gevolgen voor de Belgische exportkredietverzekeraar dus wel onderzoek gedaan en was er alleen sprake van verzekeringen in verband met de "commissielonen".

Blijft de vraag nog of er:

1. exportkredietrisico's bij andere verzekeraar zijn afgesloten door ESH of een andere partij en;

2. of een partij zich heeft verzekerd tegen het faillissement van ESH als vennootschap.

Gezien het schandaalsfeertje rond ESH en de serieuze vragen over de gang van zaken lijkt het mij sterk dat een private verzekeraar in scenario 1) of 2) zomaar zou hebben uitbetaald zonder hierover te procederen. In verzekeringspolissen zijn normaal tal van voorwaarden en uitzonderingen opgenomen en het lijkt mij plausibel dat een verzekeraar die werd geconfronteerd met een claim in verband met ESH wel wat munitie zo hebben gevonden.

Wat specifiek het verzekeren tegen het faillissement van een bepaalde vennootschap betreft, ben ik niet zeker of dat in die tijd mogelijk was. In de loop van de jaren 90 werd wel de Credit Default Swap ontwikkeld in de US, die eventueel als een dergelijke verzekering zou  kunnen worden beschouwd. Dit was echter zo een revolutionair product dat ik niet durf te zeggen dat op het eind van de jaren 70 al iets vergelijkbaar bestond.

Elias El Turk was een zakenpartner van Herman Geschier in Libanon en was voorzitter van de neofascistische Parti des Forces Nouvelles Libanaises en de zaakvoerder van het Eurosystem-filiaal in Libanon, EHS Health Testing Center. Eurosystem Hospitalier is de naam van een Belgisch consortium van bedrijven dat een miljardencontract kreeg voor de bouw van militaire hospitalen voor de Saudische Nationale Wacht. Eind jaren zeventig zal het project uitdraaien op een enorm schandaal, omdat er gigantische bedragen aan smeergeld werden betaald en het consortium het Belgisch koningshuis voor zijn karretje kon spannen én volop gebruik maakte van de diensten van het callgirl-netwerk van madame Tuna, de maîtresse van wapenhandelaar Roger Boas.

Het Libanese filiaal van Eurosystem diende vermoedelijk als doorgeefluik voor corruptiegeld. Een nota van de Staatsveiligheid stelde dat “El Turk een meeting van Eurodroite, die plaatsvond in Brussel in juli 1979, grotendeels zou gefinancierd hebben. Zonder dat dit kon worden nagetrokken, beweerde hij in extreemrechtse milieus dat het geld afkomstig was uit de smeergelden van de affaire Eurosystem Hospitalier”.

Voorts werkte El Turk samen met Faez Al Ajjaz, een Saudische topspion die vanuit Brussel opereerde en zelf ook wapens leverde aan de falangisten. Ook Geschier werkte trouwens af en toe samen met Al Ajjaz.

Bron: Apache | Georges Timmerman | 16 April 2020

Interessant artikel op de website van Apache n.a.v. de erfenis van Gustave Joassart, de opvolger van Michel Pirkin bij FN » www.apache.be

Vanaf dat ogenblik werden verschillende Belgische hoogwaardigheden chanteerbaar. En chanteerbaar door bevriende Naties. Tenslotte ging het ganse megaproject naar US investeerders!