Justitieel onderzoek België Ex-Nederlander zou banden hebben met ultra-rechts

De Belgische justitie stelt een uitgebreid onderzoek in naar de handel en wandel van de tot Belg genaturaliseerde ex-Nederlander Richard van Wijck uit Essen (Dld). De 38-jarige man, die net over de grens met West-Brabant een kapitaal landgoed bewoont, zou sterke banden hebben met ultra-rechtse kringen in België en verschillende van hun activiteiten financieel hebben ondersteund. Hij is na zijn aanhouding vorige maand in Antwerpen weer op vrije voeten gesteld.

Van Wijck blijkt de grote man te zijn achter een hele serie ondernemingen. Op dit moment is het aantal "Van Wijck-faillissementen" al opgelopen tot dertien. Hij is intussen zelf ook bankroet. Zijn riante onderkomen, grenzend aan de Kalmhoutse Hei, staat op dit moment voor de lieve som van f 2,8 miljoen te koop. Van Wijck en zijn schuldeisers zijn niet de enige slachtoffers van de reeks faillissementen. De Essense financier had blijkbaar invloedrijke vrienden, die op hun beurt weer zitting namen in raden van beheer van verschillende van zijn bedrijven.

De Europarlementariër Paul van Kerkhoven (vooraanstaand lid van de officieel georganiseerde rechtervleugel van de Waalse christen-democraten (de CEPIC), is ondermeer beheerder van Van Wijcks beheersmaatschappij NV Wildven. Deze NV was weer verantwoordelijk voor. het beheer van Van Wijcks "optrekje" in Essen. NV Wildven is sinds kort ook bankroet.

Bron: Nieuwsblad van het Noorden | 23 Maart 1983

Ridders van de Keltische Eik of: De miljoenenkrater van een spookbank

Minstens een miljard franks, z’on 6o miljoen gulden: zo groot is de financiële krater na het uiteenspatten van het imperium van een Belgische erfgenaam van de Unilever-Jürgens, baron Richard van Wijck en dienst partner ‘graaf" Gherardi Dandolo, playboy en gewiekst oplichter.

Binnen twee maanden werden begin dit jaar, alsof er een rij dominostenen omviel, de bijna 20 vennootschappen van het illustere tweetal bankroet verklaard. Graaf Dandolo zag de bui nog net op tijd hangen en vluchtte met de boekhouding van de sleutelholding S. A. Credithold uit Luxemburg naar Monaco. Baron Van Wijck werd gearresteerd, maar kon na een maand terugkeren naar zijn 105 ha grote landgoed in Essen, net tegen de Nederlandse grens bij Roosendaal. Het was volgens één van zijn felrijke hoge relaties, ex-premier Van den Boeynants, dan ook "een schande dat zo iemand door vier gendarmes bewaakt het - Justitiepaleis wordt binnengebracht. Zo'n man gaat toch nooit op de vlucht slaan! Dat weet toch iedereen!"

Met iedereen bedoelde"VDB" in elk geval de ministers en andere "high society"- figuren die de salons van Van Wijcks privéclub "Cercle des Nations" in Brussel in en uit liepen.

De baron was dan ook niet slechts "baron", maar tevens de Belgische "grootmeester" van de "Ordre du Rouvre", een zeer select en invloedrijk clubje aartsconservatieven van katholieke huize, die bekend staan als de "Ridders van de Keltische Eik." De orde, met het landgoed van baron Van Wijck als zetel, kent een streng hiërarchische, middeleeuwse structuur. Slechts zo'n 60 tot 70 uitverkorenen kwamen in België op de ledenlijst voor, maar de invloed van deze "ridders" was groot. En dan vooral waar politici, bankiers, zakenlui en grootadel elkaar treffen.

Van Wijcks grote ambitie was door te dringen tot de financiële top door middel van een eigen bankinstelling. Een poging in 1973 om samen met enkele andere "ridders" de Gesbanque in Luik in handen te krijgen mislukte. Maar twee jaar later maakte de baron in de Cercle des Nations kennis met de "graaf” Dandolo (37) die deze titel van de Italiaanse ex-koning Umberto II gekregen had toen die allang geen titels meer kón verlenen.

De "graaf" is zeer goed thuis in internationale bankkringen en heeft connecties in de jet sets in Italië, Zwitserland en Monaco. Graaf Dandolo heeft ook plannen, en baron Van Wijck gaat er maar al te graag op in; binnen korte tijd is het adelijke duo eigenaar van de Credito Commerciale, een bank in het Zwitserse Lugano.

Die bank richt in 1976 de SA Credithold in Luxemburg op, een holding die de scharnier zal worden van de financiële operaties in België. Maar het begin is moeilijk: een verzekeringsmaatschappij die door de bank gekocht wordt gaat failliet, een verlies van tientallen miljoenen franks. Een door de bank opgerichte BV, die belangen in de industrie moet verwerven wordt voor miljoenen franks opgelicht. Eén van de vennoten moet daardoor zelfs zijn chique Brusselse woning aan de groep-Van Wijck verkopen en "graaf" Dandolo maakt er meteen maar een casino van.

Een van de volgende avonturen is het onderbrengen van 's barons landgoed in een "NV Wildven", waarover alweer een "Ridder van de Keltische Eik", Paul Vankerkhoven, het beheer zal voeren. Deze NV zal voor heel wat financiële transacties dienen, maar het.eind van het lied is dat baron Van Wijck later mét het faillissement van ook deze NV zijn domein met een boekwaarde van 7 miljoen gulden en zijn hele privévermogen verliest.

Voor het zover is denken de baron en de graaf echter een grote slag te kunnen slaan door de NV Credit Commercial et Financier (CCF) op te richten. Via Dandolo's relaties verstrekt CCF hypothecaire leningen aan EG-ambtenaren (ook Dandolo's vader werkt bij de EG), maar ook wordt geld van zo'n 50 vermogende Belgen aangetrokken, dat via Credithold frauduleus naar de Luxemburgse kapitaalmarkt wordt gesluisd. Waardoor CCF al spoedig als een illegale, occulte bankinstelling functioneert. De bank in Lugano wordt verkocht.

Om het zwarte geld dat de van de Keltische Eik" met tal BV's en NV's (die nu allemaal failliet zijn) verdienen zonder risico wit te kunnen wassen, moet het adellijke duo van de klandestiene bank nog een échte bank zien te maken. Dat lukt in 1982 bijna als de zonderlinge "graaf" en de baron-grootmeester de helft van het kapitaal van de Antwerpse privébank "Beeckmans, Gheysens, Vanderlinden en Co" verwerven. Graaf Dandolo neemt even de dagelijkse leiding in handen en kort daarop is de extreem-rechtse bankier Jack de Spiriet, Ridder, van de Keltische Eik, directeur van de Brusselse vestiging van deze bank.

Wit wassen

In de praktijk echter vestigt De Spiriet zijn Brusselse kantoor in de zetel van CCF, waarmee een echte bank zich dus in de clandestiene bank komt vestigen. En het netelige probleem om een echt respectabele bankiersgroep te worden, om het zwarte geld probleemloos wit te kunnen wassen en om de negatieve balansen van alle firma's waar de "ridders" mee van doen hadden recht, te trekken, is dus bijna opgelost. Bijna, want vorig jaar zomer begon de Bankcommissie eindelijk lont te ruiken, en werd de Antwerpse bank in het geheim bevolen zich "geleidelijk en discreet" uit de tentakels van de "ridders" los te wurmen.

Een paar maanden later stortte Van Wijcks imperium ineen. De "grootmeester" zag nog net de hielen van de "graaf' die mét de boeken van de SA Credithold, Luxemburg naar het schijnt via Nederland naar Monaco vluchtte, waar hij allang als inwoner stond ingeschreven.

De economische rechters in Brussel, Antwerpen en Luxemburg begonnen de schulden die bij de faillissementen open bleven op te tellen. Half februari sprak het Brusselse; parket schuchter van 300 miljoen franks (16,5 miljoen gulden), twee weken later was dat al 650 miljoen franks (36 miljoen gulden) en inmiddels is de optelsom al boven de'één miljard franks (60 miljoen gulden).

De "grootmeester" van de Ridders van de Keltische Eik zelf was al zijn bezit kwijt. De "graaf" was er vandoor. En de "ridders" moeten nog steeds "de spirituele waarden verdedigen tegen de materialistische tendensen in onze samenleving." Maar dat staat wel als punt 6 in de statuten van de "Orde du Rouvre".

Bron: Het vrije volk | 15 April 1983