An excerpt from: The Great Heroin Coup - Drugs, Intelligence, & International Fascism » www.mail-archive.com

Boeiend artikel zeker het aspect Miami zie Lekeu, en ook de reis die Bouhouche met 3 andere rijkswachters maakte waarna zijn gedrag veranderde. Ook een verband tussen de Franse kraak van de eeuw in Nice, en Massagrande. Ook in de zaak Zwarts kan dit een rol spelen zeker als men denk aan diplomatieke koffer die ook in dat transport zat.

Een tijdje geleden heb ik een lezing bijgewoond van Gabriele Adinolfi. Dit is een extreem-rechts Italiaans nationalist die in de jaren 70-80 wel het een en andere heeft uitgestoken » wikipedia.org

Hij heeft onder andere dit boek geschreven over zijn belevenissen van toen en ik vond dat er wel wat gelijkenissen met de Bende van Nijvel in zijn verhaal zaten » librairiefrancaise.fr

A travers son parcours personnel au sein du mouvement nationaliste-révolutionnaire "Terza Posizione", Gabriele Adinolfi nous témoigne de ce que furent en Italie les fameuses "années de plomb". Pour nous, Français, il faut bien dire que cette période de violences politiques ne nous est guère connue, voire complètement inconnue... Pourtant, durant près de vingt ans (1970-90), l'Italie a vécu dans un climat politique de guerre civile comme nulle part ailleurs en Europe.

Dans les années 70-80, tous les pays occidentaux ont plus ou moins connu la lutte armée comme mode d'expression politique de la part des groupes radicaux marxistes, mais en Italie, ces terroristes rouges ont trouvé face à eux des radicaux nationalistes qui ont répondu à la violence par la violence. Le camarade Adinolfi nous compte magnifiquement ce climat de tension qui existait alors et qui est difficilement concevable pour des militants français : à cette époque, quand de jeunes militants allaient coller des affiches le soir, ils ne savaient même pas s'ils allaient rentrer vivants de leur collage car les rouges (ou les barbouzes de l'Etat italien) n'hésitaient pas à purement et simplement abattre les simples colleurs d'affiches nationalistes... A cette époque, "tuer un fasciste n'était pas un crime"!

L'intérêt majeur du livre de Gabriele Adinolfi réside dans l'enseignement que celui-ci procure. L'auteur nous explique pourquoi et comment la "stratégie de la tension" entre les deux extrêmes a été organisé par l'Etat italien, lui-même étant manipulé par la CIA et la loge maçonnique P2. Il explique comment l'Etat italien a poussé toute une jeunesse à prendre les armes les uns contre les autres dans le but d'asseoir son autorité et sa légitimité. Il explique comment des groupes dits "nationalistes" peuvent être manipulés par les services secrets pour commettre des attentats et ainsi discréditer tout le mouvement national aux yeux de la population. Il explique enfin, avec quelle férocité les juges et les procureurs démocrates persécutèrent les militants nationalistes innocents dont le seul crime était d'être "fascistes".

Comme beaucoup de militants de sa génération Gabriele Adinolfi dut s'exiler pendant de nombreuses années pour éviter d'être enfermé dans les geôles de la démocratie italienne, mais aujourd'hui qu'il est rentré dans son pays, et fort de son expérience politique, il participe activement au renouveau nationaliste italien. Un livre à méditer pour tout militant politique.

In het dossier van de Bende van Nijvel zijn er heel wat verbanden met extreem-rechts te vinden. Het "spoor van extreemrechts" werkte bij de over het algemeen vrij linkse (onderzoeks)journalisten uiteraard als een rode lap op een stier. Volgens mij is het goed mogelijk dat de extreem-rechtse betrokkenen slechts pionnen waren. Als het daar kan, dan kan het hier ook.

Even terug naar de Tweede Wereldoorlog en de "bevrijding" van Italië:

In Italië en vooral in Sicilië werkten de Amerikanen ook nauw samen met de maffia, een 'anticommunistisch' bastion. Hoofdrollen in die "Operatie Maffia" werden onder andere gespeeld door de New Yorkse gangster Lucky Luciano en, ironisch genoeg, door J. Edgar Hoover van het FBI. Dit Siciliaans initiatief vormde het begin van een weinig roemrijke maar nauwe en langdurige naoorlogse samenwerking tussen de Amerikaanse geheime diensten en de internationale onderwereld, vooral op het terrein van de uiterst lucratieve drugshandel.

Met de 'zwarte kas' die zo ontstond heeft de CIA zonder of - hoogst waarschijnlijk - met medeweten van presidenten zoals Ronald Reagan tientallen jaren en zowat overal ter wereld allerlei contrarevolutionaire operaties kunnen financieren. Twee voorbeelden daarvan zijn de moordpogingen op Fidel Castro, gepland in samenwerking met de maffia, en de geheime oorlog tegen de Nicaraguaanse Sandinisten. Het ging daarbij om covert operations, volgens Amerikaanse wetten illegaal en waarvoor men dus bij het congres geen fondsen kon krijgen.

Bron: De mythe van de 'goede oorlog', Amerika en de Tweede Wereldoorlog | Jacques R. Pauwels

Komen ze ook eens met nieuws af...

FBI en CIA gebruikten oud-nazi's als spion

De Amerikaanse inlichtingendiensten hebben tijdens de Koude Oorlog minstens 1000 ex-nazi's als spion of informant ingezet. Dat meldt de New York Times. FBI-directeur J. Edgar Hoover en CIA-directeur Allen Dulles hebben in de jaren 50 "op agressieve wijze voormalige nazi's gerekruteerd", bericht de krant onder aanhaling van onlangs vrijgegeven documenten en interviews.

De waarde van de nazi's voor hun werk tegen de Russen en communisten was voor de diensten van hoger belang dan hun "morele misstappen" die ze tijdens hun werk voor het regime van Hitler hadden begaan. Na de Tweede Wereldoorlog hadden het Amerikaans leger, de CIA, de FBI en andere geheime diensten minstens 1000 ex-nazi's en collaborateurs aangesteld, vat Richard Breitman van de American University in Washington samen. De Holocaust-expert analyseerde met een door de regering benoemde ploeg de ooit geheime documenten.

De inlichtingendiensten beschermden ook elke agent tegen strafvervolging. Zo had de CIA een SS-officier als spion aangeworven, ook al had die zich volgens hen waarschijnlijk "aan kleine oorlogsmisdaden" schuldig gemaakt. In 1994 werden de autoriteiten door de Amerikaanse geheime dienst aangemaand hun onderzoek te laten vallen tegen een voormalige spion, die met het bloedbad van tienduizenden joden in Litouwen in verband werd gebracht.

Een andere SS-officier, die voor de CIA in Europa als spion werkte, was in een vroeger leven topassistent van Adolf Eichmann, de leider van de organisatie die bevoegd was voor de deportatie van alle joden naar de vernietigingskampen. "Als beloning voor zijn bewezen diensten na de oorlog" liet de CIA zijn hele familie in 1954 naar de Verenigde Staten overbrengen.

Bron: Het Laatste Nieuws

Waar zijn alle onderzoeksjournalisten toch naar toe?