De hele historie kort samengevat:

Het oorspronkelijke plan was om in Brussel een eenheidscel op te richten onder leiding van onderzoeksrechter Troch en Hennuy. De Bergense procureur-generaal Demanet - die eerst voorstander was van dit idee - kreeg opeens het idee om het dossier te centraliseren in Charleroi. Op 1 oktober 1990 vergaderde de vijf procureur-generaals van dit land samen met minister van Justitie Wathelet over dit dossier. De aanwezigen besloten daar - zo goed als zeker op aandringen van minister Wathelet zelf - om Troch uit het Bende-onderzoek te gooien. Hij moest zijn dossiers afgeven aan zijn collega Hennuy in Charleroi. Het probleem was echter dat de procureur-generaals deze beslissing niet mochten nemen. Daarom werd besloten om de raadkamer van Dendermonde deze beslissing te laten bevestigen.

De raadkamer van Dendermonde besliste dat Troch zijn dossiers mocht houden. Het parket van Dendermonde ging echter tegen deze beslissing in beroep. De Kamer van Inbeschuldigingstelling (KIB) te Gent zou de knoop moeten doorhakken. De advocaten van de familieleden van de Bende-slachtoffers in Aalst voelden nattigheid. Samen met CVP-volksvertegenwoordiger Tony Van Parys, een lid van de parlementaire Bende-commissie, stapten ze naar het Gentse parket-generaal. Ze wilden weten wanneer de KIB zou vergaderen. De voorzitster van de KIB weigerde hen een datum te geven, en draaide zich arrogant om. Voor de advocaten was het toen duidelijk dat er zware druk werd uitgeoefend op de voorzitster van de KIB door het parket-generaal en door minister Wathelet. De onafhankelijkheid van de rechtbank werd met de voeten getreden. Op 11 december 1990 viel het ultieme verdict: Troch moest zijn dossiers afstaan.

Uit: De Bende van Nijvel: tien jaar blunders van het gerecht | Raf Sauviller en Jan Willems