Guy Bouten heeft een gesprek gehad met deze getuige, een maand nadat hij in zijn Franse woonplaats beschoten werd. De volledige naam van deze getuige is Joël Lhost. Ik geef hieronder de belangrijkste elementen. Het hele verhaal kan je in het boek lezen:

Hij werkte tot eind 1982 als bediende in de staalfabriek Laminoirs de Jemappes en was er twee jaar vakbondsafgevaardigde voor de socialistische vakbond. Na de sluiting van de fabriek dook plots commissaris Claude Janssens van de Staatsveiligheid op, die hem aanwierf als IRC of gecodeerde informant. Hij kreeg de opdracht informatie te verzamelen over extreemlinks, in het bijzonder de Parti des Travailleurs Belges (PTB, voor de Vlamingen beter bekend als PVDA) en de Ligue Révolutionnaire des Travailleurs. Hij volgde hun vergaderingen en acties op straat en in de bedrijven nauwgezet.

Janssens, soms vergezeld door zijn collega Jean Finet, brainwashte hem met uitspraken als "het land dienen", "de goede zaak", "het rode gevaar voor het communisme dat in Italië en Frankrijk aan een opmars bezig is" ... Daar kon Lhost niets tegen inbrengen en hij begreep dat hij zo zijn burgerplicht vervulde.

Janssens, codenaam Viandox, liet hem vaak naar het bureau van de Staatsveiligheid in Mons komen. Er volgden ook opdrachten in het milieu van de vredesactivisten die aan de luchtmachtbasis van Florennes protesteerden tegen de plaatsing van Amerikaanse kernraketten. In de lente van 1983 kreeg hij onverwacht de vraag om info over kleine criminelen uit de Borinage door te spelen. De vier mannen van wie hij de namen doorgaf, werden zeven maanden later gearresteerd als leden van de zogenaamde Bende van Nijvel. Dat verwonderde Lhost, maar hij stelde zich nog geen vragen.

Begin 1984 bracht Janssens Lhost in contact met kolonel Remy van de SDRA. Lhost is ervan overtuigd dat Remy een schuilnaam was van de vijftiger met de look van een gentleman, 1 meter 70 groot, met een grijs sikje en grijs-wit haar, vrij corpulent, die zeer beschaafd Frans sprak. Van Remy kreeg hij opnieuw de vraag om de vredesbetogers en de gauchistische milieus te observeren. (...) De ontmoetingen met Remy hadden altijd plaats op de Cora-parking in Hornu. Lhost heeft Remy's voertuig nooit gezien, want telkens stond de kolonel hem op te wachten.

"In april 1984 kreeg ik plots het bevel om mijn observaties van de vzw 22 Mars te stoppen. Eind van dat jaar vroeg kolonel Remy me aan de telefoon om naar het hotel Le Maisières in Maisières te komen. Hij zou me in contact brengen met een belangrijk persoon: kolonel Cassidy. Later vernam ik dat hij werkte voor de DIA, de Amerikaanse militaire inlichtingendienst. Ik heb Cassidy maar drie keer ontmoet, telkens in dat hotel vlak bij SHAPE. Remy zorgde telkens voor het contact. Eenmaal zaten we samen in een klein privésalon van het hotel."

"Cassidy wist alles over me en vond me 'un bon belge'. Hij gaf me in april 1985 de opdracht om tijdens enkele weekends een groepje van een tiental personen in militaire kledij en 'gewapend' met een zaklamp te observeren als ze vanuit het kasteel van Miremont in Feluy naar het kanaal Brussel-Charleroi in Ronquières stapten. Maar ik mocht hen niet volgen. Ik moest gewoon vanuit mijn wagen het vertrek en de aankomst van de wandelaars registreren."

De betekenis van die opdracht ontging Lhost, tot hij hoorde over de vondst van de zakken met Bendewapens in Ronquières. (...)

Lhost: "Eind mei 1985 kreeg ik van kolonel Cassidy de vraag om foto's te maken van de Rue de Marouset en de Drève des Chasseurs, aan het uiteinde van het bos van Houssière, waar de Bende zo veel sporen achterliet. Op de Drève des Chasseurs werden trouwens de uitgebrande Golf van de Bende aangetroffen en voorwerpen die Bultot in opspraak brachten. Ik maakte een achttal foto's en Cassidy was tevreden over het resultaat. Toen ik hem vroeg waarvoor ze dienden, kreeg ik als antwoord dat ik als goede Belg geen risico liep als de politie mij zou ondervragen."

"Ik hoorde niets meer van hem tot 27 september (de dag van de overval in Eigenbrakel en Overijse). Die dag moest ik 's morgens een CB-radio afhalen in Maisières. Ik kreeg ook een code en het bevel om vanaf negentien uur met mijn wagen stand-by te staan in de buurt van de twee wegen die ik eerder had gefotografeerd. Ik moest me melden met 'je suis arrivé'. Ruim een half uur later hoorde ik een onbekende stem door de CB, die me opdroeg om mijn positie door te geven en het te signaleren als er politie in de buurt was. Wanneer de kust veilig was, diende ik te antwoorden met 'route verte'. In het andere geval met 'route bleue'."

"Om 21.35 uur hoorde ik via de CB: 'Joël, tu peux partir', gevolgd door het verzoek om via Braine-le-Comte, Soignies, de N520 en Lens naar het vliegveld van Chièvres te rijden. Onderweg moest ik signaleren of de route veilig was. Op de Chièvres Air Base zag ik een groot bord met daarop 'US Army, US Air Force'. Had men mij gebruikt om het moordcommando van Eigenbrakel en Overijse te ontzetten? 's Anderdaags diende ik zoals afgesproken het CB-materiaal af te geven aan de receptionist van het hotel in Maisières."

Van Cassidy hoorde hij niets meer. Toen voelde hij dat er iets niet klopte. Maar de Staatsveiligheid nam weer het heft in handen. Claude Janssens vroeg hem de processen bij te wonen van de WNP-leden Marcel Barbier en Eric Lammers, die beschuldigd werden van een dubbele moord in Anderlecht. Hetzelfde gebeurde met het proces tegen de Borains. Telkens moest hij niet alleen verslag uitbrengen van de debatten en de rechtsgang, maar ook de advocaten afluisteren door – als het kon – op dezelfde plek te gaan lunchen.

Bron: De Bende van Nijvel - verraad, manipulatie, geheime diensten | Guy Bouten