Re: Jean Bultot
It Ain't Over 'Til It's Over
Dit gezegd zijnde, heeft er iemand van ons een idee wat het moet zijn 40 jaar lang te moeten leven tussen hoop en wanhoop?
Is een proces voor slachtoffers echt een manier om een hoofdstuk af te sluiten?
Tamara De Groof: “Je kan nooit veralgemenen maar ik stel vaak vast dat het proces voor veel slachtoffers wel een zeer belangrijk moment is. Een keerpunt zelfs. Slachtoffers wachten daar op om verder te gaan met hun leven. Dat is misschien nog iets anders dan echt afsluiten. Die 12 mensen van de jury die besluiten dat een dierbare onrecht is aangedaan en dat een dader daarvoor verantwoordelijk wordt gesteld, dat is heel belangrijk. Het is een moment waarop mensen zich erkend voelen en er ruimte ontstaat voor iets anders. Het valt trouwens op dat slachtoffers vaak veel serener reageren dan de buitenwereld. Mensen lezen een artikel in de krant en roepen al snel dat de dader er goedkoop van afgekomen is. Maar slachtoffers willen antwoorden op hun vragen, de dader in de ogen kijken en een manier vinden om verder te gaan. Ze willen zich niet verlagen tot het niveau van de dader. Ik heb daar het grootste respect voor”.
En dan zwijgen we nog over en sorry dat ik het zo noem "de nevenschade" die slachtoffers aangedaan werd.
"Ieder slachtofferverhaal is uniek, maar er moet toch een verschil zijn tussen iemand die erbij was en mensen die iemand verloren hebben?
De Groof: “Dat is absoluut zo. Mensen die iemand verloren hebben, maken een rouwproces door. Het is vreselijk om je kind te verliezen bij een aanslag. Maar iedereen erkent hen als slachtoffer. Niemand twijfelt aan hun verlies. Bij iemand die erbij was, is dat anders. Die worden vaak niet geloofd. En dat is zeer zwaar."
Slachtoffers die niet geloofd werden ... overleden slachtoffers die in hun leven wel iets zullen gedaan hebben waardoor ze op de dodenlijst terecht kwamen ... slachtoffers die plots Facebookberichten van hun overleden geliefden zien verschijnen ... én slachtoffers die na de feiten moeten overleven dankzij giften van medemensen.
Ik weet niet of het de Belgische staat was die aan de trekker trok maar ik weet wel dat de Belgische staat al 40 jaren aan de rekker trok om het lijden te rekken.
Dus neen, ik heb niet het lef of de wil de slactoffers nog hoop te geven. Trouwens, wie zijn wij in dit hele verhaal? Ondanks onze oprechte (of minder oprechte?) bedoelingen?
Ik heb eigenlijk maar één wens en dat is dat de slachtoffers eindelijk, eindelijk op de best mogelijke manier verder kunnen gaan met hun leven. Als er nog één euro in onze schatkist zit, krijgen ze van mij die laatste euro om zich zo goed mogelijk te laten bijstaan en omringen. Ik betwijfel zelfs of de financiele hulp die ze tot nu kregen genoeg was om hun advocaten te betalen.
Zou er eigenlijk één iemand naar die slachtoffers toe gestapt zijn met de vraag; "Wat kunnen wij nog voor jullie betekenen?" Ik denk het niet.
Wie moet dit soort beslissingen nemen in dit land? En met wat zijn die momenteel bezig? Ik durf het antwoord zelfs niet neerschrijven.