De PCN (Parti Communautair National Européen) is in het extreem-rechtse landschap de kleinste partij. Tijdens de verkiezingen van 1985 behaalde ze slechts enkele stemmen, een resultaat dat voornamelijk te wijten was aan hun programma.

Ook de PCN beschouwt zich als de Derde Weg, zwevend tussen kapitalisme en socialisme, de synthese van nationaal-revolutionairen van rechts en links. Het symbool van PCN bestaat uit een hamer, een sikkel en een Keltisch kruis. Zo is, volgens het bestuur van PCN, het Rode Leger de enige strijdkracht die in staat is Europa te verenigen en het imperialisme doeltreffend te bestrijden.

Het pro-sovjetisme van de PCN heeft er trouwens toe geleid dat, bij het begin van het onderzoek naar de CCC, de partij nauwlettend door de Staatsveiligheid werd geschaduwd en er een gerechtelijk onderzoek naar haar activiteiten werd ingesteld.

Bovendien werd drie dagen na de arrestatie van Pierre Carette door de politie een onderzoek ingesteld naar José Steppe, secretaris-generaal van de PCN. Maar de andere leider van de groep, Luc Michel, is politiek gezien het belangrijkste personage. Op negentienjarige leeftijd was hij stichter van de groep ‘Occident’, een afscheuring van het Front de la Jeunesse, die bindingen heft met de EPE (Parti Européen) en de VMO (Vlaamse Militante Orde).

Hij nam onder andere deel aan de eerste Europese Fascistische Raad in 1980 waar ook vertegenwoordigers van de FANE (Frankrijk), de League of St. George (GG), de NSDAP (Duitsland) en de CEDADE (Spanje) aanwezig waren.

Na de veroordelingen van de VMO en Front de la Jeunesse, probeerde hij samen met een aantal extreem-rechtse figuren het Nationalistisch Front (Le Front Nationaliste) uit de grond te stampen. Een poging die mislukte. Hij liet zich echter niet ontmoedigen. Hij lanceerde de PCN als opvolger van Jeune Europe, in de jaren ’60 een machtige extreem-rechtse organisatie, die, onder leiding van Jean Thiriart Europees georganiseerd was.

Bron: De barbaren: migranten en racisme in de Belgische politiek | Hugo Gijsels