Vlak voor de verkiezingen van ’85 werd een grootscheepse campagne opgezet onder de slogan ‘Touche pas à mon Belge’, geleid door UND (L’Union pour une Nouvelle Democratie). Duizenden affiches, stickers en advertentiebiljetten bedekten de muren van de hoofdstad, en in mindere mate van Luik en Verviers. Ondanks deze immense machtsontplooiing behaalde de UND slechts een mager resultaat, met uitzondering van Schaarbeek en Verviers.

Deze beweging ontstond twee jaar voor de fusie tussen UNF (L’Union Nationale des Francophones) en de DELTA-groep. Onder impuls van Roger Werrion, oud-gemeenteraadslid van FDF-Schaarbeek, trachtte men de UND verder uit te breiden. Hoewel de UND zichzelf voorstelt als een ‘pluralistische politieke partij’, houdt ze er dezelfde standpunten als extreem-rechts op na. De UND is voorstander van de vrije onderneming, het terugsturen van niet-Europese migranten, het onvoorwaardelijke behoud van de NAVO, verlaging van de belastingen, het afremmen van de fiscaliteit en de onveiligheid (dit laatste uiteraard gelijkgeschakeld met de immigratie).

Na de verkiezingsnederlaag van ’85, die vooral te wijten was aan de concurrentie van andere extreem-rechtse splintergroepen, verlieten talloze UND-militanten het schip om ergens anders hun geluk te beproeven. Eén van hen was ondervoorzitter Daniël Féret, die terug aansloot bij het Nationaal Front (Front National).

Deze vaandelvlucht heeft het UND dermate verzwakt, dat ze er bij de verkiezingen van 1987 niet in slaagde lijsten voor Kamer en Senaat in te dienen. Haar deelname beperkte zich tot één provincielijst in het kanton Schaarbeek. Het ziet er naar uit dat de UND-leden naar het Front National zullen overlopen.

Bron: De barbaren: migranten en racisme in de Belgische politiek | Hugo Gijsels