David Van de Steen vroeg mij om een paar aanvullingen te delen i.v.m. het interview dat recent werd gepost op dit forum. Bij deze:

Aangezien er verschillende getuigenissen van mij de ronde doen wil ik jullie de juiste geven. In een interview van een paar uur is er al rap iets verkeerd verstaan. Het is inderdaad juist dat mijn eerste indruk naar zwarte pieten ging maar zodra het moorden begon wist ik hoe laat het was, dit alles gebeurd in seconden. Drie weken na de overval ging mijn grootvader smeken om mij te verhoren, we hadden nog niemand gehoord of gezien.

De Rijkswacht van Aalst toonde mij dikke fotoboeken, een paar 100 gezichten. Zonder twijfel haal ik hier voor mij een onbekende man uit, blijkt Philippe De Staerke te zijn! Nummer twee herken ik jaren nadien, Patrick Haemers. Door de jaren heen heeft men mij voor debiel geklasseerd bij justitie omdat ik uit hun boeken de daders herken. Zelfs vrienden en ex-liefjes van deze mannen contacteerden ons voor te bevestigen dat ik niet verkeerd was in mijn herkenning. Waar of niet? Wie zal het zeggen? Het laatste wat ik zou willen is iemand verkeerdelijk aanwijzen.

Wel weet ik dat men mij twee jaar geleden persoonlijk komen zeggen is het spoor-De Staerke niet te willen onderzoeken "wegens al eens onderzocht en ge moet ni zagen, we onderzoeken het niet"! Letterlijk tegen mij zo gezegd. Ik kan verkeerd zijn maar ik heb geen enkele hoop meer op een uitkomst. Kotsmisselijk ben ik van justitie, rechters, onderzoekers en leugenaars. Ik ben ervan overtuigd dat mensen die tot deze dingen in staat zij zelf geen al te gelukkig leven hebben gekend. Zelfmoord, vermoord, ongeval, ziekte , drugs, ... Zijn meestal hun lot die zij ondergaan. Ergens ben ik ervan overtuigd dat je krijgt wat je zaait, toch een beetje gerechtigheid.

Zuiverder en helderder kan een getuigenis niet zijn. Het is de eerlijkheid van een slachtoffer tegen de onwillige en al te vaak domme en kortzichtige moloch van ons politioneel apparaat. Toen ik jaren geleden gevraagd werd om aan een politieschool te doceren, zei de directeur me: stel je er a.u.b. niet teveel van voor.

Ik ben niet 100% zeker, maar als kind heb ik 2 van hen ooit een keer gezien in Park van Huizingen denk ik (ik ben zo goed als zeker van, vlakbij hun woonplaats). De ogen zijn me altijd bijgeblijven ... van op toch redelijk afstand. Ze stonden ergens onder een boom en ik liep gewoon ergens met mijn ouders langs één van de paadjes. Of ze op familie-uitstap waren al dan niet 'aan het werk' weet ik niet. Die ogen - vooral van de kleine - zie ik nog zo voor mij.

Mijn ouders hebben me dan snel meegetrokken omdat ze ambetant waren dat ik die persoon zo bleef aanstaren (ik denk dat zij hen zagen als zigeuners). Zij hebben mij niet gezien denk ik. Waren tegen elkaar bezig, weet niet of ze familie bijhadden of ze daar waren om te 'werken'. Pas jaren later toen ik foto's van hen zag viel ik van mijn stoel ... Ze vielen op omwille van hun ogen met zwarte randen, de ene vrij groot en de andere klein en zenuwachtige trekjes.

Kuros heeft de daders nauwelijks gezien, maar hij herinnerde zich wel die speciale ogen van die oude, kleine man "alsof ze dood waren", en wist onmiddellijk wie hij bedoelde. Je moet eerlijk zijn? Voor hoeveel misdaden is die eigenlijk al gepakt? Maar de zaken waar moord in het spel komen is hij altijd vrijuit gegaan, sinds begin jaren 70! (En misschien ook niet gekende zaken daarvoor.)

De jongste heeft dan ook nog in het vreemdelingenlegioen gezeten + speciale trainingskampen gezeten waar hij 'zo zot als een deur' van zou zijn teruggekeerd. Zowel Patrick Haemers en Philippe De Staerke hebben een grijns waar vele slachtoffers het over hebben. Maar ze weten dat ze "untouchable" zijn. Madame Patrick Haemers heeft zelfs haar eigen TV-show gehad waar ze 'hun eigen versie van de feiten doen', terwijl de slachtoffers gewoon uitgelachen worden.

Ik kan begrijpen dat David het kotsbeu is. Vroeg of laat wil je achter alle ellende een punt kunnen zetten. Het liefst doe je dat door de zaak op te lossen. Als dat niet mogelijk blijkt, kan ik begrijpen dat je er gewoon niet meer wil aan denken of over praten.