Samenvatting

• Wat? Francis Deridder schiet tijdens een ruzie Luc Malcourant dood

• Wanneer? 22 Februari 1990

• Waar? Grez-Doiceau » Google Maps

• Wie? Francis Deridder

• Wapen: .22mm long rifle

• Status: Opgelost. Francis Deridder werd veroordeeld tot 15 jaar dwangarbeid.

Francis Deridder gaf de man eerst een kaakslag, waarna Malcourant op het bed viel. Hij heeft zijn karabijn genomen en heeft verschillende keren geschoten tot hij bloed zag vloeien. De speurders waren verrast door het aantal hulzen en lege flessen in de woning. “We schoten overal in huis voor het plezier, om te oefenen”, verklaarde Deridder later.

Volgens een getuige kon Deridder soms erg gewelddadig zijn. Bij twee vroegere vriendinnen zou hij het meubilair met een hamer of een bijl kort en klein geslagen hebben en hij zou tien of twaalf katten hebben gedood.

De ouders van Malcourant verklaarden dat hun zoon bang was van Deridder, maar nooit zei waarom. Een broer vertelde dat Luc nooit naar de politie is durven gaan omdat Deridder hem bedreigde met een geweer.

Ik publiceer het feit hier vanwege de locatie en het gebruikte kaliber.

“Ik heb hem om vergiffenis gevraagd en ben zijn haren beginnen wassen”

Op 22 februari 1990 schoot Francis Deridder (42) uit Schaarbeek Luc Malcourant (32) in het Waalse Grez-Doiceau met een 22mm long rifle dood. Deridder staat nu terecht voor het Brabantse assisenhof, voorgezeten door raadsheer Lambeau. De jury bestaat uit acht mannen en vier vrouwen.

Die 22ste februari werd de rijkswacht van het Waals-Brabantse Orp-Jauche door een vriend van dader en slachtoffer er telefonisch van op de hoogte gebracht dat in Grez-Doiceau een moord was gepleegd. Deridder had in een café aan een vriend opgebiecht dat hij Luc Malcourant had doodgeschoten.

De oorsprong van de feiten gaat terug tot oktober 1989, toen Deridder zijn bijzit en de zoon van de vrouw, hun intrek namen bij het latere slachtoffer, Luc Malcourant, die leefde van een invaliditeitsuitkering. Malcourant, zo zou later blijken uit het onderzoek, stond aangeschreven als een zachte, vrijgevige en vredelievende man, die echter een drankprobleem had.

Deridder had ook drankproblemen, maar had daarnaast ook geldzorgen omdat het OCMW weigerde hem te steunen omdat hij te weinig ijver aan de dag legde bij het zoeken naar werk.

Huiselijke twist

Wat de feiten zelf betreft verklaarde Deridder aanvankelijk dat die het gevolg waren van een huiselijke twist tussen de twee mannen. Later sprak Deridder over een ruzie over zijn minnares.

Zijn vroegere levensgezellinnen beploegen zich over zijn drankmisbruik, zijn gebrek aan doorzettingsvermogen bij het werk en in het huisgezin en zijn soms gewelddadig optreden. Drie van de vrouwen in Deridders leven kwam getuigen dat hij geprobeerd heeft hen te wurgen.

Wat de dag van de feiten betreft, beweerde Deridder dat zowel hij als Malcrourant reeds van ’s ochtends aan het drinken waren. Er kwam ruzie van, er werden over en weer verwijten naar het hoofd geslingerd. Thuisgekomen omstreeks 17u kwam het opnieuw tot ruzie, terwijl Malcourant reeds in bed lag.

Deridder: “Ik heb hem een kaakslag gegeven, en hij is op het bed gevallen. Ik heb de karabijn genomen en ik verscheidene keren geschoten tot ik bloed zag vloeien. Toen ben ik tegen Luc beginnen spreken, ik heb hem om vergiffenis gevraagd, en ik ben zijn haren beginnen te wassen. Ik wou hem niet doodschieten, dat mag niet overdreven worden, hij was mijn vriend. Ik wou hem angst aanjagen …”

Op bed

In het dossier zijn drie elementen bevestigd door zowel de beklaagde als door de openbare aanklager: Malcourant stierf toen hij op zijn bed lag, er was inderdaad een ruzie tussen de twee en Deridder heeft bekend de dader te zijn van de schoten.

Onderzoeksrechter Cruysmans zei tijdens zijn verhoor dat het slachtoffer “in slapende houding lag” toen de speurders de eerste vaststellingen deden. Wellicht maakte hij hierbij een toespeling op het feit dat het slachtoffer misschien wel in zijn slaap werd doodgeschoten, wat een heel ander licht zou kunnen werpen op de intentie om te doden.

De speurders waren verrast door het aantal hulzen en lege flessen in de woning. “We schoten overal in huis voor het plezier, om te oefenen”, verklaarde Deridder later.

Bron: Gazet van Antwerpen | 18 Februari 1992

Inzicht te doden centraal op proces Deridder

Had Francis Deridder op 22 februari 1990 werkelijk de bedoeling te doden toen hij drie kogels afvuurde in de richting van zijn vriend Luc Malcourant? Die vraag staat meer en meer centraal in het proces van de 42-jarige man uit Schaarbeek.

Deridder zelf ontkent de intentie om te doden. “Ik verzeker u dat ik hem niet wilde ombrengen”, zo antwoordde beklaagde in tranen dinsdagmorgen op een vraag van onderzoeksrechter Cruysmans. Volgens die laatste heeft Deridder tijdens zijn bekentenissen echter toegegeven dat hij zo woedend was op Malcourant dat hij hem wilde doden.

Wetsdokter Chailly sloot de juistheid van Deridders bewering niet uit, maar wees er toch op dat hij de indruk kreeg dat Malcourant in zijn slaap werd verrast.

Ook wapendeskundige Demanet had zo zijn bedenkingen. “Deridders uitleg lijkt op het eerste zicht misschien correct, maar een aantal zaken kloppen niet. Eén kogel werd van korte afstand afgevuurd. Bij de twee andere schoten moet Deridder het geweer tegen Malcourants lichaam hebben gehouden”.

De namiddagzitting begint met de getuigenissen van de rijkswachters die het lijk ontdekten. De rijkswachters zeggen dat in de slaapkamer van het slachtoffer een onbeschrijfelijke wanorde heerste. Naast 23 lege flesjes bier, werden tientallen flessen whisky aangetroffen.

Daarop werden twee officieren van de gerechtelijke politie gehoord. Zij ondervroegen als eersten de moordenaar. Beklaagde was toen in snikken uitgebarsten en had gezegd veel spijt te hebben over zijn daad.

Bron: Gazet van Antwerpen | 19 Februari 1992

Deridder leed aan “soort schizofrenie”

Het assisenhof van Brabant heeft woensdagochtend de psychiatrische experts gehoord op het proces van Francis Deridder, die ervan is beschuldig op 22 februari in Grez-Doiceau zijn vriend Luc Malcourant te hebben doodgeschoten.

De psychiaters constateerden in de beklaagde “een soort schizofrenie” omdat hij anders wilde leven dan hij deed. Als een ander niet erkent hoeveel moeite hij wil doen om te beantwoorden aan het beeld dat hij van zich heeft, kan hij woedend en gewelddadig worden. De alcohol dient hem als alibi om zijn lijden te motiveren en zich in de rol van slachtoffer te nestelen. De getuigen zegden dat Deridder niet ontoerekeningsvatbaar was en niet in een toestand verkeerde die internering zou rechtvaardigen.

De jury en de magistraten hadden vooral belangstelling voor het getuigen van José Hotton, die aanwezig was bij de gebeurtenissen die uitliepen op de moord. De beklaagde en zijn vriendin woonden bij hem voordat ze introkken bij Malcourant.

De getuige zei dat Deridder soms erg gewelddadig kon zijn. Bij twee vroegere vriendinnen zou hij het meubilair met een hamer of een bijl kort en klein geslagen hebben en hij zou tien of twaalf katten hebben gedood.

Whisky

Hotton vertelde heel precies over de feiten zelf. “In de middag waren Deridder en Malcourant in gevorderde staat van dronkenschap. Zij waren bij Jean-Pierre Bastin. De whiskyfles ging rond. Er was een lichte wrijving tussen Luc en Francis over een schuld bij een winkel, maar dat had geen belang. Ik ben toen naar huis gegaan. Francis kwam ’s avonds bij me en zei: ik heb een stommiteit begaan, ik heb Luc gedood.”

Hotton zei dat de beklaagde hem geen verklaring had gegeven over het motief voor de moord. “Hij sprak alleen maar zijn spijt uit”. Maar de getuige zei dat hij daarna de indruk had dat Deridder vervolgens naar Brussel was gegaan om zijn vriendin te doden. “Hij wilde zijn laatste rekeningen vereffenen.”

Na dit getuigenis beluisterde het hof een opgenomen telefoontje dat door Hotton aan de rijkswacht werd gegeven om inlichtingen en details over misdrijven door te spelen. De inhoud van dit getuigenis werd heftig door Deridder ontkend. Zijn advocaat maakte bekend dat beklaagde overweegt om klacht in te dienen tegen getuige wegens meineed. Het hof zal hierover vandaag een arrest vellen.

Bron: Gazet van Antwerpen | 20 Februari 1992

Vriendin haalt fel uit naar getuige

Op het proces tegen Francis Deridder, beschuldigd van moord op zijn vriend Luc Malcourant, heeft Reine Magis, vriendin van beklaagde, gisteren fel uitgehaald naar José Hotton. Deze had woensdag tijdens zijn getuigenis een negatief beeld geschetst van de relatie Deridder-Magis.

Reine Magis beschuldigde er Hotton van dat hij op alle mogelijke manieren heeft getracht haar en haar vriend buiten te krijgen toen ze bij hem inwoonden. Dit had volgens getuige te maken met het feit dat Hotton vreesde dat zijn vriendin Sandrine het zou aanleggen met Deridder. Magis zei ook dat Hotton dankbaar gebruik maakte van de financiële inkomsten van haar en haar vriend.

Over de omstandigheden waarin ze bij Malcourant woonden, schetste getuige een eerder negatief beeld. “Malcourant mocht hij niet graag. Hij was van ’s morgens tot ’s avonds dronken. Francis werd met de dag zenuwachtiger. Malcourant en Francis dronken uiteindelijk al het geld op dat binnen kwam. Ik kreeg er genoeg van. Enkele dagen na nieuwjaar ben ik weggegaan en naar Brussel teruggekeerd.”

Over beklaagde zei Magis dat het een gul iemand was. “Hij gaf alles weg. Hij was steeds bereid om iemand een dienst te bewijzen.” Over de brief die ze de avond voor de feiten aan beschuldigde stuurde, en waarin er sprake is van een “afrekening” en van wapens en een hamer, zei getuige: “Wanneer ik schrijf vind ik niet steeds de gepaste woorden. Ik heb enkel aan Francis willen uitleggen dat ik alleen was, en dat er geen andere man zijn plaats had ingenomen. Francis heeft mij in elk geval nooit bedreigd.”

Nadien getuigde de zuster van beklaagde dat Reine Magis, wanneer er tussen haar en Francis moeilijkheden waren over haar dochter, steeds de zijde koos van het kind. Herbergier Georges Hannecart, waar beklaagde regelmatig langs kwam, beschreef Deridder als een zeer behulpzaam iemand.

Bron: Gazet van Antwerpen | 21 Februari 1992

Malcourant was bang voor Deridder

Op het proces tegen Francis Deridder, die is beschuldigd van opzettelijke doodslag van zijn vriend Luc Malcourant, getuigend vrijdag familieleden en/of vrienden van slachtoffer en beklaagde.

De ouders van Malcourant verklaarden dat hun zoon bang was van Deridder, maar nooit zei waarom. Een broer vertelde dat Luc nooit naar de politie is durven gaan omdat Deridder hem bedreigde met een geweer.

De zuster en zwager van beklaagde stelden dat hij altijd zijn best heeft gedaan om iets te bereiken in het leven, maar dat het nooit lukte. “Als hij gedronken had, was hij vrolijk en nooit kwaadaardig”, besloten zij hun getuigenis.

Sonia Aerts, een van de ex-vriendinnen van de beklaagde, klaagde enkele jaren geleden bitter over Deridder, maar voor het hof sprak ze niets dan goed over hem.

Bron: Gazet van Antwerpen | 22 Februari 1992

Geld motief voor doodslag

Gedurende alle zittingen van het proces tegen Francis Deridder, die beschuldigd wordt van doodslag op zijn vriend Luc Malcourant, hebben de jury, de magistraten en ook de advocaten zich ingespannen om iets dichter bij de waarheid te komen.

Zo probeerde ieder van hen een antwoord te formuleren op vragen als: werd Malcourant in zijn slaap dood geschoten? Bestond er een financieel of affectief motief voor de moord? Niettegenstaande de lang uitgesponnen getuigenissen is op al deze basisvragen nog geen afdoend antwoord gekomen.

Hoewel de twijfel en de mist rond het drama dus niet zijn opgeklaard, werd toch zowel door de burgerlijke partij als het openbaar ministerie met nadruk gesteld dat geld als oorzaak voor deze misdaad moet worden gezien.

Mr. Carrette die de belangen van de familie van het slachtoffer behartigt, stelde onverbloemd dat Deridder in de periode dat hij zijn vriend doodde onder grote financiële moeilijkheden gebukt ging. Ook diende hij een lening af te lossen. Hij had Malcourant verzocht deze lening in zijn plaats af te lossen, maar Malcourant had dat geweigerd. Deze weigering is zowat de vonk aan de lont die het drama heeft veroorzaakt.

Ook advocaat-generaal Spreutels volgde in hoge mate het standpunt van de burgerlijke partij. Ook toonde hij aan dat het slachtoffer in zijn slaap werd vermoord. De thesis als zou het om een ongeval gegaan zijn, houdt dus geen stand.

Volgens de procureur is Deridder een berekenend mens, een man die zich bewust is van zijn verantwoordelijkheden. Hij wees er in dit verband op dat Deridder na de moord de luiken van zijn huis neergelaten had en de deuren zorgvuldig met een sleutel had afgesloten. Hij was dus niet dronken, zo concludeerde de procureur.

De aanklager zei dat de behoefte aan geld het motief was voor de beklaagde, aan wie het OCMW hulp had geweigerd.

Vandaag komt de verdediging aan het woord.

Bron: Gazet van Antwerpen | 25 Februari 1992

Vijftien jaar dwangarbeid voor Francis Deridder

Francis Deridder werd door de jury van het assisenhof van Brabant schuldig bevonden aan moord op zijn vriend Luc Malcourant. Hij werd veroordeeld tot 15 jaar dwangarbeid. De verontschuldiging van provocatie door het slachtoffer werd niet gehandhaafd.

De laatste procesdag begon met de pleidooien van de verdediging, die trachtte de feiten af te schilderen als een drama van alcoholisme en morele ellende. Om dit te staven schetste mr. Pascale François een gedetailleerd portret van de beklaagde: zijn nogal moeilijke jeugd, zijn moeite om werk te vinden, zijn vele verhoudingen met vrouwen. Zij beschreef hem als een zwakke, trieste, edelmoedige man met beperkte capaciteiten.

De tweede raadsman, mr. Guy François, trachtte stuk voor stuk de argumenten van de aanklager te ontkrachten als zou Malcourant in zijn slaap zijn gedood om allerlei redenen, waarbij ook een financieel aspect meespeelde. “Er was geen financieel motief”, aldus mr. François. “Luc had meer behoefte aan geld dan Francis.”

De verdediging achtte de versie, dat Deridder op Malcourant heeft geschoten terwijl ze allebei stonden, “geloofwaardig en niet betwist door de experts”. Mr. François stelde dat Deridder heeft geschoten omdat Malcourant verbaal scherp tegen hem was uitgevallen vanwege zijn verhouding met zijn vriendin Reine Magis. “Hij werd geprovoceerd.”

Geen spons

In zijn repliek verklaarde mr. Carette, die voor de burgerlijke partij pleitte, dat de bewering dat Luc Malcourant reeds tien jaar “een spons” was, een valse bewering is. “Het was niet Malcourant die Deridder nodig had, maar wel omgekeerd.”

Volgens de advocaat-generaal raakte de bewering dat de fatale daad van Deridder werd uitgelokt door beledigingen van Malcourant kant noch wal, aangezien beklaagde op de dag van de feiten net een brief had ontvangen van Reine Magis waarin ze hem liet weten dat ze opnieuw met hem zou gaan samenleven, en waarin ze verklaarde dat er geen enkele andere man in haar leven was geweest sinds zij hem had verlaten.

Na het verdict van de jury stelde de openbare aanklager dat een minimumstraf van drie jaar ontoereikend zou zijn voor de daad die Deridder pleegde. Wel vond hij dat de zwakke persoonlijkheid van beklaagde aanleiding kon zijn voor verzachtende omstandigheden. Hij vroeg de jury een “juiste en doeltreffende straf” uit te spreken.

Daarna vroeg Deridder vergiffenis aan de ouders van het slachtoffer. “Luc was mijn vriend. Een vriend doodt men niet.”

Bron: Gazet van Antwerpen | 26 Februari 1992