Ze weten precies nog veel maar wij weten van niets, wat moesten die onschuldige slachtoffers daar nu van denken.

Om meer inzicht te krijgen in het onderzoek » Verslagen Bendecommissies. Willy Acke was er van overtuigd dat er een organisatie achter de aanslag in Aalst zat.

Van Wikipedia:

Leden van de Belgische Parlementaire Onderzoekscommissie belast met het onderzoek van de recente onthullingen over het bestaan in België van een clandestien internationaal inlichtingennetwerk, bekend als de commissie-Gladio (1990), verdedigden dit verband. Commissievoorzitter Roger Lallemand schreef de aanslagen toe aan het werk van buitenlandse geheime diensten, die als doel hadden de binnenlandse Belgische democratie te beïnvloeden. Hij meende dat de terreuraanslagen van de jaren '80 vooral een media-effect moesten veroorzaken. Deze geheime diensten gebruikten daarvoor beurtelings extreem-linkse of extreem-rechtse groeperingen.

Ex-adjunct-gevangenisdirecteur Jean Bultot en gewezen rijkswachters Martial Lekeu en Robert Beijer legden gelijkaardige getuigenissen af.

Over de dood van Willy Acke, uit het weekblad Humo:

Hertsberge, maandagochtend 19 december 1994. Linda Acke laat haar man uitstappen aan het station van Beernem. Ze merkt niks ongewoons aan hem. Hij zal zoals elke werkdag de trein nemen, rond halfnegen in Gent aankomen, waar hij om 8u45 stipt aan het werk zal gaan. Alleen: die dag ziet niemand in het Gentse gerechtshof Willy Acke. Als Linda Acke in de vooravond thuiskomt, bemerkt ze een ladder naast een boom langs de binnendreef van de tuin. Ze kijkt omhoog en versteent.

Jean-Marie Berkvens: "Het was onecht, macaber, gruwelijk. Ik had nog nooit zoiets gezien. Ik ben als procureur opgeroepen om de eerste vaststellingen te doen. Willy, merkten we, had niks aan het toeval overgelaten. Hij had in die boom een hele constructie gebouwd met verschillende touwen en zelfs een hondenleiband. Hij hing meters boven de grond."

Verdacht, zou je dan denken.

Berkvens: "U bedoelt dat hij gezelfmoord zou zijn?"

Er zijn nog altijd familieleden die dat vermoeden, ja.

Berkvens: "Op dat moment zelf in elk geval niet. Er was helemaal niemand, ook mevrouw Acke niet, die de link legde met de Bende van Nijvel. Zoals hij daar hun, had het iets van: deze man wilde echt dood. Daarom is er ook, als ik me niet vergis, geen autopsie uitgevoerd."

Het lichaam werd gecremeerd. Een stommiteit, zucht Linda Acke aan de telefoon: "We hadden een autopsie moeten eisen."

Over de dood van Acke bestaan haast net zoveel theorieën als over de Bende zelf.

Collega-magistraat: "Willy Acke was depressief. Freddy Troch vond het ook vreselijk dat ze de slag om het Bendedossier verloren hadden, maar hij wist de bladzijde om te slaan. Hij werd voorzitter van het Comité P. en is rechter geworden in Dendermonde. Willy kon er veel minder goed mee om. Hij werd zoals u weet benoemd tot advocaat-generaal bij het Hof van Beroep in Gent."

Hetzelfde Hof dat hem zijn dossier had afgepakt?

Collega-magistraat: "Hoe noemen ze dat? Ironie van het lot? Een mens doodknuffelen? Linda had hem een beetje gepusht: 'Als het dan toch zo zit, ga dan voor je carrière.' Het zal u niet verbazen dat Acke in zijn nieuwe, hogere functie niet bepaald collegiaal werd ontvangen."

Het was een vergeetput?

Collega-magistraat: "Acke zei me eens, kort voor zijn door: 'Als ik zou willen, zit ik daar de godganse dag met mijn vingers te draaien.' Dus gebruikte hij zijn vrije tijd om stiekem zijn onderzoek naar de Bende voort te zetten."

Peter Callebaut: "Da’s een publiek geheim. Hij was na 1990 nog net zo bezeten door die zaak als daarvoor. Liep hij één van de advocaten van de slachtoffers tegen het lijf, dan sprak hij maar over één ding. De Bende."

Collega-magistraat: "Maar wat kon hij nog doen? Hij was gedegouteerd. Dat dossier, die frustratie, dat is zijn dood geworden. Hij dacht niet meer logisch."

Een afscheidsbrief heeft men niet gevonden. De dode Willy Acke droeg vrijetijdskledij toen men hem aantrof - in elke geval niet het pak waarmee hij ’s ochtends uit de auto van zijn echtgenote was gestapt.

In de keuken van de villa werd wel een ander briefje aangetroffen, een kattebelletje met huishoudelijke taken die Acke niet mocht vergeten. "En daarnaast lag zijn bril," zegt (ver) familielid Lieve Acke. Zij had die laatste jaren vaak contact met hem. Haar leven is op zich ook al een misdaadroman. De nu 74-jarige dame torst sinds 1984 een schuldenlast van 40 miljoen euro - het gevolg, zegt ze, van een personenverwisseling aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, toen collaborerende Belgen met identiteiten knoeiden om aan de repressie te ontkomen.

Lieve Acke: "Ik ben met mijn zaak naar Willy getrokken. Hij had als magistraat toegang tot het rijksregister, en stelde vast dat mijn verhaal klopte. We hebben samen een dossier aangelegd, dat ik heb opgeborgen in een kluis bij een bank in Lommel. Maar in 1992 hebben we ontdekt dat die kluis was leeggehaald. We hebben daar aangifte van gedaan, en zijn naar de rechtbank gestapt, maar overal botsten we op muren."

U gelooft niet dat Willy Acke zelfmoord heeft gepleegd?

Lieve Acke: "Nee. Voor mij is de bril het cruciale element. Willy was bijziend, hij kon niks zonder zijn bril. Zeker niet zo’n waanzinnige constructie bouwen, zo hoog in die boom."

"Dan was er nog dat telefoontje, twee weken voor zijn dood. Hij klonk opgewonden, hij zei me dat hij nieuwe dingen had ontdekt in het Bendedossier. Hij zag verbanden met die identiteitsverwisseling. We zouden na de kerstvakantie afspreken, maar zolang heeft hij niet meer geleefd."

Volgens de wetsdokter was de dood ingetreden om 9u50. Dat betekent dat Willy Acke na zijn aankomst in Beernem zes kilometer terug naar huis is gestapt, daar andere kleren heeft aangetrokken en zijn touw- en leibandconstructie beginnen te bouwen is.

Linda Acke: "Er klopt iets niet, dat voel je. Maar bewijs het maar eens."

Volgens de weduwe heeft haar man ooit negen kogelhulzen op de mat voor zijn bureau in Dendermonde gevonden. De 23ste brigade van de Gerechtelijke Politie kwam in haar villa apparatuur plaatsen om dreigtelefoontje te traceren. Eén keer, zegt Linda Acke, werd er geknoeid met de banden van zijn auto - daarom reisde hij liever per trein.

Bron: Humo | Douglas De Coninck | Juni 2006

Op donderdag 22 mei 1997 legt Lieve Acke een getuigenis af voor de Tweede Bendecommissie. Onderstaande teksten komen van het Franstalig forum, er mankeren bepaalde stukken.

(…) Willy Acke zette intussen zijn onderzoek verder, zowel in het dossier van de identiteitsvervalsing als in het dossier van de Bende van Nijvel. Hij ontdekte een band tussen de daders van de identiteitsvervalsing en de opdrachtgevers van de Bende van Nijvel. Hij kwam dezelfde namen tegen, zowel in mijn dossier als in het dossier van de Bende van Nijvel. Hij was daar helemaal van ontdaan.

Hij was een jonge jurist die eerlijk was en zich wilde inzetten voor een goede en rechtvaardige justitie. Maar nu kreeg hij de bewijzen in handen van het feit dat ook leden van onze familie en aanverwanten alles deden om het illegale familiebezit intact te houden. Bovendien ontdekte hij hoe die families bescherming genoten van sommige magistraten en politici. En dat sommige van de hoogste leden van de politieke en gerechtelijke macht uit diezelfde families voortkwamen.

Willy ondervond veel tegenkanting. In 1990 werd het onderzoek naar de Bende van Nijvel onttrokken aan Dendermonde. Het jaar ervoor had Willy Marial Lekeu internationaal laten seinen. Niemand, ook het parket in Nijvel niet, wist hiervan. Die internationale seining gebeurde op 6 januari 1989. Martial Lekeu was binnen rijkswacht betrokken bij het drugbureau van commandant François en hij was één van de leden van de Groep G, de extreem-rechtse groep binnen de rijkswacht. Op 1 april 1984 had Lekeu ontslag genomen bij de rijkswacht. Op 21 augustus van datzelfde jaar verdween hij met vrouw en kinderen.

In 1990 moest het onderzoek in Dendermonde officieel stopgezet worden. Maar Willy deed verder. In 1992 had hij opnieuw contact met ex-leden van de Groep G.

(…) 

Ten einde raad gingen we naar notarissen, advocaten en rechters. Maar niemand kon, durfde of wilde ons helpen. Uiteindelijk verwees een oom van mij me naar een familielid, Willy Acke, substituut van de procureur des Konings in Dendermonde. Willy begon op mijn vraag een onderzoek. Hij beet zich daar echt in vast, net zoals hij zich vastgebeten had in het dossier van de Bende van Nijvel.

Hij vroeg onder meer gegevens op bij het rijksregister. Als substituut kon hij die bekomen. Zijn onderzoek bracht in eerste instantie aan het licht dat er al vele jaren een operatie-identiteitsvervalsing geweest was ten nadele van mijn man, mijzelf, onze kinderen en wederzijds ouders. Veel gegevens die het rijksregister bijhield waren fout: geboortedata, adressen, handelsregisternummers, voornamen en familienamen. Willy was er zeker van dat die vervalsingen opgezet waren door leden van de familie.

Na verloop van tijd stelden wij een dossier samen over de identiteitsvervalsing. Wij spanden een proces in. Maar we stonden toen (we schrijven nu 1989) onder felle druk. We kregen steeds meer bedreigingen, ook met fysiek geweld. (…)