Volgens sommigen pasten de [stay behind] netwerken in de ‘strategie van de spanning’, net als de Bende van Nijvel. Belangrijk is om vooreerst het verschil aan te duiden. De ‘strategie van de spanning’ is een strategie, een strategie die erop gericht is regeringen sterker te maken door ze eerst te stabiliseren en zo hervormingen te triggeren. De Stay Behind-netwerken zouden binnen deze strategie gepast hebben. De netwerken zijn een operatie om de strategie in de praktijk te brengen.
Gijsels suggereert in zijn boek “De bende en co: 20 jaar destabilisering in België” dat de Bende van Nijvel past in een zogenaamde ‘strategie van de spanning’. Ook Bouten plaatst de Bende in deze strategie. De ‘strategie van de spanning’ is een concept van de Amerikaanse generaal Westmoreland. De ‘Commissie Gladio’ kon in 1990 kennis nemen van een document uit 1970 van de hand van de generaal. Er moet omzichtig omgesprongen worden met de nota-Westmoreland, want de authenticiteit ervan kan niet aangetoond worden.
De nota gaat over de te volgen Amerikaanse strategie in buitenlandse affaires. Er wordt in aangeraden “over te gaan tot rechtstreekse interventies van de ‘agents on special operations’ in de gastlanden die ervan verdacht worden al te laks op te treden tegen het communisme of de subversie van communistische oorsprong. Die interventies hebben tot doel de regeringen en de publieke opinie van die landen te overtuigen dat het gevaar reëel is dat krachtdadig optreden dringend geboden is.”
De nota suggereert verder ook dat de Amerikaanse inlichtingendiensten acties moeten kunnen ondernemen, buiten het medeweten van het gastland, wanneer zij vinden dat de regering te passief zou blijven ten opzichte van het communisme. De nota somt enkele methodes op. Zo werd gesteund op de gecombineerde terreur van zowel rechts als links om zo een gevoel van onveiligheid te creëren bij de bevolking.
De opzet was om de Westerse democratieën te versterken. Voor die opdrachten werd volgens journalist Bouten parallelle Stay Behind-netwerken opgezet. Parallelle netwerken, want het officiële netwerk was gekend bij de regering van het gastland. De ‘Tweede Bendecommissie’ volgde voor de omschrijving van de ‘strategie van de spanning’ die van Ponsaers en Dupont: “Door het zaaien van blinde terreur de interne spanningen dermate opdrijven dat een psychose van onveiligheid ontstaat bij de bevolking. Deze strategie van de spanning moet dan aanleiding geven tot een verlies aan democratie in de samenleving en het opdrijven van het politioneel arsenaal. Het moet duidelijk zijn dat deze ‘strategie van de spanning’ thuishoort in geperverteerde geesten van bepaalde fracties in het extreemrechtse politiek landschap. Toeval of niet, maar in elk van de doorgevoerde onderzoeken, is op de achtergrond een dergelijke politieke schaduw aanwezig.”
Het doel zou dus zijn om terreur te zaaien bij de bevolking om zo politie en Rijkswacht te versterken in de strijd tegen het communisme.
In zowel de Eerste als de ‘Tweede Bendecommissie’ onderzocht men of de misdaden van de Bende van Nijvel de concretisering vormden van een op destabilisering van de Belgische staat gerichte ‘strategie van de spanning’. Men ging daarvoor op zoek naar bewegingen, organisaties, groepen die een dergelijke strategie hanteerden. Zo kwamen de leden van de Bendecommissies snel uit bij het Front de la Jeunesse en de Westland New Post.
De diefstal van de NAVO-telexen van enkele WNP-leden lijkt die strategie het duidelijkst in de praktijk naar voor te laten komen. Latinus en Libert verklaarden later dat de diefstal werd uitgevoerd om aan te tonen hoe zwak de beveiliging was van het transmissiecentrum van de generale staf te Evere. Vertrouwelijke NAVO-documenten werden gedurende enkele maanden structureel ontvreemd uit het transmissiecentrum en gepubliceerd in het vakblad van de WNP. De diefstal werd pas ontdekt bij huiszoekingen bij Libert in verband met de dubbele moord. Ook de herhaaldelijke aanvallen op de Veiligheid en het in diskrediet brengen van Raes en Smets lijken in de strategie te passen.
Volgens de ‘Tweede Bendecommissie’ zouden dusdanige ondernemingen waarschijnlijk hetzelfde doel nastreven: het gebrek aan efficiëntie van de in België genomen veiligheidsmaatregelen aan de kaak te stellen. Ook de opvallende uitspraak van Michel Libert in een gesprek met Hilde Geens lijkt te bevestigen dat de WNP een onderdeel was van een veel grotere strategie. Libert:
"We waren een instrument in handen van vuile politici. En dat woord is nog niet grof genoeg. Van crapuul dat tot alles in staat is om macht te verwerven. Ik heb mijn jeugd verloren in de WNP. Men heeft ons gebruikt om mensen in elkaar te timmeren, om ze te schaduwen, in hun woningen in te breken en hun telefoons af te luisteren. Alles werd doorgespeeld aan Latinus, die het overbracht aan zijn opdrachtgevers. Zij gebruikten de informatie voor politieke chantage, al zou ik dat niet zo noemen. Ik noem dat de pragmatische benadering: als je crapuul chanteert, chanteer je niet. Op de stichtingsvergadering van de WNP had Latinus een van de doelstellingen omschreven: de bestaande partijen tegen elkaar uitspelen, de spanning opdrijven om zo de macht te herschikken tot iets nieuws. Wat, daar heb ik het raden naar, maar of het iets goeds was betwijfel ik."
Bron: De Westland New Post: Pop-up van een veranderende samenleving? (thesis) | Lander Van de Sompel | 2017
"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via »
Facebook |
twitter |
YouTube