Josiane Debruyn, de vrouw van de Borain Estiévenart, was zo vriendelijk een Ruger naar de rijkswacht te brengen. Zij kreeg ook een apart proces en werd tijdens dat proces verdedigd door Jean-Paul Dumont.

Het wapen dat oorspronkelijk aan Cocu toebehoorde was door Josiane Debruyne, echtgenote van Estiévenart,overhandigd aan de rijkswacht van Colfontaine. Door eerste wachtmeester Jean-Marie Bourlard werd de BOB van Mons gecontacteerd, en hierop werd het wapen naar daar overgebracht. Vervolgens vonden met betrekking tot dit wapen talrijke expertises plaats.

Ponsaers en Dupont geven in verband met de ondervragingen van Josiane Debruyn [in hun boek] aan dat zij "bepaalde ondervragingssessies nogal ontkleed beëindigde". 

Verslag Tweede Bendecommissie (bijlage 1 en 2)

Sommige advocaten speelden en spelen een zeer dubieuze rol. Ook in en rond de 'Bende van Nijvel'. Niet alleen mijn woorden, maar ook die van Jean-Claude Lacroix bijvoorbeeld.

Zoals reeds eerder:

Onderzoeksrechter Jean-Claude Lacroix heeft op de Bendecommissie op 15 juli 1997 meermaals verwezen naar het feit dat eenzelfde advocaat toegang kon hebben tot de twee dossiers van dat van de Bende van Nijvel als dat van de moord op Juan Mendez, indien hij enerzijds de verdediging op zich neemt van een lid van de bende van de Borinage, en anderzijds de verdediging verzorgt van een beschuldigde uit het dossier Mendez. Daaruit besluit onderzoeksrechter Jean-Claude Lacroix dat de advocaten uiteindelijk meer weten dan zijzelf.

Jean-Claude Lacroix bedoelde oa dit:

Toen de Borains, een half dozijn marginale pseudo-criminelen uit de Borinage, in 1988 voor een aantal Bende-overvallen voor het Hof van Assisen van Bergen moesten verschijnen, had Jean-Paul Dumont geen enkele Borain als cliënt. Een probleem, want dat betekende dat hij geen toegang had tot het gerechtelijke dossier over de Bende van Nijvel. Josiane Debruyn, één van de beschuldigden, werd toen verdedigd door meester Françoise Delplancq.

De dag dat het proces begon, kwam Debruyn om totaal onduidelijke redenen niet opdagen. De rechter besliste haar een apart proces te geven. Bij dat ‘eigen proces’ was ze wel op tijd. En haar advocaat was niet meer meester Delplancq, maar Jean-Paul Dumont. En Debruyn was zichzelf niet meer: ze was helemaal ‘gerestyled’, verkoopbaar gemaakt door haar nieuwe advocaat.

Hij had haar zelfs een aantal weken in een motel in de buurt van Brussel ondergebracht, waar hij haar psychologisch op het proces had voorbereid. Dumont had de kosten voor dat motel zelf betaald. Waarom stak Dumont geld in een vrouw die zelf geen rooie duit had, en die zelfs geen honderdste van het doorsnee-ereloon van een advocaat als Dumont – dat meestal in de vele miljoenen loopt – kon ophoesten? Geef toe, een advocaat die geld geeft, het is weer eens wat anders.

Bovenstaande kan je terugvinden op de website van Ben » CEPIC