Reactie van Christian Smets (via email): Mardi 7 février, j’ai en effet reçu la visite de 6 policiers, munis d’un mandat de perquisition libellé de manière aussi vague que possible. Il ont passé 6 h. dans mon petit appartement de 65m² examinant soigneusement chacun de mes 2.000 livres et B.D. Voilà donc l’enquête sur les tueries du Brabant relancée de façon dynamique et spectaculaire.

En ce qui me concerne,  j’avais été, depuis 1988, interrogé, au total, pendant des dizaines d’heures par des magistrats, policiers de toutes sortes et même une brillante commission parlementaire d’enquête. En 1994, je m’étais en outre soumis de bonne grâce au test du polygraphe.  Jamais aucun élément n’a été retenu contre moi dans le cadre de cette enquête, pour l’excellente raison qu’il n’en n‘existe pas. Je ne peux que réaffirmer  que je suis totalement étranger  à ces faits et que ne détiens aucune information pertinente à leur sujet. Si cela  avait été le cas j’en aurais immédiatement et complétement informé le procureur du Roi, comme j’en ai l’obligation légale.

Et si, et ce n’est pas le cas, j’avais eu des choses à cacher, ce n’est certainement pas à mon domicile que je les aurais cachées 27 après les faits. Quarante ans de métier et de formations m’ont tout de même appris quelques précautions élémentaires.  C’est pitoyable. Il y a des années un magistrat en charge du dossier  a déclaré publiquement que certaines pistes, dont « la mienne », étaient closes. Voilà qu’après 8 ans de silence on « rouvre ma porte ».  Alors, de deux choses l’une : ou bien les enquêteurs disposent d’éléments vraiment nouveaux et pertinents, ce que j’ignore (dans ce cas ces perquisitions seraient totalement justifiées),  mais je n’y crois guère ; ou bien ils n’ont rien ou pas grand-chose et ce ne sont que des gesticulations déterminées par le calendrier, ce que je crois plutôt.

Alors c’est un vrai scandale et un manque de respect pour les victimes et leurs familles. Si ceci se vérifiait, et l’avenir proche nous l’apprendra, on peut commencer à se demander dans quel  pays on vit vraiment. Il serait enfin temps de cesser d’agiter la Sûreté de l’Etat comme une sorte d’épouvantail destiné à effrayer les moineaux. Loin des fantasmes, les gogos devraient étudier les possibilités réelles du service de renseignement défensif d’un petit pays démocratique. Cela les instruirait.

Wat een titel maar typisch voor RTL boulevard (sensatie!): Wellicht doorbraak in zaak Bende van Nijvel » www.rtl.nl

Ik spreek genoeg talen, zelfs Frans. Maar door zo'n lap tekst is voor mij niet goed heen te komen. Ik mis dan de essentie. Ook Google Translate heb ik al vaak gebruikt. Echter van een Romaanse naar een Germaanse taal, maakt ie teveel fouten.

België bestaat voor mij niet. Je hebt Walen, Vlamingen  en Brusselenaars.

Dit zou misschien beter zijn: "Hé, ik snap bepaalde zaken niet, kan iemand mij helpen om de tekst te vertalen? Bedankt!"

Ik heb geen zin om de discussie opnieuw te beginnen, maar België is een tweetalig land. Persoonlijk vind ik dat een rijkdom voor een land. Dit heeft als gevolg dat belangrijke zaken in het dossier in het Frans zijn. Een goede (basis) kennis van het Frans is dus (bijna) verplicht om dit dossier goed te kunnen volgen. Einde discussie!

Hieronder een poging om de tekst te vertalen:

Dinsdag 7 februari heb ik bezoek gekregen van 6 politieagenten, die een huiszoekingsbevel bij hadden dat op de meest vage manier was opgesteld. Ze zijn zes uur gebleven in mijn klein appartement van 65m² en hebben elk van mijn 2.000 boeken nauwkeurig onderzocht. Voila, het onderzoek naar de Bende is op een explosieve en spectaculaire manier heropend.

Voor zij die geïnteresseerd zijn: ik ben sinds 1988 in totaal tientallen uren ondervraagd door magistraten, politiemannen en zelfs een briljante parlementaire onderzoekscommissie. In 1994 heb ik een onderzoek met een leugendetector ondergaan. Nooit is er één element tegen mij gevonden in het kader van dit onderzoek, om de simpele reden dat het niet bestaat. Ik kan niets anders dan herhalen dat ik niets te maken heb met deze feiten en ik geen informatie erover bezit. Moest ik wel informatie hebben dan zou ik onmiddellijk de procureur des konings informeren, omdat ik dat wettelijk verplicht ben.

En moest ik, maar dit is niet het geval, zaken te verbergen hebben, dan zou ik ze zeker niet in mijn eigen huis verbergen 27 jaar na de feiten. Enkele jaren geleden heeft een magistraat die belast was met het dossier verklaard dat bepaalde pistes gesloten waren. Na acht jaar stilte staan ze opeens terug voor mijn deur. Dit wil twee zaken zeggen: de onderzoekers hebben nieuwe sporen die ik niet ken (in dat geval is de huiszoeking terecht), maar dat geloof ik niet, of ze hebben niets of geen belangrijke zaken en ze zijn hier omdat de verjaring dichterbij komt.

Het is een schandaal en totaal gebrek aan respect voor de slachtoffers en hun familie. Het is tijd om te stoppen met de Staatsveiligheid de schuld van alles te geven.