Bedje van champignons:
Hoe komt het nu eigenlijk dat het graf van jullie vader weg is?
Nele: "Dat zat zo. De Delhaize heeft de begrafenissen van alle slachtoffers betaald, maar blijkbaar is er toen iets misgelopen. Mijn vader is, als enige van de slachtoffers, per ongeluk op het zogenaamde 'gratis' gedeelte van het kerkhof terechtgekomen: waar graven maar tien of vijftien jaar mogen blijven, en waar je géén concessie op kan krijgen,en dus ook niet kan verlengen. Wij wisten daar niets van. Een paar jaar geleden stond daar plots een bordje dat het graf verwijderd zou worden. We zijn toen overal gaan aankloppen om dat tegen te houden, ik ben er voor naar het stadhuis geweest. Ik werd ontvangen met de deur op een kier. Er was niks aan te doen: het graf moest weg om plaats te maken voor andere graven. Zo waren de regels Als wij de zerk niet zelf zouden weghalen, zou de stad dat doen."
"Mijn oudste broer heeft hem op het laatste nippertje kunnen redden: hij staat nu bij hem in de tuin. Tijdens onze laatste familiebijeenkomst bij hem, een paar weken geleden, liep mijn zoontje naar buiten Hij heeft pas leren lezen, en hij kwam opgewonden terug naar binnen gelopen 'Mama! Waarom staat de steen van opa Jan in de tuin van nonkel Stoffel?' Dat snijdt diep in het vel. Vorig jaar bleek dat de stad Aalst een regeling had uitgewerkt om de concessies van de andere Bendeslachtoffers te verlengen. De schepen kondigde met veel bombarie aan dat de nabestaanden zich geen zorgen moesten maken. Dat wil zeggen de meeste niet. Voor mijn vader was het toen al te laat. Hij ligt er nog, maar onder een bedje van champignons We hebben nog gevraagd of ze hem konden verleggen, maar dat zou ons 5 à 6000 euro kosten, omdat het gerecht de kist op een speciale manier zou moeten uitgraven. Dat ze ons zelfs dat afpakken, dat kan ik zelf haast niet geloven. Dat graf was belangrijk: voor onze geschiedenis, voor ons zijn..."
Hoe gaat het vandaag met de Palstermannekes?
Nele: "Ik vind dat we uiteindelijk allemaal toffe mensen geworden zijn. Gewone mensen, die elke dag hun best doen om het beste aan hun eigen kinderen te geven. We zijn allemaal goed terechtgekomen, ook professioneel. Daar ben ik trots op .We hebben er hard voor geknokt."
Nathalie: "We hebben altijd alles in stilte gevolgd en nooit geklaagd. Alleen vonden we dat dit interview nu wel even mocht. We willen geen aandacht Alleen erkenning, en een klein beetje respect."
Bron: Humo